De bel ging….

Pim deed open. Er werd gegild en voor we het wisten stond er een duiveltje binnen. Een paar spoken bleven achter op de stoep. Het duurde even voor ik hen herkende; het waren meiden uit de klas van Pim; zich ‘opgetut’ in verband met Halloween. Dat het vandaag Halloween was wist ik omdat ik bij de Jumbo meer pompoenen zag liggen dan normaal. Ook lagen er vellen papier of stickers om op de pompoenen te plakken zodat je ze niet hoefde uit te hollen en toch gezichtjes kon maken.  Wel een beetje gemakzuchtig realiseer ik me nu, maar goed….

Dat er ook kinderen bij ons aan zouden bellen had ik niet verwacht. En eerlijk gezegd wist ik niet of ze ook kwamen om snoep, net als bij Sint Maarten op 11 november. Dat onthoud ik altijd wel en meestal zorg ik dan voor een lading twixjes en marsjes. Ook omdat ik het fijn vind om vanaf 12 november zelf ook nog een paar dagen te kunnen snoepen van deze lekker reepjes.

Ik begreep al snel dat snoep wel welkom was. In de snoeptrommel zaten nog wat doosjes smarties, dus daar zijn we nu ook van af. Ach… zo’n groepje meiden die met veel lol dit hebben voorbereid en zich echt leuk hadden aangekleed, dat kan ik wel waarderen. Zolang het maar bij zo’n groepje leuke meiden blijft….

 

Een spelletje

Volgens mij heb ik er mijn hele leven al last van; ik ben geen spelletjesmens. Vroeger op vakantie deden we ’s avonds dikwijls een potje Rummikub, dat ging nog wel, maar lange middagen vol Risk, Worldlife of Barricade waren aan mij niet besteed.

Toch moest ik er vandaag aan geloven. Vorige week heb ik man en kinderen meegesleept naar het bos, dus vandaag vond ik dat ik zonder morren mee moest doen met een gezelschaps-spel. Het gezelschap bestond vandaag uit twee volwassenen, twee eigen kids, en twee logees.  Het spel was Monopoly. Niet de ‘normale’ maar de ‘Amersfoortse’. En zal ik eens wat zeggen; stiekem vond ik het leuk. Al gauw had ik “Discover” en “Admium” te pakken en waren de “Grote Koppel”, “Barchman Wuytierslaan” en het “Havik” van mij. Mijn zoon verdiende geld aan Wanda Dijkstra-Scherpschrijver omdat hij een folder door haar had laten schrijven en zelf kreeg ik 25 Euro voor het coachen van jongeren waardoor de overlast in de wijk daalde. Dat laatste vond ik extra grappig, gezien mijn mening over diezelfde jongeren. Kortom; een leerzaam en gezellig uurtje. We hebben het spel niet helemaal uitgespeeld, maar een paar uur later liep ik -geïnspireerd door het Amersfoortse monopoly-spel- over het Havik, richting de stad. Hier alvast een foto.

Kunst op Straat

Tijdens een wandelingetje door de Amersfoortse binnenstad zag ik hem staan. Hij stond voor een galerie en trok de aandacht. Felle kleuren, bijzondere tekeningen, mooie vormen. Toen ik door het raam van de galerie naar binnen keek zag ik allemaal artistieke dames en heren aan tafels zitten. Voor hen papier, in hun handen kwasten en op tafel glazen gevuld met rode wijn. Ik voelde me een voyeur en liep snel verder. Nog geen tien meter verder zag ik de camper van toffecamper.nl staan. Ook al zo’n mooi exemplaar. Wat zou de snelweg een stuk mooier worden wanneer er meer van dit soort voertuigen over de wegen zouden rijden. Weg met de saaiheid, meer kleur op de weg. Wij komen met onze brandweerauto-rode-peugeot een klein beetje in de richting. Misschien moeten we eens iemand vragen ook onze auto op te fleuren.

Niet over mij

Hoeveel mensen lezen dit blog eigenlijk, en wie zijn het? Soms krijg ik wel een reactie op het schoolplein of merk ik dat mijn vriendinnen al op de hoogte zijn van onze familie-perikelen omdat ze mijn weblog hebben gelezen. 

Maar ik kan soms ook zien ‘wie’ mijn weblog leest door de informatie via wordpress, het programma waarmee ik mijn blog maak.Zo kan ik zien vanuit welk land de weblog wordt bekeken. Laatst zag ik ineens Italië oplichten. Waarschijnlijk kijken Marije en dochter Feije af en toe. Zij wonen in Italië en bij hen hebben we een heerlijke vakantieweek gehad (zie ‘Paradijs’ op 9 augustus). Soms zie ik dat er vanuit Zwitserland wordt gekeken. In Zwitserland woont mijn nicht Irene (lees ‘Biel’ op 8 augustus) Spanje was een toevalstreffer dacht ik laatst, tot bleek dat vriendin Nicky daar een paar dagen was.

Het kan ook gekker, soms lezen mensen uit Amerika mijn blog. Maar dat kunnen onbekenden zijn die op mijn weblog terecht zijn gekomen omdat ze via google bij mijn weblog uitkwamen. Als je bijvoorbeeld “klavertje drie” googled, of “boeken grijze jager”, dan kun je ook op enzofoort.nl terecht komen. Ja, google zorgt dus voor extra, onbekende lezers. Zo lazen ook veel mensen mijn blog over mijn buurman Atze Haytsma, toen hij een expositie had in Amsterdam en toen ik met hem naar Laren ging. (Kunst 4 oktober en Atze 29 september)

Verder weet ik dat een aantal mensen een berichtje krijgt wanneer ik weer een nieuw stukje heb geschreven, zogenoemde “emailvolgers”, ondermeer twee collega’s en een vriendin uit Hilversum ;-). Door de berichtjes die achter worden gelaten weet ik dat mijn nichtjes Boudestein, mijn moeder, zus en broer/schoonzus en neef af en toe kijken wat ik te vertellen heb. 

Wat ik niet kan zien is hoeveel mensen mijn weblog lezen. Wel kan ik zien hoe vaak een bepaald verhaal is aangeklikt en welk verhaal veel is gelezen. Zo is het verhaaltje over de Miljoenenjacht (18 oktober) vaak bekeken en is op de drukste dag 86 keer op een onderwerp in mijn blog geklikt, wat weer niet wil zeggen dat 86 mensen mijn blog lazen. Misschien is er door 1 persoon wel 20 keer een tekst aangeklikt. 

Ik ga voorlopig nog wel even door, want het bijna dagelijks schrijven inspireert me. Je moet namelijk toch nadenken over het onderwerp en welke foto je daarbij plaatst. Af en toe heb ik geen tijd en baal ik dat ik niets nieuws op mijn blog zet. Dan ben ik bang dat ‘vaste lezers’ afhaken.

Zo, genoeg nu over dit blog. Wat ik me nu echt realiseer; als je alles bij elkaar optelt weten jullie meer over mij, dan ik over jullie! 

 

Ja of Nee

Ik hoop het nooit mee te maken: de vraag of mijn geliefde familielid een donorcodicil heeft. Want als die vraag gesteld wordt gaat het waarschijnlijk niet goed met hem of haar. Gelukkig weet ik van mijn eigen gezin dat we allemaal een codicil hebben en onze organen af willen staan na onze dood. Die beslissing hoeven we dan ook niet zelf te nemen op zo’n onmogelijk moment. Het is fijn dat we er al over gepraat hebben. Zelfs onze kinderen van 9 en 11 staan er achter, voor zover dat natuurlijk kan op die leeftijd.

Een paar maanden geleden had ik zomaar op straat een gesprek met een verre buurvrouw. Haar man was na een val in coma geraakt en zijn hart is uiteindelijk getransplanteerd. Ze vertelde dat ze zo blij was met het telefoontje uit het ziekenhuis dat het allemaal was gelukt en er iemand anders wel verder kon met zijn leven. Terwijl ze het vertelde kreeg ik kippevel. Voor mijn buurvrouw gaf het, ondanks alle ellende, toch troost.

Deze week worden er weer donoren geworven, en wie weet kan ik iemand overtuigen: Vul zo’n codicil in, ook als je geen organen wilt afstaan. Je wilt toch niet dat je geliefde familie moet beslissen wat er met jouw organen gebeurt? Dat is voor hen een onmogelijke vraag, op een onmogelijk moment. Denk er alvast over na. Voor hen!

Een Paddenstoel

“Een paddenstoel? Nee hoor, dat geloof ik niet”, zegt mijn moeder. Ze vroeg me namelijk wat voor taart er op de foto stond onder het kopje “Kleur”. Nou, het is toch echt een paddenstoel. Zo’n rooie met witte stippen, waarop kabouter Spillebeen heen en weer zit te wippen. Grappig hoe een paddenstoel kan lijken op een stuk taart, met slagroom, dat dan weer wel. Hier het bewijs:

KLEUR

Gevaar

Uh…? Wat een raar bord zagen we aan het strand bij Scheveningen. “Let op, landingsplaats voor surfers”. Hoezo, landingsplaats?  De enige surfers die een landingsplaats nodig zouden kunnen hebben zijn kitesurfers volgens mij, en een kitesurfer verdient een heel ander bordje. Niet qua tekst, maar stylistisch gezien. Bij mij rijst nu de vraag: Hadden ze geen kite-surfer-figuur in voorraad of zit ik er zo naast en gaat het wel degelijk om windsurfers die een landingsplaats nodig hebben? We hebben een uurtje op het strand doorgebracht. Ik heb voortdurend naar de lucht gekeken, maar ik heb geen enkele surfer zien landen.

Miljoenenjacht

Eigenlijk wilde ik de envelop ongezien bij het oudpapier doen, maar iets weerhield me ervan. Dus ik maakte hem open en zag met grote letters: “Uitnodiging” staan. “Betreft: uw uitnodiging voor de jacht op miljoenen” en “Hier begint uw Miljoenenjacht, mevrouw Gorter!” stond er. Ik las de brief eens goed. Wacht eens… ik maakte KANS op een studioplaats bij de tv-opnamen van Miljoenenjacht. En –niet onbelangrijk- ik hoefde geen extra loten te kopen. Ik kreeg zelf al het dagprogramma voor de 7^e december: Om 11.30 ontvangst, een luxe lunch rond 12 uur, speluitleg, opnames vanaf 15.00 uur en dan vanaf 18.15 uur: Afhalen studiogeschenk. Dat laatste maakt me helemaal nieuwsgierig.

Snel keek ik in mijn agenda; 7 december valt op een vrijdag, dan moet ik werken. Aan de andere kant; als ik in die studio zit kan ik wel veel geld verdienen, wel een miljoen. Daar heb ik best een vakantiedag voor over.

Stel je voor, al was het maar een half miljoen of gewoon 50 duizend euro. Ook goed. We zouden dat besteden aan een nieuwe badkamer, daar zijn we nodig aan toe. En dan kunnen we ook een houten vloer in de huiskamer laten leggen. En ik zou een schoonmaakster zoeken en nog minder gaan werken. Kortom ik was om; ik ging achter de computer zitten en heb mijn unieke code ingetypt. Nu maar afwachten of ik een van de gelukkigen ben. Ik denk dat ik een KANS maak, dat wel.

 

Wordt vervolgd

Dagje uit

Schiphol, de Euromast en de Efteling bezoeken op 1 dag. Dat kan natuurlijk alleen maar bij Madurodam. Vandaag gingen we met zijn vieren naar dit miniatuurland en ik moet zeggen; ik vond het leuk. De kinderen konden met een pasje ‘verhaaltjes’ sparen en die later bij een van de videoschermen terug zien. Ze konden vragen beantwoorden, containers stapelen, geuren ruiken en vooral ook heel veel bekijken. De Koppelpoort, onze trots hier in Amersfoort kwam er een beetje bekaaid van af. Ook waren sommige stukken inmiddels al wat verouderd en veel poppetjes lagen onderste boven. Maar goed. Al met al een leuke dag. Ben benieuwd wat Pim en Puck zich later nog herinneren. Marcoen zag na vele jaren het brandende bootje dat kon worden geblust weer terug. Jeugdsentiment ten top!