Pake

Het is 20 januari kwart voor elf. Ik denk aan zes jaar geleden. Mijn vader stopte op dit tijdstip voor altijd met ademhalen, wij waren bij hem. Ik had een groot gedeelte van de nacht zijn hand vastgehouden en nu moest ik hem loslaten, letterlijk en figuurlijk.

Daarna de stilte. Het uitzetten van het zuurstofapparaat. Familie bellen. Samen met mijn moeder en een verzorgster mijn vader gewassen en aangekleed. Een bizarre dag.

Het regelen van de uitvaart, daar had ik het al uitgebreid over gehad met mijn vader. Hij lag thuis en naarmate de dagen vorderden zag ik steeds minder mijn vader in dat lichaam, zijn ziel was verdwenen. Ik herinner me de warmte van mijn vriendinnen die naar Friesland kwamen voor de uitvaart. Hartverwarmend.

Ik realiseer me vandaag dat mijn elfjarige zoon zijn Pake nu langer niet heeft meegemaakt dan wel. Dat komt best hard aan….