Tranen welden op in mijn ogen. Het was maar goed dat ik een fototoestel in de aanslag had zodat het niet zo opviel. Groep 8 van de St. Jorisschool nam afscheid met een waanzinnige musical en hoewel mijn zoon zijn rol niet heel erg groot was, barstte ik van trots. Helemaal snikken was het toen bleek dat heel veel meesters en juffen van de school een afscheidslied zongen waarbij ieder kind in het zonnetje werd gezet. Het stukje over Pim ging over zijn liefde voor “De Grijze Jager”, dat was op school ook al niet onopgemerkt gebleven. Een andere jongen werd bejubeld om zijn stralende lach. De jongen in kwestie was zo ontroerd dat hij er van moest huilen en wij als ouders huilden stiekem mee.
Zo’n afsluiting gaat gepaard met het ophalen van herinneringen. Ik kan me nog herinneren hoe Pim als 4-jarige na de vakantie voor het eerst op school kwam. Stilletjes voor zich uitstarend, twee vingers in zijn mond. Kijk nu eens; een zelfbewuste jongen! Niet alleen Pim was letterlijk en figuurlijk gegroeid; wat waren die meiden de laatste jaren enorm lang geworden! De klas, die pas in groep 6 echt samen was gekomen, was uitgegroeid tot een hechte groep en door verschillende activiteiten de afgelopen jaren kenden we de meesten van de groep ook goed.
Gisteren was de laatste schooldag, en dat viel Pim zwaar. Afscheid nemen is niet makkelijk, al helemaal niet van zo’n leuke groep. Hoewel hij een half jaar geleden niet kon wachten om naar een andere school te gaan, komt het nu wel opeens heel dichtbij. Nu eerst vakantie en dan begint een nieuwe fase; de middelbare school. Vathorst College, hij komt eraan!
Pim in zijn rol als “Jesper”
enzofoort 