We beginnen pas

Het lijkt helemaal niet zo lang geleden; mijn man en ik samen tussen de dansende mensen in de stadshal van “De Flint”. Op het podium stond de band De Dijk, en in mijn buik zat –zoals we inmiddels weten- mijn zoon Pim. We genoten van de muziek en zongen de liedjes uit volle borst mee. Vooral het nummer “We beginnen pas” sprak tot onze verbeelding. We hadden immers een hele nieuwe toekomst voor ons. We kochten na afloop een T-shirtje met deze titel erop en toen Pim een paar weken was lag hij in dat T-shirtje in de wieg. En nu komt dat liedje weer in mijn hoofd op; “We beginnen pas”.

Inmiddels zitten we in een volgende fase. Pim is 10, bijna 11, en heeft vanavond zijn allereerste klassenfeest. De afgelopen weken hebben hij en zijn klasgenootjes zich goed voorbereid. De één zorgde voor de uitnodigingen, de andere regelde een appeltaart en weer iemand anders zorgde voor de gekleurde verlichting. Wat Pim heeft bijgedragen is mij niet helemaal duidelijk, maar enthousiast was hij wel.

Vandaag was het eindelijk zo ver. Na het eten heeft hij zich omgekleed en nu is hij dus aan het feesten. Toen we vroegen of we hem op mochten halen of dat hij alleen naar huis wilde komen zei hij dat ik hem wel op mocht komen halen. Grappig. Hij vindt het stoer om alleen naar huis te gaan maar vindt het ook wel fijn dat hij opgehaald wordt. Typisch voor deze periode; de ene keer een dikke knuffel wanneer ik afscheid neem in de klas en een dag later een onderkoelde ‘dag..’. Ik merk dat het grote loslaten is begonnen, en we beginnen pas….