Ietsiepatsiepantie

Wij gaan op vakantie. Begin augustus zijn we weer terug en aangezien we geen computer meenemen op vakantie komen er in die drie weken geen nieuwe verhaaltjes op dit weblog. Misschien is het leuk om mijn oude berichten eens te lezen. Ben je benieuwd waar we naar toe gaan dan kun je op zoek naar het verhaaltje, met een foto van de landkaarten. 

Ik hoop dat je de draad weer op pikt wanneer ik terug kom. Vanaf 6 augustus schrijf ik weer met veel plezier mijn dagelijkse stukjes. 

Kom je langs ons huis en zie je ’s avonds licht branden; maak je geen zorgen. Mijn schoonouders passen  op het huis en de katten 😉

 

 

 

Welvaart

Het lijkt wel een reclame, het is gewoon onze badkamer. Zoon Pim had een douche genomen en liet de badkamer zo achter.  Ik moest er wel om lachen….

Maar ergens is het ook belachelijk. Hebben we echt zoveel shampoo nodig? Perzik voor Puck, Anti-Roos voor mijn man. Hair-repair voor mezelf. Antiklit voor allemaal. Dan nog wat spullen van Rituals en zonnebrand in verschillende maten en sterktes.

Hoezo crisis….. ik voel iets van schaamte.

Pelikaan of knuffelhaas?

Vorige week kreeg ik een knuffeltje van bloedank @sanquin. Nadat ik een foto had gemaakt bekeek ik de afbeelding en draaide ik mijn hoofd een kwartslag naar links. Bekijk de foto maar eens en doe mij maar na.

Zag je het ook? Werd bij jou de pelikaan ook een knuffelhaasje? Met een touwtje aan zijn neus? Eigenlijk is het een bekend beeld uit de psychologie/filosofie . Ik ben er nog niet helemaal achter wie nu het eerste was, maar  psycholoog Joseph Jastrow verblijdde ons in 1900 al met het beroemde beeld waar je een haas of een eend in herkent.

Je kunt of de eend of de haas zien. Niet beide tegelijk. Volgens sommigen gebruikte de filosoof Ludwig Wittgenstein de haas-eend figuur om te laten zien dat wij niet alleen waarnemen met onze zintuigen; waarneming is ook een mentale activiteit. Wat gebeurt er op het moment dat je een eend ziet waar je eerst een haas ziet.

Hoe zit het nu met jou. Zie je een pelikaan of een haas?

Verkocht

Sinds een half jaar hangt het bordje “Te Koop” op het raam en sinds en paar dagen is er nu de sticker “Verkocht” overheen geplakt. En hoezeer ik het mijn buurvrouw ook gun dat haar huis verkocht is; ik vind het jammer.

Met sommige buren heb je meer dan met anderen. We lopen bij geen enkele buur de deur plat, maar deze buurvrouw heeft iets speciaals. Ze heeft een goede klik met Pim en Puck en onze kinderen vinden het heerlijk om met haar in de tuin lekker te ‘klooien’. Ze heeft een bepaalde visie over wat kinderen nodig hebben, kan goed luisteren en kan me soms diep in mijn hart raken. Met deze buuf ging er soms op een gewone middag een speciale fles wijn open, niet gepland, maar met plezier. Deze buurvrouw gaat nu met haar man en om de week ook met haar kinderen in een ander huis wonen. Een groter huis. Wel in Amersfoort, maar toch niet meer in onze straat. Jammer….

Klavertje drie, deel twee

“Waarom zou een klavertje drie niet mooi genoeg zijn?” Eerder schreef ik al dat ik dit zinnetje opschreef toen ik een jaar of 16 was. Dat weet ik nog zo goed omdat ik destijds gedichten schreef en ik op een avond gebeld werd door –volgens mij- Job Boot van de NCRV. Of ik de volgende dag in het programma “Tussenuur” wat gedichten wilde voordragen en wilde praten over het schrijven van gedichtjes. Hij was mij op het spoor gekomen omdat ik lid was van een gedichtenclubje voor jongeren. Hoe het precies zat weet ik niet meer, maar ik had wat gedichtjes opgestuurd en hij was op dat moment juist op zoek naar een jongere die dichtte. 

Samen met mijn vader en zus gingen we richting NCRV en daar maakte ik kennis met Sjors Frohlich en Peter Plaisier. Niet wetende dat ik jaren later een collega van hen zou worden.  Man, wat vond ik het spannend. Ik droeg wat gedichten voor, er werd een foto gemaakt en een uur later stond ik alweer buiten. Behalve bij dit radio-optreden en 2 gedichtjes in de KRO-studio is er weinig van mijn talent boven komen drijven. Achteraf zie ik ook wel in dat mijn talent niet groot genoeg was. Hoewel ik me een beetje geneer plaats ik hier toch een gedichtje dat ik schreef toen ik 12 was.

Waarom ben ik bang in het donker

En niet in het licht

Waarom schaam ik me

En wordt ik rood op mijn gezicht

Waarom huil ik

En lach ik niet

Waarom is er oorlog

En zoveel verdriet

Waarom, een vraag die veel kinderen stellen

Helaas, de mensen kunnen het hen niet vertellen

Pelikaan

“U bent hier vandaag voor de twintigste keer dus je mag een cadeautje uitzoeken”. Wat, al voor de twintigste keer! Ik kan me dat gewoon niet voorstellen. Als je het me zou hebben gevraagd zou ik hebben gezegd, zo’n twaalf, dertien keer. “Wil je een beker, een speldje of een knuffel”. Ik antwoordde “helemaal niets”. De vrouw achter de balie keek me teleurgesteld aan. “Doe dan toch maar een knuffeltje” zei ik. “Kan ik altijd wel iemand blij mee maken.”. En nu ben ik dus in het bezit van een pelikaan-knuffel.

Jarenlang dacht ik er al aan om bloeddonor te worden, maar het kwam er maar niet van. Tot ik op een dag gewoon ging. Na twee keer bloed doneren werd me gevraagd of ik geen plasmadonor wilde worden, want mijn aderen waren zo makkelijk te prikken. Omdat plasma doneren minder impact heeft op je lichaam mag je het elke maand doen en bloed geven mag je als vrouw drie keer per jaar doen. Bij plasma-ferese duurt het ruim een half uur terwijl bloed geven tien minuutjes duurt. Je bloed wordt namelijk gescheiden in een soort centrifuge. Het plasma komt in een zak en het rode deel van je bloed wordt weer teruggepompt.

 Ik vind het geen opgave. De prik kan flink zeer doen en ook het eruit trekken voelt niet echt fijn, maar het is voor een goed doel. Kortgeleden realiseerde ik me dat mijn broer ook ooit is geholpen door mensen die hun plasma hebben afgestaan. Hij had het syndroom van Guillain Barré, een zenuwaandoening waar je verlammingsverschijnselen bij kunt krijgen. Ik heb ook ooit een cliënt gehad die in het ziekenhuis acht zakken bloed had gekregen, zonder die zakken had hij het toen niet overleefd (hij is later alsnog overleden, maar dat lag niet aan die zakken bloed) En toen een vriendin laatst vertelde dat ze ook een bloedtransfusie had gehad wist ik helemaal dat het goed zat. Dus bij deze een oproep; ga er gewoon naar toe. Je wordt vertroeteld, krijgt koffie,soep of fris, je kunt kiezen uit verschillende koeken, je onthaast en als het meezit krijg je ook nog zo’n mooie knuffel…..

 

Lepelaar

Naar een terras, een filmpje, een stuk wandelen of fietsen. We hadden genoeg keus en hebben het af laten hangen van het weer. Het werd dat laatste; fietsen dus. Op zo’n warme dag als vandaag is dat echt genieten. Samen met mijn vriendin fietste ik vanavond door de polder richting Soest en hoewel mijn kennis van weidevogels nihil is ontwaarde ik een lepelaar. Ik moest even twee keer kijken, want volgens mij zie je die niet vaak in Nederland. Toen ik afstapte om een foto te maken merkten we aan andere voorbijgangers dat zij het ook bijzonder vonden. Vervolgens weer opgestapt en terug naar Amersfoort gefietst. Uiteindelijk zijn we toch op een terras terecht gekomen; die van Zandfoort aan de Eem. Daar een wijntje gedronken en verder gekletst. Wat is dat toch genieten, zo’n warme dag als vandaag. Geen jas aanhoeven en tot laat in de avond buiten zitten. Heerlijk!

Voorspeelavond

Mijn dochter kletste honderuit toen we richting de muziekschool fietsten. Het was als toehoorder bijna niet bij te houden. En ik moet eerlijk zeggen; ik weet ook niet meer precies waar ze het allemaal over heeft gehad.

Vanavond mocht ze twee nummers spelen tijdens de voorspeelavond en onder spanning kletst ze nog meer dan normaal. Gezellig hoor, maar het was ook wel wat hectisch. Eerst nog een les vanmiddag, toen snel eten, daarna inspelen om half acht was het zover. Puck en vriendin Britt mochten als eerste. Man, wat was ik trots toen ik die meiden zag en hoorde. Een jaar pianoles en dan al zulke leuke liedjes kunnen spelen. Puck speelde zelfs nog een nummer dat ze zelf had verzonnen, en Britt speelde een nummer dat me tot op het bot ontroerde. Na de twee vriendinnen waren een heleboel andere kinderen aan de beurt. Veel uit de klas van Pim, en wat zo grappig was; bijna alle meiden hadden birkenstocks aan. Variërend in kleur en maat. En wat zo mooi was; de spanning op de gezichten. De ene speelde een liedje uit het hoofd, de andere en prachtig klassiek nummer vanaf papier. Geconcentreerde koppies en na afloop de lachende gezichten. En Puck? Die wil les blijven volgen, en ik verwacht dat er de komende jaren nog wel een aantal voorspeelavonden aan zitten te komen.

Meditatief moment

De weegschaal gaf een getal aan dat ik daar nog nooit eerder had gezien, en mijn strakke broek zit niet meer gewoon strak, nee…hij knelt mijn bloedsomloop af. Kortom; er moet meer gesport en minder gedronken en gegeten worden.

Drie weken geleden had ik mijn hardloopschoenen achter in de kast gezet, maar vanavond hoorde ik ze zachtjes schreeuwen; ‘haal ons eruit, haal ons eruit”. Mijn stoute schoenen dus maar aangetrokken, strak in mijn sportpak, muziek op mijn hoofd en gaan.

Dat viel nog niet mee. Na tien minuten dacht ik al “waarom doe ik dit”. Na twintig minuten dacht ik “ik wandel gewoon een klein stukje” en na dertig minuten dacht ik “ik heb zo weinig hardgelopen, laat ik nu nog maar wat verder wandelen”.  En dat bood mogelijkheden! Want wat zie je veel wanneer je rustig loopt.

Zo zag ik dat er enorm veel rotzooi op straat lag, vooral bij bushaltes en bankjes. Koffiebekers, patatzakken, bierblikjes… En het idee “Run voor Rotzooi” werd geboren. Iedereen die recreatief hardloopt en af en toe moet lopen neemt een vuilniszak mee en gooit onderweg de zooi die hij of zij tegenkomt erin. Voor elke zak vuilnis krijg je een medaille. Je kunt je familie ook vragen je te sponsoren, per zak, niet per kilometer.

Even later zag ik de volle maan groot boven Amersfoort hangen en ik realiseerde me wat een prachtig gezicht dat was. Bijna surrealistisch, zo mooi. En ik moest denken aan een nummer van de Dijk over de stand van de maan. Dat is het nummer dat we ook voor Pucks geboortekaartje hebben gebruikt.

Toen hoorde ik Ramses Shaffy op mijn ipod-shuffle.  “Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder” en ging ik eindelijk eens echt op de tekst letten; prachtig. Maar wat een waanzinnige stem had die man ook.

Even later zag ik twee jongens verliefd op een muurtje zitten, hun gefriemel hing op toen ik langsliep. Ze leken betrapt.

Kortom. Eigenlijk was het wel fijn, om niet in een hardlooptempo, maar in de meditatie-modus te wandelen. Wat wel vervelend was. Ik had tijd om naar mijn schoenen te kijken. Wat zijn die lelijk, maar ja…. Toen ik ze kocht hoorde ik het zinnetje dat ik zelf ook tegen mijn kinderen zeg wanneer ze schoenen kopen. “Ze moeten wel lekker zitten”. Maar jemig, die veters, die kleur….arghhh… De volgende keer toch maar weer hardlopen, dan vallen ze niet zo op.

 

 

 

Feestje

Het werd een luie lome zondag vandaag. Eerst ,met ochtendjas nog aan, naar de landing van Andre Kuiper gekeken. Daarna wat klusjes gedaan ter voorbereiding van de vakantie en me verder gestort op administratie voor mijn werk. Pim ging spelen bij een vriendje, maar Puck haar vriendinnetjes waren allemaal zelf druk. De ene had zeilles, de ander was met haar ouders en zusje met de camper weg, en weer een ander was niet thuis. En Puck? Die liep een beetje met haar ziel onder haar arm rond.

“Mag ik wat bakken”, vroeg ze in de loop van de middag? We zochten en pak mix op maar kwamen er al snel achter dat we geen boter en melk hadden. Vrij essentieel voor cupcakes. Daarom de stoute schoenen aangetrokken en bij de buurvrouw melk en boter gaan vragen. Het resultaat mocht er zijn. Heerlijke chocolade-cakejes met slagroom en kleurige versiering. Maar het grootste feest was het enthousiasme van mijn dochter.