Spel en knikkers

Erg enthousiast waren we niet toen Puck een paar maanden geleden tegen ons zei dat ze mee wilde doen aan “Kinderen voor Kinderen”. Onze dame zingt wel aardig en is enthousiast, maar dat is niet genoeg dacht ik. Dat, samen met haar verlegenheid, zorgde ervoor dat ik bang was dat het tegen zou vallen. Maar ze zette toch door. Ze koos een liedje, oefende het liedje tijdens onze vakantie in Italië en verzon een dansje.

Het liefst had ze de hele klas bij de voorrondes uitgenodigd, maar dat vonden we geen goed idee, want ze stond voor het allereerst op een podium…. We hadden ook met haar besproken dat de kans dat ze door zou gaan naar de volgende ronde niet groot was omdat er zoveel kinderen mee deden. Kortom; eigenlijk dekten we ons aan alle kanten in.

Gistermiddag was het zover en stond ze in Soest op het podium tijdens een regionale voorronde. En mijn mond viel open; ze deed het helemaal niet slecht.

Ze kwam wat verlegen over, maar eerlijk is eerlijk; ze stond haar mannetje. Eigenlijk was ik gewoon opgelucht. Ik was bang dat ze de tekst zou vergeten, het dansje niet meer zou weten, verlegen rond zou kijken, zou huilen van de spanning. Maar niets van dat alles.

Wat was dat toch voor rare houding van mij? Wilde ik haar behoeden voor teleurstelling, was ik bang dat ze af zou gaan, projecteerde ik mijn eigen faalangst op haar? Achteraf bleek dat niet nodig. Puck is een enorme doorzetter en daarmee komt ze volgens mij nog ver in haar leven.  En het zet me aan het denken; ik zou een voorbeeld moeten nemen aan mijn dochter; mijn dromen volgen. Ergens aan beginnen en er keihard voor knokken. Met het enthousiasme dat mijn dochter uitstraalt. Dan moet het toch lukken?

PS, half oktober hoort Puck of ze door gaat of niet. Wat mij betreft is ze al een winnaar.