Bloed, zweet en tranen…..

Ik zag er erg tegenop. Hoewel ik al maanden aan het trainen was ging het me niet steeds makkelijker af, en dat is eigenlijk wel de bedoeling van trainen. De ene keer liep ik met redelijk gemak een half uurtje hard, maar de keer daarna kon ik amper een kilometer rennen en dan gaf ik het al op. Misschien miste ik mijn maatje Anita, waar ik vier jaar geleden nog vaak mee samen liep. Omdat we –naast vriendinnen- ook bijna buren waren was afspreken makkelijk en als de één geen zin had, zorgde de andere er wel voor dat er toch gelopen werd. In 2009 liepen we samen de vijf kilometer tijdens 750 Jaar Amersfoort. Toen Anita ging verhuizen en andere dingen aan haar hoofd had besloot ik toch door te gaan.

Om mezelf te motiveren ging ik elke eerste zaterdag van de maand naar een clinic georganiseerd door Beweging 3.0, de organisatie waar ik alweer drie jaar werk. We begonnen met een grote groep, maar de een na de ander viel af. Uiteindelijk merkte ik dat ik in vergelijking met de anderen niet zoveel progressie boekte. Maar toch wilde ik niet opgeven. Toen ik in januari met een loop in Woudenberg mee wilde doen raakte ik vlak daarvoor geblesseerd aan mijn knie. Verder had ik het tijdens het lopen vaak op mijn heupen. Het zal wel tussen mijn oren hebben gezeten, maar toch…  Ik heb zelfs getwijfeld of ik vandaag die 5 km wel zou gaan lopen. Maar het is me gelukt vandaag. Samen met collega Lia liep ik het parcours in 31.14 minuten. Zo snel heb ik nog nooit eerder gelopen. En zei ik afgelopen week nog dat ik na vandaag mijn hardloopschoenen een tijdlang achter in de kast zou zetten; op dit moment weet ik dat niet. Misschien dat ik binnenkort toch weer voorzichtig een rondje probeer….