Moederdag 2034

“Denk je dat ze nog zullen komen?”. Ik kijk Marcoen aan die met zijn kopje thee voor zich op zijn iPad-air bezig is. “We doen toch niet aan moederdag… bromt hij”. Hij heeft gelijk; we doen niet aan moederdag. Toen de kinderen naar de middelbare school gingen hebben we het min of meer afgeschaft, maar zo af en toe komen de kinderen toch nog langs met een bos bloemen of wat chocola. “Weet je nog, die keer dat Puck dat mooie gedicht had gemaakt en Pim nog snel een van zijn oude zelfgemaakte stripboekjes pakte om aan mij te geven?” zeg ik. Marcoen kijkt even op van zijn iPad. “Toen waren ze negen en elf, denk ik. Ze zaten nog op de basisschool. Juf Beer zorgde er toen wel voor dat er een mooi gedicht werd gemaakt”.

Ik heb dat gedicht nog ergens liggen, tussen de andere knutselspullen die de kinderen destijds op school hadden gemaakt. Die goede oude tijd….. Rondom diezelfde periode wilde Jet Bussemakers, minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap ‘Moederdag’ nog afschaffen. Het was haar niet gelukt. Eigenlijk wel jammer, want als ze dat wel had gedaan had ik vandaag niet zo zitten te wachten op mijn dochter met haar man en kinderen en mijn zoon met zijn vriendin. Ik had eigenlijk wel iets verwacht, al was het maar een telefoontje. Ik kijk op de klok. “Die komen echt niet meer, het is al negen uur. Sem, Pien en Iris liggen al lang in bed”, zegt Marcoen zonder dat hij van zijn iPad-air opkijkt. Hij heeft gelijk. Ik schenk nog een kopje thee in en pak het taartje uit de koelkast. “Wil jij ook nog een stukje?” vraag ik aan Marcoen. Hij knikt. Ik slik met het gebak mijn tranen weg. Volgend jaar komen ze misschien wel, troost ik mezelf.