Oliebol

Ongelooflijk lekker zijn ze. De oliebollen die Marcoen vanmiddag heeft gebakken onder het afdakje in de tuin. Met veel moeite heeft hij het beste recept weten te vinden en inderdaad; ze zijn lekkerder dan ik ooit geproefd heb. Beter ook dan die van Joey Mercuur, de beste patisier van Amersfoort. Zijn bollen hebben we ook wel eens gekocht, maar die waren zwaar, donkerbruin en droog. Deze zijn heerlijk licht, mooi van kleur en ze zouden niet misstaan bij de AD-oliebollentest. Terwijl ik even onder het afdakje stond moest ik denken aan mijn vader die altijd oliebollen bakte bovenop zijn houtkachel in zijn werkruimte. Meestal was er wel een vriend bij of een buurman en ik heb begrepen dat er ook vaak een borreltje bij werd geschonken. Hij bakte oliebollen maar ook een paar appelflappen, heerlijk waren die. Ook een dag later, even opgepimpt in de oven. Hoe zouden onze kinderen terugkijken later op het oliebollenbakken door hun vader? Voorlopig krijgen ze er weinig van mee, want ze staan voor op de straat met buurjongetjes vuurwerk af te steken.  Ik ga zo met een glaasje bubbels naar Marcoen en eet nog een oliebol. Alvast een goed 2013 gewenst!

ke

Overvloed

Het is alweer even geleden dat op de school van de kinderen een Kerstviering was. De hal van de school stond vol met lekkere dingen. Veel, heel veel lekkere dingen. Voor mij sprongen de pinguins er uit. Gemaakt van olijven, kruidenkaas en worteltjes. Geweldig gewoon. Verder waren ook veel kinderen erg actief geweest. Gewoon omdat het zulke mooie foto’s zijn geworden:

Als je loslaat….

Heb je twee handen vrij!

Vrouwelijke vormen

Ik wist niet wat ik zag; het was een volmaakt object. Een prachtige vorm, geheel natuurlijk. Toch klopte er iets niet aan deze borst. Hij was te perfect en de kleur klopte ook niet. Ik vraag me af of de eigenaresse door had wat voor wonderlijk product ze had geproduceerd……

En tja, wat ga je er dan mee doen. Breek de dag, tik een eitje? Of houden we dit ei als laatste in de doos over en gaat ie uiteindelijk gekookt worden. Ik weet het nog niet.

Samen

Daar zaten we dan in de Franciscus Xaverius in Amersfoort. Op de eerste rij, dus goed zicht op de leden van het AJO, het Amersfoortse Jeugdorkest. Naast me zat Puck en daarnaast een goede vriendin met haar zoontje. Dat voelde enorm goed. Vorig jaar zat ik alleen; mijn vriendin was te ziek na haar eerste chemokuur en mijn dochter was toen nog te jong. Vorig jaar zat ik ook ergens achterin, maar nu met twee jonge kinderen wilden we iets verder naar voren, en eigenlijk was er alleen nog plaats op de eerste rij. We zongen liedjes, luisterden naar verhalen, keken naar een enorm enthousiaste dirigent en genoten van een stuk van Edvard Grieg.

Tijdens de bijeenkomst kregen we een papiertje waarop we een kerstboodschap konden zetten. Na afloop kregen we een andere terug. Die van mij maakt me nieuwsgierig; kreeg ik hem van een jong kind? In ieder geval komt hij binnen, recht in mijn hart…….  Fijne Kerstdagen overigens!

 

Dromen

Dromen heb ik gekregen. Heel veel dromen. De komende week ga ik dromen over wat ik allemaal kan winnen met mijn staatslot, gekregen van een lieve vriendin. Een lot met een waanzinnig mooi getal er op. Eentje die heel goed voelt; naast twee nullen allemaal oneven getallen. Eindcijfer 95. Daar moet wel een prijs uit komen!

Inmiddels heb ik al nagedacht wat ik met het gewonnen geld ga doen. Hier is de shortlist: Een camper, houten vloer in huiskamer, nieuwe badkamer, fiets voor zoon, een weekje zon, een kleurig schilderij boven de bank, een iPad voor mijn man, een schoonmaakster die 1x per week een dagdeel komt, doorzettingsvermogen,  pianoles, een inspreekcursus voor mijzelf, maandelijks naar een schoonheidsspecialiste, met het vliegtuig een weekendje naar Italië, nog een extra paar leren laarzen, een persoonlijke coach die mij weer in beweging krijgt, verwarming op zolder, een schildercursus, een musicalabonnement samen met mijn dochter, ….. en als het heel veel geld is een nieuw huis. Hoewel, eigenlijk woon ik hier ook prima.

Het is heerlijk om zo na te denken over alle materiële zaken die ik zou kunnen kopen. Maar het liefst zou ik willen dat de vriendin, waarvan ik dit bijzondere cadeautje kreeg, een heel mooi jaar krijgt. Dat ze de baan van haar dromen vindt, een leuke vriend op de kop tikt en dat ze meer licht ziet dan duisternis. Serieus, daarvoor zou ik al mijn dromen zo opzij willen zetten.

Al jaren….

 

Ik hoor het klepje van de brievenbus, gevolgd door een lichte plof. Er liggen weer kerstkaarten op de deurmat. Deze keer een rode envelop en vier witte. Ik herken het handschrift van een vriendin en lees de lieve woorden van een nichtje. Verder een kaartje van mijn buurman en van een oud-cliënte. Even later hangen de kaarten bij de andere kaartjes. Wel bijzonder, want de laatste tien jaar hebben mijn man en ik geen enkele kerstkaart verstuurd en toch krijgen we jaarlijks nog heel wat kaartjes binnen. Destijds hebben we besloten om rond Kerst geen kaarten te sturen maar een flink bedrag te storten op de rekening van een goed doel. In het verleden was dat vaak “Artsen zonder grenzen”. Vorig jaar ging het naar “Serious Request” en ook hebben we een keer een bedrag gestort op een rekening voor Rett-kinderen omdat een collega zijn dochter deze ziekte had. Dit jaar hebben we gekozen voor “WarChild” en ik hoop zelf dat het geld terecht komt bij de kinderen in Syrie. Ach, eigenlijk maakt het niet uit in welk land het geld terecht komt. Een kind hoort gewoon niet op te groeien in een land met oorlog.

Maar ik moet wel een bekentenis doen. Soms voel ik me toch een beetje schuldig dat ik geen kaartjes stuur. Want natuurlijk wil ik al mijn vrienden, familie, buren en kennissen de beste wensen sturen. Natuurlijk hoop ik voor hen dat 2013 een mooi jaar wordt, met veel gezondheid & inspiratie. Natuurlijk gun ik ook andere de fijne blik op een muur vol kaartjes.  Maar wij doen dat dus via een andere weg….  al jaren!

Respectloos

Het was voor het eerst dat ik tranen zag. Best gek, want ik ken haar al zo’n twee jaar en had haar vaak in wanhoop meegemaakt. Ze was in een dip geraakt nadat ze aanwezig was in Apeldoorn op Koninginnedag 2009. De dag dat Karst Tates met zijn auto door de menigte reed. Ze zag mensen voor haar ogen doodgaan en haar jonge dochtertje en haar man waren die middag even onvindbaar. Als thuisbegeleidster heb ik haar in de periode daarna proberen te ondersteunen. Al gauw bleek dat naast dit trauma er nog veel meer dingen speelden; onverwerkte jeugdtrauma’s, een onveilige opvoeding en flinke periodes van depressie.

En nu zag ik dus tranen. Voor het eerst. Ze vertelt me dat haar man haar heel neerbuigend en respectloos behandelt. Dat hij haar in het bijzijn van zijn kinderen afzeikt en dat hij de toffe peer uithangt wanneer er andere mensen in de buurt zijn.

Nooit hoort ze dat ze het goed doet, dat hij van haar houdt. Ze mist letterlijk een arm om zich heen, een gelijkwaardige relatie. Vandaag kon ze er niet meer tegen. “Maar hij doet ook wel veel goede dingen voor me”, probeerde ze hem nog te verdedigen. Ik schudde mijn hoofd. Partners horen met respect met elkaar om te gaan, ook als het moeilijk gaat. Mijn cliënte is de makkelijkste niet, maar dit verdient niemand. Haar partner is enorm door de mand gevallen. Het laat me de hele dag niet meer los.

Foto: Marcoen Hopstaken

 

Moeders

Twee artikelen vielen met op vandaag in de krant. “Jongen die alleen rauw voedsel eet duikt onder” en “Britse rechter: jongen moet worden geopereerd”. Beide jongens hebben moeders die voor hen door het vuur gaan.

In Engeland bleek Neon van 7 een hersentumor te hebben. Die is verwijderd en nu wil zijn moeder Sally niet dat haar zoon wordt bestraald. Ze maakt zich zorgen om de bijwerkingen en ziet mogelijkheden in het alternatieve circuit. Sally eist stopzetting van de bestraling. De artsen zien het anders en daarom bemoeit de rechter zich ermee.

De jongen die alleen rauw voedsel eet was afgelopen week te zien in een prachtige documentaire van Anneloek Sollart “Rauw” . Tom eet –op aandringen van zijn moeder- alleen rauwe groenten en fruit. Dat doet hij al zo’n tien jaar en nu heeft een kinderarts melding gemaakt van kindermishandeling omdat Tom zijn eetpatroon leidt tot ondervoeding. Tom wil niet meer naar de middelbare school omdat hij werd gepest vanwege zijn dieet van rauw voedsel. Hij zit nu al twee jaar thuis. Zijn moeder geeft hem les. Inmiddels zit Bureau Jeugdzorg er bovenop en heeft uithuisplaatsing aangevraagd.

Ik blijf er maar over nadenken. Alleen rauw voedsel lijkt me niet heel gezond, maar Tom’s moeder voedt haar zoon wel bewust op. Het ergste vind ik zelf dat ze de jongen niet naar school laat gaan, dat staat zijn sociale ontwikkeling volgens mij enorm in de weg. En dan Sally. Ook zo’n drama…. Haar zoon heeft een hersentumor, moet worden geopereerd, en daarna bemoeien enorm veel mensen zich met hem. Ook zij wil het beste voor haar zoon. Wie zijn wij om daar over te oordelen….

Esta

 

“Goedendag mevrouw, u heeft een tijdlang de Esta gehad en nu mag ik u een mooie aanbieding doen…” Ze wilde verder gaan met haar verhaal maar ik besloot haar te onderbreken. “Ik ben niet geïnteresseerd”, zei ik. Toen wilde ze weten waarom niet. Normaal gesproken zou ik vriendelijk geantwoord hebben, maar daar had ik geen zin in. Ik was al chagrijnig en stond op het punt om te gaan douchen dus dit telefoontje kwam niet uit. Verder was ik het hele jaar al bestookt met brieven van de Esta nadat ik 10 nummers als “kerstpakket” had gekozen en nu kwam dit telefoontje daar nog eens bij. Mijn oprechte antwoord “Nou, ik vond er eigenlijk helemaal niets aan”, had niet de verwachte uitwerking. In plaats van het telefoongesprek af te sluiten ging ze verder met: “Dan is misschien het blad Fab iets voor u”. Ik raakte geïrriteerd. “Ook daar heb ik geen zin in” was mijn antwoord. Ik ging verder: “ U treft het niet, ik ben spuugchagrijnig en heb hier geen zin in”. “Ik merk het”, zei ze.  “Mag ik u er dan nog op wijzen….” “Ja”, zuchtte ik, “ik weet dat er zo een bandje komt met uitleg over het bel-me-niet-register maar ook daar heb ik geen zin in. Doei”. Ik verbrak de verbinding en toen kon ik eindelijk gaan douchen. Ik weet één ding zeker; ik kies dit jaar geen abonnement op een magazine als kerstpakket. Dan maar een paar flessen wijn, dat is altijd goed. Of zou ik daar ook weer telefoontjes over krijgen?