“Nou Nienke, wat denk je?”, Anita kijkt me verwachtingsvol aan. “Hoeveel denk je dat er op mijn rekening gestort is voor jouw foto?”. Dat kon nooit veel zijn, daar had ze me al voor gewaarschuwd. Ik gokte “ 20 euro?” Ik zag aan Anita’s gezicht dat ik er nog flink naast zat. “Veel minder”, antwoordde ze. Ik moest keihard lachen; “Dat meen je niet?”. Maar het was toch echt waar; voor de foto in het AD-editie Amersfoort van Margriet Bolding (zie ook mijn blogs op 25-1 en 13-2) kreeg ik 10 (!) euro. Natuurlijk deed ik het voor de lol, maar dit bedrag is eigenlijk een beetje gênant vind ik zelf. Het was niet zomaar even een snapshot geweest. Ik had er echt wel tijd en energie in gestoken en ik was best trots op het resultaat. Ook het artikel van Anita leverde niet veel op; 68 euro. Zij had er ook veel tijd in gestoken en is –net als ik- enigzins teleurgesteld. Nu heeft ze het artikel herschreven en aangeboden aan de “Stad Amersfoort”, een huis aan huis krant, en als het goed is wordt mijn foto er weer bij geplaatst. En ook in “Amersfoort Nu” komt een persberichtje met daarbij weer mijn foto. Daar krijgen we niets voor, maar dat kan ons niet zoveel meer schelen. Het gaat om de eer…. toch?
enzofoort 
In de brochure die ik in 1988 opvroeg van de Christelijke Academie voor Journalistiek te Kampen werd mij al gewaarschuwd dat ik er niet op moest rekenen om van het journalistenloon in een Porsche te kunnen rijden. Dat was dus realistische voorlichting!
Ja, een Porsche hoeft ook helemaal niet, maar hier kun je niet eens een mini voor aanschaffen
😉 .
Voor die tien euro niet eens een keukenmini! Maar je foto staat mooi in Stad Amersfoort! Gedenkwaardig portret bij het ter zielen gegaand beeld De Handreiking.
Journalistiek wordt door krantenmanagers niet meer gezien als vak. In zekere zin is de oude versie van journalistiek ook niet meer iets om voor te betalen: nieuws jagen kunnen we allemaal als we een beetje kunnen googelen. De kunst zit ‘m er nu in om de ‘essenties van de hoofdzaken’ te kunnen scheiden: duiden, ordenen, betrouwbaarheid toetsen, verklaren… Inhoudelijke toevoegingen doen. Dat is echt modern journalistenwerk. En kennelijk zit geen krant daar nog op te wachten. Blijft over dat het leuk is om te schrijven. Tja… maar dat is een hobby, redeneren de krantenmanagers dan. De zonnige kant er aan is dat je aan veelschrijverij snel je schrijfplezier kunt verliezen. Bij jou kan het nu lekker blijven sprankelen omdat de broodschrijverij niet meer dreigt. Gefeliciteerd.
Yoeke Nagel
vh journalist
Ach ja, ik blijf gewoon maar bloggen. Mag ik zelf weten wanneer en wat ik schrijf!
Gelukkig heb je een man met een wereldsalaris.
…en met humor 😉