Het was voor het eerst dat ik tranen zag. Best gek, want ik ken haar al zo’n twee jaar en had haar vaak in wanhoop meegemaakt. Ze was in een dip geraakt nadat ze aanwezig was in Apeldoorn op Koninginnedag 2009. De dag dat Karst Tates met zijn auto door de menigte reed. Ze zag mensen voor haar ogen doodgaan en haar jonge dochtertje en haar man waren die middag even onvindbaar. Als thuisbegeleidster heb ik haar in de periode daarna proberen te ondersteunen. Al gauw bleek dat naast dit trauma er nog veel meer dingen speelden; onverwerkte jeugdtrauma’s, een onveilige opvoeding en flinke periodes van depressie.
En nu zag ik dus tranen. Voor het eerst. Ze vertelt me dat haar man haar heel neerbuigend en respectloos behandelt. Dat hij haar in het bijzijn van zijn kinderen afzeikt en dat hij de toffe peer uithangt wanneer er andere mensen in de buurt zijn.
Nooit hoort ze dat ze het goed doet, dat hij van haar houdt. Ze mist letterlijk een arm om zich heen, een gelijkwaardige relatie. Vandaag kon ze er niet meer tegen. “Maar hij doet ook wel veel goede dingen voor me”, probeerde ze hem nog te verdedigen. Ik schudde mijn hoofd. Partners horen met respect met elkaar om te gaan, ook als het moeilijk gaat. Mijn cliënte is de makkelijkste niet, maar dit verdient niemand. Haar partner is enorm door de mand gevallen. Het laat me de hele dag niet meer los.
Foto: Marcoen Hopstaken
enzofoort 