“Met Els, kun je me even terugbellen” . Ik luisterde na een vrije dag mijn werkvoicemail af en hoorde deze ene regel. Daar was iets mis, dat voelde ik meteen. Hoewel het inmiddels 9 uur ’s avonds was besloot ik haar toch te bellen. “Ik moet het even kwijt Nienke, die Alex, mijn oude buurman die hier mijn vloer heeft gelegd en de laatse week steeds langskwam heeft zelfmoord gepleegd”. Hier schrok ik van. Toevallig zag ik diezelfde Alex vorige week vrijdag omdat hij bij Els aan de deur kwam voor een paracetamolletje. Hij zag er verslagen uit en nadat hij een pil had gekregen van Els verdween hij weer. Els vertelde mij dat deze Alex wel heel raar deed en dat ze geen goed gevoel had bij hem. En nu was hij dus dood. “Vrijdag is de uitvaart, en ergens wil ik er wel heen….ehh…. kun jij mee?” Ik bedacht me dat ik die uren toch al had ingepland voor Els en ik wist hoe belangrijk deze uitvaart voor haar was. Acht jaar geleden was haar grote liefde ook uit het leven gestapt, en hoewel dit toch meer een kennis was, was het belangrijk voor haar om ook dit goed af te kunnen sluiten.
En zo kwam het dat ik vanochtend om kwart voor tien bij het uitvaartcentrum stond met Els. Ze zag er tegenop en was blij dat ze niet alleen naar binnen hoefde. Toen we eenmaal binnen kwamen zagen we zo’n twintig man zitten. Ik kende er natuurlijk niemand van, maar Els had inmiddels wel kennis gemaakt met de zus van Alex.
Toen de uitvaart begon heb ik even geteld; 24 bezoekers kwamen de laatste eer betuigen. Eén daarvan was ikzelf, een totaal onbekende. Hoe droevig is het wanneer je net de 40 bent gepasseerd en er komen zo weinig mensen naar je uitvaart. Je hoefde ook geen helderziende te zijn om te zien dat de overige mensen niet erg goed met elkaar overweg konden. De twee zussen negeerden elkaar volledig, de moeder liet geen traan, een de gehandicapte broer wist amper wat er gebeurde. Plak daar liedjes bij van Andre Hazes, Jan Smit en nog twee mij onbekende Nederlandse artiesten en je kunt je wel voorstellen hoe het was. Een grote zaal, veel lege stoelen en het was koud.
Na afloop ging de familie mee met de lijkwagen richting het crematorium, waar ze –zo vertelde de uitvaartleider- bij de poort afscheid moesten nemen van hun Alex. Geen koffie, geen condoleance, geen warmte. Het leek wel of we waren beland in een slechte film.
enzofoort 