Hieperdepiep

Mijn zus en haar man waren afgelopen vrijdag 12,5 jaar getrouwd en mijn schoonmoeder werd vorige week 80. Allebei reden voor een feestje. En zo kwam het dat we dit weekend twee feestjes hadden. De ene in Bolsward; een stadswandeling en tapas eten en de andere -vandaag- in Amersfoort: een brunch en daarna een stadswandeling. Gisteren zaten we met zijn elven aan tafel, vandaag met zijn achtienen. En nu zit ik onderuitgezakt op de bank en heb het idee dat ik de komende dagen niet meer hoef te eten. Moe en voldaan heet dat.

 

De brunch was klaargemaakt door Ingrid van “Bus en Meer”. En het was verrukkelijk! Het zag er niet alleen prachtig uit, het smaakte ook nog erg lekker. 

GOD

“Ik heb vannacht inderdaad wel een poosje wakker gelegen”, vertelt Klaas, de man van mijn cliënte. Zij heeft begin januari gehoord dat ze uitgezaaide longkanker heeft en gisteren vertelde de longarts dat de levensverwachting maximaal vijf jaar is. Dat kwam hard aan, want hoewel ze wel wisten dat het in principe nooit helemaal weg zou gaan, was zo’n termijn van vijf jaar te concreet en erg onwerkelijk. “Ik kan me er niets bij voorstellen”, zegt mijn cliënte. “Ik heb ook nog steeds niet het idee dat ik kanker heb. Ik weet het wel, maar het voelt nog zo onwerkelijk”. De tweede chemokuur zit er nu op, en de longfoto’s vertonen een lichte verbetering. Maar een echte toekomst, die heeft ze nu niet meer.

En zo komt het dat ik op een gewone dinsdagochtend praat over leven en dood. Ik vraag of ze nog dingen heeft die ze echt wil gaan doen als ze nog maar vijf jaar zou hebben. Ze weet het niet en stelt dezelfde vraag aan mij. “Ik zou in de winter met de hele familie naar een zonnig vakantieland gaan”, antwoord ik. “En ik zou mijn kinderen brieven schrijven over mijzelf en de toekomst die ik in gedachte had voor hen, en….. ik zou toch maar eens beginnen aan het schrijven van een kinderboek.” Mijn cliënte kan niets verzinnen, het nieuws is nog te vers.

Klaas vertelt over de uren die hij wakker had gelegen. Hij had liggen piekeren, maar ging uiteindelijk met een goed gevoel slapen; “Ik geloof niet dat ze nog maar vijf jaar heeft.” En hij vertelt een verhaal over een wonderbaarlijke genezing aan zijn been door God, via een predikant.  Klaas gelooft in een God die kan zorgen dat zijn vrouw nog heel lang blijft leven. Helaas ken ik die God niet, maar ik zou hem best willen leren kennen….

Handtekening

We schreven op van die luchtpostvelletjes. Zo’n dun blauw papiertje met aan drie kanten een plakstrookje. Wat vooral onhandig was voor iemand zoals ik; er stonden geen lijntjes op. Daarom legde ik altijd onder zo’n velletje een vel met dikgedrukte lijnen, als je goed keek kon je die net zien terwijl je schreef. 

De teksten die ik overschreef waren in het Engels. Omdat ik nog niet op de middelbare school zat vond ik het best een klus. Maar ach, het was best gezellig om met mijn moeder en mijn zus op vrijdagavond -de eerste of laatste van de maand, dat weet ik niet meer- naar zo’n schrijfavond van Amnesty International te gaan. Na een uur had je je brief geschreven naar een of andere dictator in een ver land en hem gevraagd of een bepaalde gevangene vrijgelaten kon worden. Je betaalde een gulden voor de brief en ging met een goed gevoel weer naar huis.

Deze week moest ik hier aan denken. Ik zag via internet een oproep om een petitie te ondertekenen. Het ging om een 15-jarig meisje dat verkracht was en veroordeeld was tot 100 zweepslagen in het openbaar. Het erge; ze was zwanger van haar vader. Door de petitie te ondertekenen hopen de ondertekenaars dat President Waheed van de Maldiven onder druk gezet wordt. Vlak nadat ik de petitie had ondertekend zag ik dat over de hele wereld anderen dat ook deden. Want ja, dat kun je gewoon zien via het world wide web. De organisatie Avaaz hoopt op een miljoen ondertekenaars. Het ondertekenen van de petitie via de computer voelde goed, maar het is niet te vergelijken met het gevoel van ruim dertig jaar geleden; dat moment waarop ik onderaan het luchtpostvelletje mijn handtekening zette.

http://www.avaaz.org/nl/maldives_global/?tVfyseb

 

 

 

 

 

 

 

 

Blij

Ik zie hem nog staan, mijn nieuwe roodbruine fiets, in de serre achter de keuken. Het was een reuze verrassing. Hoe oud zal ik zijn geweest? Ik denk een jaar of elf. Ik was jarig en wat was ik blij; zo’n groot cadeau had ik niet verwacht.  Het kinderzadel dat er op zat, zat op de laagste stand. Eigenlijk zag dat er heel gek zo’n grote fiets met zo’n klein zadel.

Mijn eerste nieuwe fiets, ik heb hem gekoesterd. Hij is meegeweest op fietsvakantie, op schoolreis en later naar Kampen en Zwolle, waar ik studeerde. Ik had hem inmiddels paars geverfd zodat ik hem altijd makkelijk zou herkennen. Dat kwam ook van pas toen hij in Zwolle gestolen was voor ons huis en een paar dagen later een straat verder stond. Ik belde aan bij het studentenhuis waar de fiets voor stond en vroeg of ik mijn fiets terug mocht. De inmiddels nieuwe eigenaar sputterde nog even; “ik heb hem van een vriend gekocht”. Toen ik hem vroeg naar de naam en het adres van die vriend werd het stil. Terwijl hij mij het sleuteltje overhandigde zei hij nog; “Hij fietste zo lekker”. Daarin gaf ik hem gelijk. De fiets was weer van mij. Daarna ging hij mee naar Rotterdam, waar ik een tijdje woonde en tenslotte naar Hilversum. Helaas is hij daar gestolen op het station. Ik was er goed ziek van. 

Ik moest er aan denken toen ik Pim zag glunderen. Vrijdag kreeg hij voor het eerst een nieuwe fiets. Voorheen fietste hij op de fietsen van zijn neven, maar toen het laatste exemplaar bijna uit elkaar viel werd het  tijd voor een andere. Volgend jaar zal hij dagelijks een half uur van en naar school moeten fietsen en daarom kozen we voor een nieuwe in plaats van weer een tweede hands.. Samen met Marcoen ging hij naar de fietsenzaak om de hoek. En hij viel als een blok voor een batavus. Ondanks de snijdende wind ging hij gisteren op pad met zijn nieuwe fiets. Drie kwartier later kwam hij glunderend thuis. Hij was naar de andere kant van Amersfoort gefietst. Kleine jongens worden groot.

Kom

Daar stond ik in de Hema, met een prachtig gevormde rode soepkom in mijn hand. Ik twijfelde, op een andere plank stonden mooie creme-kleurige kommen. Ze waren best prijzig, vooral omdat ik deze keer een hele set wilde kopen. Ineens viel mijn oog op de ‘basics’. Simpele creme-kleurige kommetjes in verschillende maten. De grootste kommen waren 1 euro 80 en de kleintjes 1 euro 30. Ik wilde 6 grote en 6 kleine kommetjes en bedacht me dat ik vast gelukkiger werd van de goedkope kommetjes dan van die prachtige design-kommen. Waarom? Nou, omdat ik mijn gezin een beetje ken en ik zelf ook aardig onhandig ben. Daarom  besloot ik te gaan voor de goedkope versie, de basic serie. Schot in de roos bleek vandaag. Want precies twee dagen na mijn koop is er al 1 kom gesneuveld. Gewoon, omdat ik onhandig wat borden uit de kast wilde pakken. Ben benieuwd hoe lang het duurt voordat de volgende kom sneuvelt. Ik hoop wel dat de Hema deze kommen nog jarenlang in haar assortiment heeft…..

Leve de Koninginnen

We hebben af en toe grappige gesprekken aan tafel tijdens het avondeten. Soms nemen we de dag door of we hebben het over iets in het nieuws. Vandaag waren we aan het mijmeren over de toekomst…. de toekomst van Amalia. Marcoen maakte een grapje over dat we Puck eigenlijk wel een prinses vonden en al gauw hadden we het over het koninklijk huis. Pim zou een prins kunnen worden wanneer hij met Amalia zou trouwen. Hij maakt dus nog wel kans, als is die kans natuurlijk minimaal. Vooral omdat Pim het niet ziet zitten ….  Puck daarentegen kon niet zo makkelijk prinses worden, tenminste niet een prinses die op of naast de troon terecht zou komen. Hoewel…. Puck had al snel een heel bijzonder scenario in haar hoofd. “Stel dat Amalia op vrouwen valt en een vriendin als partner zou kiezen”. Dat was een originele invalshoek, dat zou wel bijzonder zijn. En als Puck dan lesbisch zou zijn dan maakte zij ook nog een kans. Ja, zo hadden we het natuurlijk nog niet bekeken. Ineens zag ik de koppen in de krant al voor me “Partner Prinses Amalia is een vrouw”. Het zou vast wereldnieuws zijn, want volgens mij is er nergens een troonopvolger die een partner heeft van dezelfde sexe. Het zou wel mooi zijn, en op en top Nederlands. Ik zag al een bijzondere balkonscene voor me, die de hele wereld over zou gaan. Krijgen we in de verre toekomst een Koninginnedag in het kwadraat.

s

Stoere nicht

Ik heb een stoere nicht. Ze is de dochter van een volle nicht van mij, dus eigenlijk is het mijn achternicht. En ze is de stoerste nicht die ik heb omdat ze op de ‘grote vaart’ werkt. De komende tijd zit ze op de Jumbo Spirit, een schip dat bijna honderd meter lang is. Ze zit nu in Singapore en dat weet ik omdat ze dat schreef in een mail en omdat ik in mijn gegevens van dit weblog las dat vandaag iemand in Singapore mijn blog heeft bekeken. Aangezien ik niemand anders ken daar…. De komende weken is ze druk bezig met het opknappen van de Jumbo Spirit in een dok. Dit is de eerste keer dat ze zo’n grote opknapbeurt in een dok mee maakt. Ik hoop voor haar dat er een goede koelkast is met koude biertjes, zodat ze na de zware arbeid een beetje af kan koelen. Want 30 graden lijkt me best heet 😉

To blog or….

Wat schrijf ik wel en wat schrijf ik niet. Dat is de vraag…. Al enkele maanden heb ik dit blog en schrijf ik meestal over kleinigheden in mijn leven. Om de paar dagen pak ik een onderwerp dat langs komt dwarrelen, en maak ik er een kort –en hopelijk aantrekkelijk- verhaaltje van.Het is mijn blog en als ik over anderen schrijf probeer ik dat altijd met respect te doen. Mijn mening is nooit zo uitgesproken en mijn teksten kabbelen een beetje. Is dat leuk om te lezen? Voor sommige mensen blijkbaar wel, want elke dag zijn er toch wel een tiental  lezers. Moet ik iets veranderen? Als ik meer lezers wil aantrekken misschien wel. Dan moet ik bijvoorbeeld schrijven over de ADD van mijn zoon en daar ‘reclame’ voor maken op AD(H)D websites of op twitter. Misschien moet ik extremere verhalen schrijven, harde uitspraken doen, controversiële onderwerpen aansnijden. Maar past dat wel bij mij?  Of moet ik misschien meer van mijzelf laten zien? Mijn doel begin mei 2012 was om veel te schrijven, een stok achter de deur te hebben. Dat doel heb ik bereikt. Nu is dus de vraag of ik meer lezers wil. En zo ja, op welke manier….Ik ben er nog niet over uit.

 

Moord in de Kruiskamp

De schaal was nog aanwezig, maar het bruut kapotgevallen ei was leeg. Er was een gevecht geleverd, dat was wel zeker want ongeveer anderhalve meter naast de eierschaal lagen veren. Veel veren, in totaal wel zo’n 14.

Zou de vogel het overleefd hebben? Zou hij of zij gemerkt hebben dat het ei kapotgevallen was? Zou de vogel, voor zijn of haar dood, verschrikt in de ogen hebben gekeken van onze kat Muis? Of was het misschien toch Panter. Er is iets gebeurd in onze tuin aan de Kruiskamp, dat is wel zeker. Maar hoe het zit? We zullen er nooit achter komen. Een ding weet ik wel; die katten van ons, die liggen net iets te lui op de bank, alsof ze een hele leuke ochtend hebben gehad en er even van bij moeten komen……

Voor de eer!

Ja hoor, het is gelukt. Ook de huis-aan-huis-bladen “De Stad Amersfoort” en “Amersfoort Nu” hebben mijn foto van Margriet Bolding geplaatst. Geen tientje op mijn rekening voor dit hoogstandje, maar ach…. het ging ons -deze keer- om de eer. Nu moet ik niet vergeten om een kaartje te reserveren voor deze voorstelling want het lijkt me ook wel leuk om Margriet niet als foto-model, maar als cabaretière te zien.