Elf

Om 12 minuten voor 12 werd hij in het ziekenhuis in Amersfoort geboren.Pim Corneel Hopstaken. Het eerste kleinkind van mijn ouders, de vierde kleinzoon van mijn schoonouders. Wat een wonder was het. Die eerste dagen kon ik niets, behalve in bed liggen en kijken. Ik kon uren naar hem kijken, had geen televisie nodig. Zijn eerste lach, het moment dat hij begon te kruipen en te lopen. Allemaal momenten die ik heb gekoesterd en waarvan ik hoop dat ik ze nooit vergeet. Zo vergeet ik ook nooit de opmerking die hij als drie-jarige maakte toen we een keer in de auto zaten. “Mama, als ik een vogel was hield de wind mij vast”.

Ik zie hem nog  voor het eerst in de klas zitten. Met zijn grote blauwe ogen keek hij verbaasd in het rond, twee vingers in zijn mond. Inmiddels hoort hij bij de grote kinderen van de school. Met zijn 1 meter 54 en zijn blonde haar een opvallende verschijning. Een eigen karakter, origineel, fantasierijk. Mijn god, wat houd ik van die jongen. Vandaag vierden we zijn elfde verjaardag. Weer een mijlpaal. Toen hij naar bed ging hebben we nog even nagekletst. Ik heb hem stevig vastgehouden, terwijl ik hem aan de andere kant steeds meer los moet laten. Alsof hij een vogel is. Ik moet er maar op vertrouwen dat de wind hem vast houdt, en hem niet laat vallen.