Voor de digitale nieuwsbrief van mijn werk (Welzin) schrijf ik maandelijks een column. Deze keer ging het over Arend. Een cliënt waar ik op 5 maart al eerder over schreef.
Daar staan we dan voor de deur van Victas. Arend staat te trillen op zijn benen terwijl hij een sigaretje rolt. We komen net terug van een bezoek aan de arts en zij heeft er voor gezorgd dat Arend met voorrang kan worden opgenomen in Bilthoven.
Het nu duidelijk; Arend wordt maandag om 10 uur verwacht, dat is over vier dagen al. We schrikken er beiden van. Dat betekent namelijk dat dit voorlopig de laatste keer is dat ik Arend zie, want nu hij twee maanden wordt opgenomen voor zijn alcoholverslaving en daarna een aantal weken intensieve therapie volgt bij Victas zit mijn werk er op. Dat is wel een raar idee, helemaal omdat ik de laatste twee weken wel drie keer per week langs ging bij Arend om hem bij de les te houden. Zijn dochtertje van 9 is sinds twee weken bij zijn ex-vrouw ondergebracht en daardoor verdween het beetje structuur dat hij nog had in zijn leven helemaal. Vandaar dat ik om de dag even langskwam om een praatje te maken en te checken of hij nog wel voor zichzelf zorgde. De andere dagen belde zijn dochter hem op om te horen hoe het met hem ging.
Eigenlijk vond ik dat hij het nog aardig vol hield. Hij had eten geregeld bij “tafeltje dekje” en deed elke dag een klusje. Wel zag ik de stress oplopen. Ik voelde dat hij een datum nodig had waar hij naar toe zou kunnen werken. Hij had zekerheid nodig want van wachten werd Arend onzeker.
Ruim twee maanden geleden had Arend mij verteld dat hij alcoholist was en vanaf die dag is er veel gebeurd. We begonnen bij de huisarts, die hem doorverwees naar ‘Victas’, vroeger ‘de Maliebaan’. Daar hadden we een heftig intake-gesprek. Tijdens dat gesprek bleek dat Arend tegen mij niet de waarheid had verteld over de hoeveelheid drank die hij dagelijks nam. Gelukkig was hij bij Victas wel eerlijk….tenminste, daar ga ik van uit. Vervolgens hebben we bij Bureau Jeugdzorg onderdak geregeld voor zijn dochtertje en na nog wat telefoontjes over en weer konden we vanochtend terecht bij de arts. En nu is het dus zover hij wordt opgenomen in een ontwenningskliniek. Tijd om ook deze cliënt weer los te laten. We nemen onhandig afscheid, ik pak mijn fiets uit het fietsenrek en fiets in het zonnetje naar huis. Fijn om weer eens een cliënt te hebben waarbij je het gevoel hebt dat je de casus op een positieve manier afsluit. Wel realiseer ik me dat het voor Arend nog maar net begonnen is, er volgen vast nog hele moeilijke weken voor hem. Thuisgekomen pak ik bijna automatisch de fles witte wijn uit de koelkast om met een glaasje in de tuin te gaan zitten. Ik doe het toch niet. Vandaag laat ik die fles maar even staan…..
enzofoort 