Bezorgd!

Wat een geweldige ochtend was het. Dertig kinderen uit groep 8 van de De Tafelronde, lokatie St. Joris liepen door de wijken Kruiskamp en Koppel. Met een plattegrond in hun handen en tassen vol met wijkkranten sjouwden ze van huis naar huis. En dat viel nog niet mee! Zo waren er een paar meiden die helemaal niets begrepen van de plattegrond. Ik heb ze geholpen, maar omdat ze zelf al niet meer wisten waar ze wel en niet waren geweest betwijfel ik of er echt overal bezorgd is.

Bij een andere groep zaten juist weer kinderen die alles perfect onder controle hadden; per straat werd er bezorgd, en als dat klaar was werd de straat op de plattegrond ingekleurd. Als alle straten een kleurtje hadden was de klus geklaard. Sommige kinderen slenterden quasi verveeld rond, anderen liepen bijna huppelend langs de deuren. Na twee en een half uur waren al de kinderen weer in de klas boordevol enthousiaste verhalen.

Van het verdiende geld gaan ze binnenkort samen picknicken. Een eindpicknick, want nog twee weken en ze hebben vakantie. Daarna zullen ze elkaar minder zien, want dan vliegen ze allemaal uit. Naar verschillende middelbare scholen. Slik….

Tik, tak, tik…..

De tijd haalt me in, mijn hersenen draaien overuren. Zoveel te doen en de dag is al weer om. Mijn to-do lijst wordt langer in plaats van korter. Ik wil vriendinnen bellen, cadeautje kopen, niets vergeten, een afspraak maken bij de kapper, mijn kinderen ondersteunen, goed werk afleveren, mijn buurman bezoeken, een mensendieck-therapeut zoeken, meer bloggen, kleding uitzoeken, een fotoboek maken, mij geen zorgen maken, weer met hardlopen beginnen, prioriteiten stellen, niets vergeten, niet te laat naar bed gaan, prioriteiten stellen. Zucht. Ik denk dat ik maar een wijntje neem…….

 

Bliksembezoek

“Wat zullen we vandaag gaan doen?”, vraag ik aan mijn man en kinderen terwijl ik mijn eitje pel. Het regent en ziet er niet lekker uit buiten, maar de hele dag binnen blijven zie ik ook niet zitten. “Zullen we naar oma Nelletje?”, oppert mijn dochter. Ik kijk naar mijn man en zoon. Die knikken instemmend. Omdat we na ruim anderhalf uur rijden niet voor een dichte deur willen staan bellen we oma toch maar even. Ze is blij verrast met de vraag of we langs kunnen komen. Omdat wij, inclusief mijn moeder, nog het ‘oude’ huis van mijn broer willen zien voordat het volgende week wordt verkocht besluiten we eerst naar Mantgum te rijden. Dat hadden we vanmorgen niet gedacht toen we opstonden en ik kan er enorm van genieten; onverwachte activiteiten. Soep en broodjes mee en gaan! Fijn dat mijn man en kinderen -en oma- daar ook zo van houden…..

Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur…….

 

 

Kruiskop

“Nienke, er staat hier een vrachtwagen voor de deur met een heleboel dozen. Jolande van Welzin belt me terwijl ik thuis bezig ben met administratie voor mijn werk. “Ehh…..”  ik weet even niet wat ik moet zeggen. Ik zit in de redactie van “De Kruiskop”, maar weet niets van dozen en bezorgen. De hoofdredactrice van de wijkkrant is op vakantie en omdat Jolande en ik elkaar inmiddels goed kennen belt ze mij.

“Zet maar in de gang bij het wijkteam en dan haal ik het van de week wel op” is mijn antwoord. Ondertussen denk ik koortsachtig na. Wanneer moet ik dit nu weer regelen? De dozen moeten namelijk naar basisschool “St. Joris”. Groep 8 van die school gaat de krant rondbrengen en dat zou ik regelen.

Ook daar komt meer bij kijken dan ik op voorhand had gedacht. Want hoe zorg je er voor dat een hele klas de wijkkrant daadwerkelijk bij alle huishoudens in de wijk bezorgt?

Gelukkig biedt mijn man zijn hulp aan. Hij drukt plattegronden af waarin hij de wijk in tien stukken heeft opgedeeld. Zo kunnen de groepjes per deel aan de slag. Het kost ons bijna een hele avond om dit te doen. Want….het lijkt simpel, maar voordat je een duidelijk kaartje vindt en het op de juiste manier in kunt delen…wat een geklooi. Maar het resultaat is prachtig.

Terwijl hij zit te pielen, bereid ik een soort spreekbeurt voor want het is niet zo dat we de dozen en plattegronden op school achterlaten en hen succes wensen. Er zit ook nog een educatief kantje aan; ik ga vertellen hoe je zo’n wijkkrant maakt. Van idee tot bezorging. Ik denk dat uit mijn verhaal duidelijk naar voren zal komen dat het altijd meer werk is dan je denkt. Ik zal blij zijn wanneer de “Kruiskop”, daadwerkelijk op de deurmat ligt.

“Klaar om te wenden…. Ree!”

Dat was nog wat ik me herinnerde van de zeilles die ik als 10-jarige heb gehad. Het lijkt alweer eeuwen geleden. Ik zat in een soort oefenklasje voor instructeurs. We kregen theorie-lessen en daarna mochten we de Friese meren op. De zin “klaar om te wenden….ree” intrigeerde me. Vooral dat woord ‘ree’. Waar kwam dat nou vandaan? Door die lessen wist ik nog wat ‘aan de wind’ en ‘overstag’  betekende. Ook zijn ‘bakboord’ en ‘stuurboord’ geen probleem meer voor mij.

Vandaag heb ik weer heel wat bijgeleerd, want samen met een vriend en vriendin hadden we een zeilles ter voorbereiding van onze week zeilen rondom Corfu in september. We vertrokken vanaf de haven in Willemstad en kregen allerlei tips van Toon, onze instructeur. Af en toe duizelde het me, want mijn vriend en vriendin zijn ervaren zeilers en daardoor moest ik alle zeilen bijzetten. Zo goed en zo kwaad als het ging heb ik alle informatie opgeslurpt en die informatie ga ik de komende dagen verwerken. Waarom het woord “ree” gebruikt wordt na “klaar om te wenden” wist Toon niet. Googlen bracht ook nog geen uitkomst. Ik weet na zo’n dag zeilen wel dat ik mijn zorgen overboord ga zetten. Ook denk ik erover om de bakens te gaan verzetten. Ik laat me niet aftuigen en ben niet van plan bakzeil te halen. Als ik dat allemaal heb gerealiseerd gaat het me vast voor de wind. Zie je wel…. ik zit er al helemaal in.

 

Update

Aan sommige blogs zit nog een vervolg. Vandaar vandaag een update van de blogs van de laatste twee weken.

*De Meerkoeten (blog 3 juni) zijn zoek. Een dag nadat de foto’s genomen waren zat moeder Meerkoet niet meer met haar jongen op het nest. Ze zijn waarschijnlijk ‘uitgevlogen’. Wel vervelend dat we ze nog niet ergens hebben zien zwemmen. Leven alle jonkies nog of zijn er een paar ten prooi gevallen aan de blauwe reigers die vaak geduldig aan de kant van het water zaten te wachten? We weten het niet en zullen er waarschijnlijk nooit achter komen.

*We hebben nieuwe matrassen gekocht (blog 7 juni)  Niet meer bij Ikea, maar bij Totaalbed. Na lang wikken en wegen gaan we voor twee nieuwe matrassen met –volgens mij- een traagschuim bovenlaag. Ik ben benieuwd. De komende week lig ik nog op een kindermatras van Ikea, want mijn matras is eergisteren geruild voor twee kindermatrassen. Volgende week worden onze nieuwe matrassen bezorgd en gaan we ervaren hoe ze liggen. Wie weet word ik dan wel een keer wakker zonder tintelende handen, dat zou wel fijn zijn. Maar misschien levert het ook wel slapeloze nachten op omdat het bed toch niet zo lekker ligt.  

*Mijn cliënt die naar de detox is gegaan ivm alcoholprobleem (blog 29 mei) is inmiddels 10 kilo aangekomen. Hij kan weer een half uur wandelen, terwijl hij twee maanden geleden amper 5 minuten kon lopen. Zijn dochter vertelde me dat het goed gaat met hem en dat hij weer ideëen heeft voor de toekomst. Dat doet me goed, daar doe je het voor als thuisbegeleider. Jammer dat ik zijn dossier heb moeten afsluiten.

*Ik heb de per ongeluk meegenomen handdoek (blog 27 mei) toch niet teruggestuurd. Sterker nog; ik heb er helemaal niet meer achter aan gebeld. Dat komt vooral omdat ik er nu pas weer aan denk. Kortom; mijn hoofd is nog steeds een zeef. En tot zover even deze update. Wil je nog updates van eerdere blogs, dan lees ik het graag!

Masker

Mijn dochter heeft een masker gemaakt op school, een prachtig masker van gips. Samen met haar vriendinnetje Britt is ze er mee bezig geweest. Dat was best nog spannend omdat je een tijdje stil moet zitten en niet mag bewegen met je gezicht. Het masker moest eerst drogen en toen het echt helemaal gedroogd was mocht ze het beschilderen.

Terwijl ik er naar kijk denk ik aan een paar vrouwen in mijn omgeving die de laatste weken ook een masker dragen. Figuurlijk dan. Uiterlijk zie je niets aan hen; ze zien er gezond uit, lachen, kletsen met andere ouders op het schoolplein. Niets aan de hand, zo lijkt het. Maar ik weet wat er achter dat masker schuil gaat. De ene zit in een relatiecrisis en moet allerlei knopen door gaan hakken. De ander voelt een leegheid die ik me niet eens voor kan stellen. Ik wil ze zo graag helpen maar kan zo weinig doen.

In een deuk

Het is echt waar; ik lig constant in een deuk. In mijn bed welteverstaan. Drie jaar geleden kochten we matrassen bij Ikea. Met van die mooie namen, die van mij heet  “Sultan Hagavik” en was medium qua hardheid. Marcoen had een stevig matras met een andere Zweedse naam.  Na een paar maanden vond ik het bed al een beetje tegenvallen, en na een jaar zat er al een flinke kuil in. Pas toen een vriendin van mij zei dat er 10 jaar garantie op de bedden zat bedachten we ons dat we er wel eens een mail aan zouden kunnen wagen. Met een foto daarbij waarop goed te zien was dat er een kuil in het matras zit.

En zo gebeurde het dat we gisteren bij Ikea kwamen om een nieuw matras uit te zoeken. Helaas was er geen vervangend matras met de juiste dikte en werd het een soort puzzel; als wij nu samen nieuwe bedden nemen, dan kan het oude matras van Marcoen naar Pim. Of als de kinderen nu een nieuw matras krijgen, dan moet ik nog een matras vinden van 22 cm hoogte. Of de kinderen krijgen een nieuw matras, wij kopen ook een nieuw matras, maar dan houden we weer een goed matras over. Kun je het nog volgen?

Ik begrijp niet waarom Ikea werkt met al die verschillende hoogtematen. Want als er een standaardhoogte zou zijn, dan was het geen probleem geweest; dan zou ik mijn matras gewoon omruilen. Je zou er toch slapeloze nachten van krijgen…….zucht.

SUZAN!

Dat is even andere koek. Geen blog op enzofoort.nl dat door een paar vrienden en kennissen wordt gelezen,  maar een persoonlijk verhaal in de ADHD-Glossy “SUZAN!”. Een magazine met artikelen over AD(H)D. Honderdzestig bladzijden dik, zonder reclame, gemaakt door enthousiastelingen die allemaal gratis een bijdrage leverden. In oktober komt het blad echt op de markt, voor 7,95 euro.

Via twitter werd ik op de hoogte gebracht van dit initiatief. Grappig, hoe zo’n idee van ene Suzan –vandaar de naam SUZAN!-  zo’n waanzinnige uitwerking kan hebben. Er is met man en macht aan gewerkt, bekende Nederlanders deden een boekje open of schreven een artikel en ik? Ik schreef een persoonlijk verhaal. Een persoonlijk verhaal over Pim en Puck, onze kinderen die beide de diagnose ADD hebben gekregen. Pim al ruim 2 jaar terug, Puck een paar maanden geleden.

Ik heb getwijfeld of ik het wel moest doen, want mijn kinderen hebben ADD, maar dat is maar een deel van hen. Het beheerst ons leven niet, maar heeft wel degelijk invloed. In de media wordt soms gedaan of  er vaak ten onrechte diagnoses worden gesteld Er wordt beweerd dat het onzin is om kinderen met AD(H)D medicijnen te geven, of dat ouders dat vooral willen om hun kinderen beter te laten presteren. Vaak heb je als ouder het gevoel dat je je moet verdedigen. Dat gevoel heb ik ook.

Om te vertellen hoe ik er in sta heb ik, na overleg met mijn gezin, besloten mijn verhaal te schrijven. Hopelijk begrijpen lezers zo beter wat ADD doet met een gezin zoals het onze. Het verhaal wordt geplaatst, met de foto’s zoals die hierboven en hieronder zijn afgebeeld. Spannend……

Overigens kun je alvast een voorproefje van het magazine zien via:

www.adhdlifestylemagazine.nl

En dan klikken op teaser.

 

Meer meerkoeten….

“Even kijken of ze er nog zijn”. Puck stapt van haar fiets af, zet hem op de standaard en loopt naar het muurtje. Ze gaat op haar tenen staan, hangt over het muurtje heen en kijkt naar beneden. Aan haar gezicht zie ik dat ze er inderdaad nog zijn.

Een paar dagen geleden ontdekte Puck dat in het meerkoeten-nest jonge meerkoeten zaten. Eerst leek het alsof het er drie waren, maar uiteindelijk hoorden we dat het er wel zeven zijn. En zo gebeurt het dat we elke dag, op weg naar school en natuurlijk ook op de terugweg, op kraamvisite gaan. Even checken hoe het gaat met die kleine schattige vogeltjes.

Vandaag zag ik er vier. Hun rode koppies kwamen tevoorschijn toen papa meerkoet aan kwam zwemmen met een stukje brood. Prachtig, ik kan er echt lang naar kijken. Naar de ingenieuze manier waarop ze het nest gemaakt hebben, naar het mannetje dat af en aan zwemt met voedsel, naar moeder meerkoet die zo liefdevol ‘bovenop’ haar kroost zit. En naar die schattige koppies van de kuikens natuurlijk.

Morgenochtend meteen weer kijken of ze al een beetje gegroeid zijn.