SiJoG

“Kijk, hier staat SiJog….wat zou dat betekenen?”. Ik zie het al helemaal voor me. Bij de kringloopwinkel aan de Zwaaikom in Amersfoort staat een echtpaar te kijken bij  twee nachtkastjes die er staan. Houten kastjes, nodig toe aan een verfbeurt. Het laatje werkt prima, het deurtje gaat met een beetje kracht zetten goed dicht. Aan de achterkant staat die gekke tekst: SiJoG, handwerk mei 1994. “Hij is handgemaakt, dan zal die SiJoG wel de maker zijn, maar wat zou het betekenen? Het is maar een rare naam en waarom staan er drie Hoofdletters?”

Het is de ‘artiestennaam’ van mijn vader. Hij was timmerman en menig meubel in huis is door hem gemaakt. Kasten in de slaapkamer, de commode die nu nog gebruikt wordt als kast op Puck haar kamer, en….de twee nachtkastjes.

Mijn vader ‘signeerde’ zijn stukken met SiJoG, wat stond voor Sipke Johannes Gorter. Het kostte me moeite om de nachtkastjes weg te doen, helemaal toen ik de achterkant zag. Daar heeft mijn pa bijna twintig jaar geleden aan gewerkt. Toen wisten we nog niet dat hij een jaar later longkanker zou krijgen en dat hij twaalf jaar daarna zou overlijden.

Nu heb ik door gebrek aan ruimte naast ons bed, de nachtkastjes naar de kringloop gedaan. Eerst wilde ik ze nog opstoken in de vuurkorf, maar dit voelt beter. Wie weet is er inderdaad wel een echtpaar dat besluit de kastjes mee te nemen. Als ze dan “SiJoG” googelen, komen ze misschien wel op dit blog uit. Ik ben benieuwd! 

Top!

Zo’n negen maanden geleden was ze nog een onzekere jonge meid die net in Amersfoort woonde. Ze was depressief en haar gedachten schoten alle kanten op. Gisteren nam ik afscheid van een sterke jonge vrouw die weet waar haar kracht ligt en die vol energie verlangend naar de toekomst kijkt. Ze kent haar sterke en zwakke punten en die heeft ze zelf ontdekt, ik was slechts degene die haar een spiegel voorhield. Wat heb ik toch een wereldbaan!

Hittegolf

Het was de warmste dag van het jaar 2003; ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Op die dag, 7 augustus, werd Puck geboren. ’s Ochtends om 2 minuten over 8 kwam ze op de wereld, gewoon thuis in de huiskamer. De thermometer stond op dat moment op 24 graden, die dag zou het uiteindelijk 35 graden worden.

Het zweet gutste van ons lijf, baby Puck had ondertemperatuur en we moesten haar warm houden in dekentjes. De taart die mijn moeder meebracht zakte al snel in elkaar,  slagroom kloppen had geen nut, de visite had het warm, maar wat een feest was het. Terwijl wij eigenlijk gerekend hadden op een ‘Teun’ was ik bevallen van een dochter en werd het dus een ‘Puck’. Samen met Pim een koningskoppel! Een droom kwam uit….

We zijn nu bijna tien jaar verder en het is weer warm. Dochter Puck hangt met haar lange benen over de leuning van de bank. Geen ondertemperatuur. Wel straalt ze dezelfde loomheid uit die ik ervaar. Nog een paar weken en we vieren haar tiende verjaardag. Kleine meisjes worden groot…..

Tranen

Tranen welden op in mijn ogen. Het was maar goed dat ik een fototoestel in de aanslag had zodat het niet zo opviel. Groep 8 van de St. Jorisschool nam afscheid met een waanzinnige musical en hoewel mijn zoon zijn rol niet heel erg groot was, barstte ik van trots. Helemaal snikken was het toen bleek dat heel veel meesters en juffen van de school een afscheidslied zongen waarbij ieder kind in het zonnetje werd gezet. Het stukje over Pim ging over zijn liefde voor “De Grijze Jager”, dat was op school ook al niet onopgemerkt gebleven. Een andere jongen werd bejubeld om zijn stralende lach. De jongen in kwestie was zo ontroerd dat hij er van moest huilen en wij als ouders huilden stiekem mee.

Zo’n afsluiting gaat gepaard met het ophalen van herinneringen. Ik kan me nog herinneren hoe Pim als 4-jarige na de vakantie voor het eerst op school kwam. Stilletjes voor zich uitstarend, twee vingers in zijn mond. Kijk nu eens; een zelfbewuste jongen! Niet alleen Pim was letterlijk en figuurlijk gegroeid; wat waren die meiden de laatste jaren enorm lang geworden! De klas, die pas in groep 6 echt samen was gekomen, was uitgegroeid tot een hechte groep en door verschillende activiteiten de afgelopen jaren kenden we de meesten van de groep ook goed.

Gisteren was de laatste schooldag, en dat viel Pim zwaar. Afscheid nemen is niet makkelijk, al helemaal niet van zo’n leuke groep. Hoewel hij een half jaar geleden niet kon wachten om naar een andere school te gaan, komt het nu wel opeens heel dichtbij. Nu eerst vakantie en dan begint een nieuwe fase; de middelbare school. Vathorst College, hij komt eraan!

 

Pim in zijn rol als “Jesper” 

Piano

Het zag er zo leuk uit en het klonk ook nog eens prima. Onze dochter liet horen wat ze na twee jaar pianoles in haar mars had tijdens de afsluiting van het lesjaar.

Haar nummers  gingen goed en verlegen nam ze het applaus in ontvangst. Dit was voorlopig haar laatste voorspeelavond wat piano betreft want ze gaat stoppen. We hebben het twee jaar geprobeerd, maar het lukte ons maar niet om haar zo te stimuleren dat ze met lol achter de piano kroop. Tranen in haar ogen als we haar opdroegen om toch even te oefenen.

Met spijt in mijn hart hebben we samen besloten dat ze nu maar gaat stoppen. Jammer, want ze is volgens de pianojuf supermuzikaal. Maar wat doe je als de motivatie ontbreekt? Andere ouders lukt het wel om hun kinderen te stimuleren, dat zet me wel aan het denken. Moeten we misschien meer druk uitoefenen? Dagelijks met Puck samen achter de piano kruipen?

We hebben er lang over nagedacht, maar uiteindelijk leek het ons fijner om die strijd niet aan te gaan. Volgend jaar gaat ze gewoon weer naar het kinderkoor van de ABC-school op de Vlindervallei. Daar gaat ze huppelend naar toe, de liedjes die ze daar zingt worden dagelijks geoefend en Puck wordt er blij van. De juf van het koor gaat ook prive-zangles geven en het komend jaar gaat Puck kijken of ze dat leuker vindt dan piano-spelen. De piano blijft gewoon in de huiskamer staan. Want hoewel die bedoeld was voor onze dochter, is het nu Marcoen die dagelijks en met veel enthousiasme achter de piano zit. Hij speelt en de hele familie zingt mee; daar worden we allemaal gelukkig van.

Schuifspelletje

We gaan kamers ruilen. Mijn zoon gaat naar zolder, mijn dochter naar zijn kamer en wij gaan naar de kamer van onze dochter. Een echt goede reden hebben we niet, behalve dat we onze zoon een lekkere plek gunnen op zolder. Voor ons zal het wennen zijn; minder ruimte, maar wel een kledingkast op onze eigen kamer.

Bij zo’n schuifspelletje komt heel wat kijken. Het leek ons in ieder geval handig om de kasten uit te zoeken zodat we geen overtollige ballast hoeven te verhuizen. De afgelopen week heb ik mijn kledingkast al opgeruimd en gingen er een paar zakken naar de kledingbank. Verder heb ik donderdag een aantal vuilniszakken gevuld met overtollige dekbedhoezen, dekens, lakens etc. Niet dat ze naar het grofvuil gaan, nee, ook deze zakken gaan naar de kledingbank.

Vandaag was het tijd voor mijn bureau-laden. Een soort ‘sentimental journey’ werd het. Ik kwam veel spullen van mijn tijd bij Radio Gelderland tegen. Ik ben er al vijf jaar weg, maar ik vond oude programmavoorstellen, loonstroken -jemig, dat waren gouden tijden- en ook een smoelenboek. Wrang om te ontdekken dat drie collega’s zijn overleden in de tijd dat ik daar werkte…. In een ander laatje vond ik foto’s van Pim en Puck op kleuterleeftijd, krantenartikelen waarin wij worden genoemd, bladen waar we ooit in hebben gestaan. En ergens in een map onderin een la kwam ik nog sollicitatie-brieven tegen. Kortom; het verleden kwam langs en flink ook. Sommige herinneringen heb ik weggegooid, anderen heb ik gehouden. De komende week ga ik aan de slag met de spullen op mijn bureau. Boeken, verslagen, teksten, mapjes… het moet allemaal worden uitgezocht. Ergens is het ook wel een fijn klusje; rust op het bureau, rust in de kamer, rust in het hoofd; een mooie aanloop naar de vakantie.

“The Sapphires”

Wat kun je daar blij van worden; met vijf vriendinnen naar de feelgood movie “Sapphires”. Een film over drie aboriginal zusjes en hun nichtje die eind jaren zestig gaan optreden voor de Amerikaanse soldaten in Vietnam. Veel humor, prachtig acteerwerk en liedjes waarbij je niet stil kunt blijven zitten. Geen hoogdravende ingewikkelde filmhuisfilm, maar gewoon….genieten.

En wat heerlijk dat we na afloop buiten op het terras konden gaan zitten. Wijntje erbij, mooie gesprekken…. Laat de zomer maar komen!

Verrassing!

We waren nog geen vijf minuten bezig met onze wandeling toen we muziek hoorden precies op het moment dat we door de tunnel bij de Eem liepen. We keken elkaar verbaasd aan, Anita en ik. Waar kwam dat nou toch vandaan? Toen we weer naar boven liepen bij “De Kade”  begrepen we het. Het Regionaal Concertorkest van “Wilskracht” uit Amersfoort hield een buitenrepetitie. Hoewel…een repetitie, het was gewoon een een concert. Zo’n vijftig enthousiaste blazers en slagwerkers speelden bekende en onbekende nummers, met af en toe een solo-gedeelte door één van de orkestleden. Naast de orkestleden stond het rode busje van “Busje en meer”. Ingrid –de kracht achter dit leuke busje- stond met haar meiden klaar met koffie, thee en ook wijn.

We besloten even te gaan luisteren naar de muziek. Wat een onverwacht cadeautje! Het klonk prachtig en met een wijntje in onze hand genoten we. De akoestiek was prima en het was grappig om te zien hoe fietsers reageerden wanneer ze langskwamen en ineens al die orkestleden zagen en hoorden. De ene zwaaide met zijn handen in de lucht alsof hij een dirigent was, een man op de brommer toeterde en een dame op leeftijd stopte aarzelend en kwam er bij zitten. Toen de dirigent de pauze aankondigde zijn we alsnog begonnen met onze wandeling door de stad. Wat wonen we toch fijn in Amersfoort!

  meer informatie: http://www.busenmeer.nl 

En wil je meer weten over Wilskracht: http://www.wilskracht-amersfoort.nl 

Gemiste oproep

Gemiste oproep: Juf Sanne…. Ik kijk op mijn mobieltje en schrik. Juf Sanne is de juf van Pim en Pim is sinds vanochtend op schoolkamp. Er zal toch niet iets ergs gebeurd zijn? Ik luister de voice-mail af. Helaas, ze heeft geen berichtje achtergelaten. Ik bel terug, er wordt niet opgenomen. Terwijl ik naar huis fiets bedenk ik wat er gebeurd zou kunnen zijn. Ik ben niet in paniek, maar helemaal gerust ben ik er niet op. 

Even later hoor ik van Marcoen wat er aan de hand is, ook hij is gebeld door de juf. De slaapzak van onze zoon is zoek. Of de slaapzak van een klasgenootje is zoek. Ze hadden beide dezelfde soort slaapzak mee, maar op de lokatie is er maar één gevonden. Hmm…. Een pak van mijn hart. geen gebroken voortanden, gekneusde enkel of onoplosbare ruzie. We hebben nog een slaapzak liggen en Marcoen brengt hem naar de kampeerboerderij, 20 kilometer hier vandaan. Kan mijn zoon tenminste lekker slapen vannacht. En ik ook!

 

 

Opruiming

Ik houd mijn adem in en probeer mijn broek dicht te ritsen. Met heel veel moeite lukt het, maar het ademhalen gaat zwaar. Ik trek hem uit;  op de stapel “weg” dus maar. Ik pak een  leuk jurkje dat ik drie jaar geleden in Frankrijk kocht en leg het op dezelfde stapel.

Sinds ik niet meer hardloop –en dat is nu al een jaar- ben ik aangekomen. En sinds ik ben aangekomen passen broeken maat 40 niet meer. Grote opruiming dus in mijn kledingkast. Met een weemoedig gevoel wordt de stapel “weg” steeds groter. De kleding die er nog goed uit ziet breng ik naar de kledingbank. Kleding die wat ouder is gaat naar de kringloopwinkel.

Nadat ik mijn eigen kast heb opgeruimd is het tijd voor de kast van Puck. Ook dat kost me moeite. Ook zij is uit haar kleding gegroeid, maar dat is normaal voor een meisje van bijna 10 jaar. Een paar keer knipperen met mijn ogen en ze is alweer een paar centimeters groter. Haar armen worden lang, dat zie ik aan de T-shirts met lange mouwen. Shirts die vorig jaar nog pasten zijn inmiddels naveltruitjes geworden. Gelukkig kan ik Puck haar oude kleding aan een collega geven, die twee prachtige dochters heeft.

Het geeft me wel een opgeruimd gevoel. Zes zakken ballast de deur uit. Binnenkort ga ik met de linnenkast beginnen.