Mantel van de Grijze Jager

 

Ooit schreef ik een blog over de boeken die Pim graag leest; de Grijze Jager serie van John Flanagan. Sindsdien komen er allerlei mensen op mijn weblog die googlen op grijze jager of mantel. Wel grappig, want ik heb datzelfde gedaan toen Pim me vroeg om een mantel zoals die werd gedragen door de Grijze Jager.

Ze zijn in de handel geweest, maar door de enorme populariteit waren ze al snel uitverkocht. Gelukkig heeft Pim een oma die erg goed is met naald en draad. Samen zijn ze de stof gaan kopen en inmiddels kijken andere jongens vol ontzag naar mijn zoon wanneer hij langs loopt in zijn ‘grijze jager mantel’. Als mijn schoonmoeder zou willen zou ze een handeltje kunnen beginnen denk ik.

Maar goed, voor alle mensen die via google hier terecht zijn gekomen en die op zoek zijn naar een mantel; vraag een moeder, schoonmoeder, buurvrouw of misschien buurman die goed kan naaien om stof te kopen en aan de slag te gaan. Druk de foto’s bij dit blog af en laat die zien. Je zoon (of dochter) zal je eeuwig dankbaar zijn.

Wat ik zelf erg fijn vind: Pim gaat nu zonder mopperen mee wandelen. Niet zonder zijn mantel en pijl en boog, maar dat kan me niet schelen….. hij loopt enthousiast mee!

Als de lente komt….

Toen ik gisteren aan tafel de krant las realiseerde ik me dat de lekkere lucht die in de kamer hing van de narcissen afkomstig moest zijn. Ik stak mijn neus in de bos, en ja hoor, dit was de oorzaak van de zoetige lucht in huis.

Even later kwam Marcoen binnen. Ik vroeg hem of hij last van had van de bloemen, want van bijvoorbeeld hyacinten krijgt hij knallende koppijn. In eerste instantie was er niets aan de hand, maar toen ik vanmorgen beneden kwam bleek de grootste vaas met 4 bossen narcissen al verhuisd te zijn naar de keuken. De kleinere bos stond nog voor in de kamer. Inmiddels staan al die prachtige bloemen bij de overbuurvrouw. Kan in ieder geval nog iemand genieten van de bloemen….

Het is overigens geen gezeur van Marcoen, want hij heeft er echt last van. Net als van boeketten waar lelies in zitten. Daar houd ik ook rekening mee, die enkele keer dat ik een boeketje voor mezelf koop. Ook zou ik zelf nooit een hyacint kopen. Maar dat narcissen zo sterk kunnen ruiken dat wist ik niet. Volgende week maar weer een bosje tulpen, daar kan hij wel tegen. Of droogbloemen. Of plastic neppers….

Talent? Ehh…

En nu? Ik kijk naar het kunstwerk in mijn handen. Natuurlijk weet ik wel wat het moet voorstellen; Pims knuffel “Oscar” nagemaakt in klei. Hoe oud zou Pim zijn geweest? Ik schat een jaar of vijf, toen deed hij mee aan “De Hoge Hoed” van Scholen in de Kunst in Amersfoort.  Twee jaar later deed Puck hetzelfde. Zij boetseerde haar knuffel “Puh”.

En nu zit ik dus met twee kleiwerkjes die jarenlang in verschillende kasten stonden. Eerst natuurlijk flink in het zicht, maar naarmate de tijd vorderde verhuisden ze steeds naar een minder zichtbaar plekje. En vandaag vond ik ze achter wat boeken in de boekenkast boven. Opruimen van een kast is in het begin leuk, maar aan het eind houd je altijd een paar dingen over waarvan je niet precies weet wat je er mee moet doen. Iemand een suggestie?

Genieten

Wat een prachtig gezicht. Ik zie een roofvogel van heel dichtbij, hij maakt een duikvlucht en gaat daarna op een tak zitten. Ik blijf vol bewondering naar hem staren en moet vervolgens over mijn schouders kijken om hem nog te zien. Ik zit namelijk op de fiets en voor ik het weet rijd ik de vogel voorbij.  Mijn moedertje van 77 rijdt zo’n veertig meter voor me, we gaan naar beneden en dus lekker hard. Even wil ik haar roepen en vertellen dat er zo’n prachtige roofvogel dichtbij vloog, maar ik doe het niet. Stel je voor dat ze omkijkt en zo van het fietspad af fietst.

Ik denk dat we er zo’n 15 kilometer op hebben zitten. Af en toe vallen er vlokjes sneeuw naar beneden. Terwijl Marcoen met de kinderen ergens in een zwembad zit, fietsen mijn moeder en ik door Gelderland. Ik kom bij plaatsen die me doen denken aan vroeger, toen ik nog bij Omroep Gelderland werkte. We fietsen bijna langs Marry, de kruidenmevrouw die ik jarenlang interviewde voor het programma “Dubbeluur” en als ik door de prachtige bossen rijdt denk ik aan boswachter Casper van der Bos, waarmee ik nog een keer midden in de nacht opnames heb gemaakt. Het was een bijzondere tijd, die inmiddels alweer een paar jaar achter me ligt. En nu, omdat we een weekje doorbrengen in een huisje in Hoenderloo, komen die herinneringen terug. 

Trots kijk ik naar mijn moeder, die op een huurfiets de twintig kilometer fietst alsof ze nog twintig is. Ze klaagt niet over de kou, ze geniet. Net als ik. 

Keuzestress

Ik ben nooit zo goed geweest in het maken van keuzes. Tenminste, dat gevoel heb ik altijd. Sta ik in een winkel, kan ik gerust een kwartier met een nieuwe broek in mijn hand staan voordat ik een beslissing neem en richting de kassa ga. Zo wilde ik laatst een bos tulpen kopen. Ik ging naar de markt en liep van de ene naar de andere kraam. Kies ik paarse of gele tulpen? Of zal ik toch gaan voor die bijzondere oranje exemplaren?  Uiteindelijk koos ik een gemengd boeket, en daar was ik oprecht blij mee. Het is wat, keuzes maken. Kies je voor het een dan betekent dat vaak automatisch dat je het andere niet hebt. En daar kun je dan weer spijt van krijgen. Of niet…..

 

Mijlpaal

Cabaret, dat was  één van de buitenschoolse activiteiten op mijn middelbare school; “Het Jan Brugman College” in Bolsward. Daarnaast had je nog de “Muziek- en Poëzie-avonden” en de schoolkrant. Ik heb me er destijds vol overgave in gestort en denk er met een goed gevoel aan terug.

Gisteravond liep ik met Pim door ’t Hooghe Landt in Amersfoort. Een school waar ook veel gedaan wordt aan muziek, theater  en dans. Niet dat dàt mijn zoon heel erg interesseerde, hij was meer gecharmeerd van het “Technasium”. Daarbij krijg je opdrachten van bedrijven of de overheid. Zo ontwierpen brugklasleerlingen een woonverblijf voor een groep apen op verzoek van Dierenpark Amersfoort. De maquettes stonden tentoongesteld en waren prachtig. Dit soort lessen/opdrachten passen echt wel bij mijn zoon; hij kan hier zijn creativiteit kwijt. Wat ik zelf belangrijk vond was het gevoel dat we op de school hadden. Natuurlijk begrijpen we beiden dat de snoepjes die nu op de tafel stonden normaal niet uitgedeeld worden, maar de hartelijkheid en het enthousiasme van de leerlingen die al een paar jaar op school zitten spraken boekdelen. Het gebouw zelf voelde ook fijn aan; niet te groot, overzichtelijke lokalen, en het sfeertje van mijn eigen middelbare school.

Vanavond gaat Pim nog kijken bij het Vathorst-college. Ook daar is veel aandacht voor cultuur. Maar of Pim daarop zit te wachten? Hij wil misschien naar deze school omdat ze er werken met een eigen laptop. Ook wordt het huiswerk –wanneer het goed is- binnen schooltijd gemaakt, en dat lijkt mijn zoon ook wel wat. Het is wel een stukje verder fietsen, maar dat zal de keuze niet bepalen. Ik ben benieuwd. Pim kennende komt hij vanavond terug met het antwoord: hij kan namelijk heel goed kiezen.

 

 

Opvoeden

“Ben ik ook zo’n ouder”? Die vraag kwam in mij op toen ik vandaag een artikel in het AD las over ouders die hun kinderen niet goed zouden opvoeden. In het artikel komt rector Riemke Leusink van het Christelijk Lyceum in Zeist aan het woord. Zij zegt dat kinderen het lastig vinden om kritiek te krijgen en de schuld van een onvoldoende vaak bij de docent leggen. “Kinderen groeien vaak op met het idee dat ze overal de beste in zijn. Hun ouders applaudiseren bij elke tekening als ware het een Picasso. En dan dat gefotografeer de hele tijd… Hele Facebook-pagina’s staan vol met de geweldige streken van hun kroost. Maar ze leren hun kinderen niet meer omgaan met kritiek of teleurstellingen. Die hoeven alleen maar ‘gelukkig’ te zijn. Maar wat is er gebeurd met ‘eerlijkheid’ en ‘doorzettingsvermogen’.”

Deels herken ik mezelf in dit verhaal. Omdat mijn dochter altijd zo’n faalangst had heb ik haar tekeningen en andere knutselwerkjes een paar jaar geleden ook constant de hemel ingeprezen. Dom, want ze was slim genoeg om te weten dat ik het niet meende. Dat heb ik dus veranderd. Nu zeg ik wat ik wel mooi vind aan de tekening en wat ze nog zou kunnen verbeteren. Dat werkt inderdaad beter.

Natuurlijk wil ik mijn kinderen zo gelukkig mogelijk zien en probeer ik ze te ondersteunen wanneer ze teleurstellingen moeten verwerken. En reken maar; die teleurstellingen zijn er echt wel. Maar ik vind dat dit niets te maken heeft met eerlijkheid en doorzettingsvermogen. Ik weet dat mijn kinderen eerlijk zijn, soms zelfs te eerlijk. En met het doorzettingsvermogen van mijn dochter is niets mis. Tenminste…. bij sommige klussen. Zo heeft ze zelf een liedje geschreven, de melodie bedacht en gezorgd dat het bij het “Junior Songfestival” terecht is gekomen ter beoordeling. Ik denk niet dat ze door is, maar ik vind het een hele prestatie. Helemaal omdat ze het helemaal zelf heeft uitgevogeld. En nu heb ik geen Facebook-pagina, maar wel dit weblog en het kan me niet schelen wat rector Riemke Leusink van het Christelijk Lyceum ervan vindt; ik laat het lekker horen, want ik ben trots op mijn dochter. Niet zo zeer op haar zangtalent maar op haar doorzettingsvermogen!!

Betrapt!

“Ik had de voordeurbel wel gehoord, maar heb niet opengedaan omdat ik aan het werk was. Even later hoorde ik gemorrel aan de achterdeur. Dat vond ik raar, omdat ik mijn vriend nog helemaal niet thuis verwachtte”. Mijn vriendin maakte afgelopen week een nare poging tot inbraak mee. Terwijl ze boven zat te werken probeerden twee jongens haar huis binnen te komen. Ze was gealarmeerd door het vreemde geluid en de trap afgelopen. Toen zag ze al iemand staan. Omdat ze niet wist of ze de deur al bijna open hadden is ze naar de keukendeur gelopen en pakte ze de deurkruk vast. Pas toen zag de jongeman aan de andere kant van het glas dat er wél iemand thuis was. Ze keken in elkaars ogen en voor mijn vriendin het wist was de keure jongeman verdwemen, samen met zijn inbrekersvriendje. Ze kon nog net de auto zien wegscheuren. Tsja. Dat valt wel even rauw op je dag. Politie erbij, jongens in een auto aangehouden (maar niet duidelijk de daders) en het besef dat er op klaarlichte dag twee mannen van plan waren binnen te komen om al je waardevolle spullen mee te nemen.

Het toeval wil dat ik voor onze wijkkrant “Kruiskop” afgelopen maand de wijkagent heb gesproken en die had het over de vele inbraken in de stad. Ook hij vertelde dat het vaak overdag gebeurt en dat bewoners dan soms gewoon thuis zijn. Zijn advies was om –als je naar bijvoorbeeld de zolder gaat- altijd de deur op slot te doen. Maar goed, dat had deze vriendin gedaan en toch probeerden ze het.

Ineens realiseer ik me dat ik in mijn omgeving –dus Amersfoort- nog vier mensen ken bij wie het afgelopen jaar is ingebroken of waar een poging werd gedaan. Bij een oud-collega bleef het bij een poging; zijn tuindeuren waren beschadigd, maar de dieven kwamen niet binnen. Bij een huidige collega waren er geen inbraaksporen maar was alle kostbare apparatuur foetsie. En bij twee klasgenootjes van mijn dochter was het ook gelukt. Bij de één via het raam aan de voorkant, bij de ander doordat ze via de achterdeur binnen konden komen, terwijl de moeder bezig was om dochterlief in bed te leggen.

Zoals jullie begrijpen hebben we inmiddels extra sloten op de ramen van de keuken en de badkamer en sinds dit weekend valt de deur naar de poort automatisch op slot. Jammer dat het nodig is, maar hoewel we niet zoveel waardevolle spullen hebben moet ik er niet aan denken dat wildvreemden ongevraagd naar binnen komen.  Mijn man noemt me niet voor niets soms Panienke…..

Carnaval

Ik heb er weinig mee. Ooit was ik 17 jaar en had ik een Brabants vriendje. Met hem vierde ik het voor de eerste keer, en eigenlijk ook voor de laatste keer. Destijds –ik kan het me nu niet meer voorstellen- dronk ik geen alcohol en hoewel ik mijn best deed, kon ik niet genieten van al die hossende en drinkende mensen.  Ook mijn kinderen hebben weinig met carnaval, maar je verkleden voor een leuke dag op school vinden ze wel leuk. En zo gebeurde het dat we gisterochtend een Japanse Schone en een Grijze Jager in huis hadden. 

Boos

“We hebben u gemist” staat er met grote rode letters op de brief die ik kreeg van de Hartstichting. Zou ik de enige zijn die zich ergert aan zo’n tekst? Wat nou, ze hebben me gemist. Ja… ik heb dit jaar nog geen geld overgemaakt en door deze brief word ik ook niet gestimuleerd. Integendeel. Niet dat de hartstichting geen goed doel is, maar ik erger me aan zo’n organisatie.  Een bedelbrief sturen met “We hebben u gemist”  op de envelop en in de envelop kaarten waar ik niet om gevraagd heb….daar krijg ik spontaan puistjes van.

Bij mij geeft het gewoon irritatie, maar bij anderen verdriet. Neem nu mijn moeder, ook zij kreeg deze brief. Hij was -net als mijn brief overigens-  geadresseerd aan “Dhr. Gorter”. Denk dat ze daarmee mijn vader bedoelen, en laat die nou al 6 jaar geleden overleden zijn. Best pijnlijk, want ja… mijn vader wordt inderdaad gemist.

Was er een aantal jaren geleden ook niet iets met het loon van de directeur van de hartstichting? Ach, misschien moet ik me niet al te druk maken.

Ik zocht overigens even naar het inkomen van die directeur, en ik schrok. Ook de andere goede doelen betalen flink voor hun directieleden. Zie: http://www.gemiddeld-inkomen.nl/salarissen-directeurs-goededoelen Nee. Dit jaar geen bijdrage van mij voor de Hartstichting.