Dat geloof je toch niet! Ik loop even naar de schuur en zie het licht nog branden op Pim’s kamer. Ongeveer een kwartier geleden had hij beloofd zijn boek weg te leggen en het licht uit te doen, maar aan die belofte heeft hij zich niet gehouden.
Als ik even later op zijn kamer ben is Pim in tranen. “Het lukt me gewoon niet om te stoppen met lezen”. Ik vind het bijna zielig. Maar het punt is dat hij de afgelopen week al erg moe was en ik al een paar keer had gevraagd of hij niet stiekem ’s nachts lag te lezen. Hoewel hij dat eerst ontkende, vertelde hij gisterochtend aan tafel dat hij dat inderdaad wel gedaan had.
We spraken af dat ik zijn boek mee zou nemen na de gebruikelijke nachtzoen, maar omdat hij vandaag nog anderhalve bladzijde moest tot het volgende hoofdstuk zag ik daar van af. Morgen dus niet, dan neem ik het boek mee naar beneden.
Grappig wel dat ik niet echt boos ben. Ik weet nog hoe ik zelf stiekem lag te lezen en goed luisterde of mijn moeder niet de trap op kwam. Er was altijd een tree die kraakte, en vaak had ik dan nog tijd genoeg om mijn boek snel weg te leggen en het licht uit te doen. Maar goed, dat ik het licht op Pim zijn kamer kan zien als ik buiten ben, daar had hij even niet aan gedacht. Volgende week wel even checken of hij geen zaklamp en een ander boek in zijn bed heeft liggen.
enzofoort 
Vanochtend vroeg dit verhaal voorgelezen aan de ontbijttafel. Lisa was nl. de laatste tijd ook erg moe. Toen ik haar deze ochtend wakker maakte, vond ik een zaklamp en een boek in haar bed…….
Hihi, het is ook overal hetzelfde. Zit natuurlijk ook in de genen. Lezen is ook zo leuk!
Ha ha herkenbaar! Hier hebben we er ook zo één! Pas maar op dat Pim geen knuffel op zijn bedlampje gaat leggen zodat het licht van buiten niet te zien is! Uit ervaring weet ik dat dat erg stinkt en de knuffel voor het leven getekend is!
Hij heeft een led-lampje. Die worden niet zo heet 😉
Herkenbaar, Saar kan ook nooit stoppen, wat inderdaad ook weer herkenbaar is: ik las vroeger mijn ogen rood.