David en Goliath

Ik zie Marcoen zoeken in zijn jasje. ‘Dat meent hij toch niet’, denk ik nog even, maar aan zijn gezicht te zien is het toch echt waar. Hij komt dichterbij en vraagt of ik zijn iPhone heb. Nee. Wel de tas met de rest van onze spullen, maar zijn iPhone niet. Even slaat bij ons de paniek toe, want zou de iPhone ooit nog teruggevonden worden, en in welke staat…

Marcoen is hem namelijk niet ‘gewoon’ kwijtgeraakt. Nee, het mobieltje zat in zijn jasje toen hij…. in ‘de Goliath’ stapte, de snelste, hoogste en langste achtbaan van de Benelux. We zijn ter ere van Pim zijn verjaardag in Walibi; de laatste vakantiedag willen we met zijn vieren vieren. 

Een flinke zucht ontsnapt uit mijn mond. Ik wil Marcoen allerlei verwijten maken, want hoe kun je nu…. maar het heeft zo weinig nut. We gaan naar de informatie-balie en Marcoen vertelt wat er is gebeurd. De dame achter de balie is zo aardig om Marcoen gebruik te laten maken van haar computer zodat we via ‘findmyphone’ de iPhone kunnen traceren. We kunnen zien dat hij onder de ‘Goliath’ op de rand ligt bij een vijver. Of hij in of naast het water ligt is onduidelijk. ‘We kunnen pas na sluiting van de achtbaan gaan zoeken’, zegt het behulpzame meisje achter de balie. ‘Dat betekent dat u hier dan kunt wachten terwijl mijn collega’s zoeken want u mag niet zelf rondlopen in dat gebied’. Met een afdrukje van het computerscherm lopen we terug naar de atractie en geven daar het papier af, met onze telefoonnummers erbij.

We besluiten de rest van de middag nog maar te genieten en het lukt me wonderwel om het telefoon-debacle uit mijn hoofd te zetten. In het ergste geval in Marcoen zijn mobiel kwijt. Vervelend, maar er zijn ergere dingen in een mensenleven.

Om zes uur sloten de atracties en vanaf dat moment zaten we te wachten. We zagen hoe de bezoekers naar buiten gingen, de medewerkers de laatste rommel opruimden en de security-mensen nog rondgingen om te kijken of er niemand achterbleef. Uiteindelijk kwam de vriendelijke dame van de informatiebalie naar ons toe: ‘Mijn collega’s hebben een iPhone gevonden en ze vertelden dat de telefoon al een paar keer gebeld is door Nienke.’ Dat kon kloppen, want om de zoekers te helpen had ik regelmatig Marcoens nummer ingetoetst. De medewerksters die aan het zoeken waren hoorden de telefoon rinkelen en konden hem zo makkelijk vinden.

Even later gaven ze de iPhone aan Marcoen. Ongeschonden! Bijna een wonder, want het toestel moet heel wat meters door de lucht zijn geslingerd voor het in het gras onder de achtbaan terecht is gekomen. Misschien moeten we de iPhone voortaan David noemen. Tenslotte heeft het toestel ‘Goliath’ min of meer verslagen…..

 

 

Lelijk, Lelijker, Lelijkst

“Nee joh, die is echt niet lelijk genoeg!”, zegt Marcoen terwijl hij naar de sleutelhanger kijkt die Pim omhoog houdt. “En deze dan?”vraagt Puck. Ze wijst naar een koelkastmagneet met daarop de afbeelding van de ‘Pont d’Avignon’. Hmmm…. ik twijfel. Dan valt mijn oog op een onooglijk stokje dat de beroemde brug in Avignon moet voorstellen. “Volgens mij is dit hem”, ik kijk naar de rest en ze knikken instemmend. Missie voltooid; wij hebben dit jaar vast het meest lelijke souvenier gevonden en verheugen ons nu al op de fles wijn die we daar mee kunnen verdienen.

Dit behoeft misschien wat uitleg. Mijn schoonmoeder die in Eemnes woont spaart lelijke souveniers. Ze vraagt aan haar familie en vrienden om een lelijk en niet al te duur souvenier mee te nemen. Dat doet ze al jaren en op de logeerkamer staan ze allemaal te pronken op verschillende planken. Jaarlijks komen er zo’n 6 souveniers bij en een onafhankelijke jury komt na de zomervakantie bijeen om te kijken welke het lelijkst is. Die jury weet niet precies wie welke vakantie-herinnering heeft meegenomen want dat is toch wel het eerlijkst. Elk jaar horen we tijdens de verjaardag van mijn schoonvader wie de prijs heeft gewonnen. 

Ik kan je zeggen; wij doen fanatiek mee aan deze merkwaardige hobby. Eén keer waren we op een drielandenpunt en de mevrouw van de souvenierwinkel werd steeds chagrijniger. Ze verstond ons en vond het helemaal niet grappig dat we zo respectloos over haar mooie souveniers spraken. Ooit wonnen we met een plastic Mariabeeldje uit Griekenland waar wij-water in kon, ook gooiden we hoge ogen met een suf eierdopje uit Frankrijk. Dit jaar hebben we dus dit rare stokje meegenomen dat de beroemde brug van Avignon moet voorstellen.

In Zuid-Frankrijk was ik ervan overtuigd dat we zouden gaan winnen, tot ik het souvenier van mijn schoonzus zag. Zij was in Drenthe geweest en heeft daar een oerlelijke hunebed op de kop getikt; een soort puzzel van klei. Het zal erom spannen…… Eind oktober weten we meer.

Spoffin 2013

 

“Je mist meer dan je meemaakt, helemaal niet erg”. Een bekende uitspraak van de inmiddels overleden schrijver Martin Bril. Een tekst die vandaag bij mij boven kwam tijdens het plannen van de acts van Spoffin die ik met mijn kinderen wilde zien. Om eerlijk te zijn; ik vond het niet èrg, maar wel heel jàmmer dat ik een keuze moest maken.

Spoffin 2013 begon bij ons gisteren met  “Blaas of Glory”, een Heavy Metal Marching Band die klassiekers speelden. Hilarisch om die mannen gekleed te zien in hun veel te strakke leggings en om hun serieuze gezichten te bekijken onder de foeilelijke pruiken die ze op hadden. Vervolgens zagen we acrobatiek van manoAmano. Twee artiesten die een voorstelling hadden rondom en in een paal. Bizar hoe ze de zwaartekracht tartten en zich met grote snelheid van bovenaf lieten zakken met hun hoofd naar beneden. Gelukkig stopten ze op tijd. Helaas gooide de regen gisteravond roet in het eten en hadden we een uur voor niets gewacht op de Hof. De artiesten van ‘Compania de Circo’ konden niet spelen op een gladde, natte vloer. We zagen uiteindelijk nog het staartje van Manne Hanke & Matthias Romir die jongleerden met vuur.

 

Vandaag hebben we zitten kijken naar Circus Katoen. Twee jonge mensen met een heerlijke uitstraling. Fysiek acrobatisch theater over twee mensen die gaan samenwonen. Soms ontroerend, soms spannend en soms hilarisch.

Uiteindelijk konden we “De Gillende Keukenprins” nog zien. Er waren al veel voorstellingen van hem uitgevallen omdat zijn ‘keuken/muziekinstallatie’ het niet deed. Hij bakte een pannenkoek en de Hof zag er na afloop ongeveer uit zoals onze keuken nadat er pannenkoeken gebakken worden. Meel, lege eierschalen en bestek her en der.

Met een biertje voor mezelf en cola voor de kinderen sloten we Spoffin 2013 bij de fonteinbar af. Nu baal ik er een beetje van dat ik veel minder heb meegemaakt van het festival dan ik had gewild…… Maar ja. Het is inderdaad zoals Martin Bril al zei: ‘Je mist meer dan je meemaakt…..’

(foto’s gemaakt bij Circus Katoen)

Bijna rijp…..

Ik heb nog niets van meester Visser oftewel ‘de Rijdende Rechter’ gehoord en de situatie begint nu wel precair te worden want de bramen zijn bijna rijp (zie eerder blog). Volgens de weermannen en weervrouwen gaat morgen de zon schijnen hier in het midden van het land en ik verwacht dan ook dat ik zondag wel kan beginnen met plukken. Inmiddels zijn mijn buren ook thuis gekomen van hun vakantie, dus kan ik het met hen gaan overleggen. Ik had het alleen wel heel leuk gevonden als ik wat argumenten op tafel zou kunnen leggen. Dus beste mr. Frank, als het kan hoor ik nog graag vóór zondag hoe het nu zit qua wetgeving: Heb je recht op de vruchten die boven je eigen grondgebied hangen? 

Kunst in de Krant

Toch grappig dat er weer een verhaaltje van mijn blog het AD haalt. Vanochtend stond op pagina 2 van het Amersfoortse gedeelte van de krant een stuk over de ‘dopjeshond’ waarover ik eerder een blog schreef. 

Buurman René die aan het begin van de straat woont heeft hem 15 jaar geleden van een vriendin gekregen. Het dier is gemaakt van gips en gaas en de hond heet officieel “M’n vogelbekdier begrijpt me niet”. Nou, dat is toch leuke extra informatie, niet waar? 

 

Kunst in de Kruiskamp

“Wat een leuk beeld, weten jullie hoe die hier komt?”, ik vraag het aan René en Floor die aan het eind van onze straat aan het spelen zijn. “Dat heeft de jongen die op de hoek woont gemaakt”, zegt René. Ik kijk eens goed en zie dat het beeld gemaakt is van een soort klei met bierdoppen erin. Grappig wel, ik dacht namelijk echt dat het een onderdeel was van een kunstproject, maar het is dus gewoon een beeld gemaakt en geplaatst op eigen initiatief. Hopelijk komen er geen fanatieke ambtenaren langs die vinden dat zo’n beeld niet thuis hoort op de stoep. Van mij mogen er nog veel meer van dit soort onverwachte objecten geplaatst worden. Het ontlokt bij mij in ieder geval een glimlach en ik ben vast niet de enige die hier vrolijk van wordt!

@&*&D@#$^% !!!!!

‘Die prachtige bloemen heb je vast voor je verjaardag gekregen’ zeg ik tegen mijn cliënte terwijl ik mijn jas uit trek. De deur naar de kamer staat open en op de tafel staat een groot boeket. Mijn cliënte was vorige week jarig –dat had ik onthouden- en daarom trek ik deze conclusie.

Ze schudt haar hoofd. ‘Nou, het is iets anders gelopen’ en ze kijkt me met een onrustige blik aan. ‘Iets met je moeder?’ vraag ik. Ik weet dat haar moeders gezondheid te wensen overlaat en dat ze zich daar wel eens zorgen over maakt. ‘Nee, ik heb uitgezaaide borstkanker’, is haar antwoord. ‘Het boeket komt van de kerk’. Wham…..

Vier weken geleden was ik voor het laatst bij deze cliënte en toen vertelde al dat ze naar het landelijke borstonderzoek zou gaan in de buurt, ze had een oproep gekregen. Vandaag, mijn eerste werkdag na de vakantie, vertelde ze dat ze al eerder wat in haar borst had gevoeld maar dat ze het op de lange baan had geschoven. Nu blijkt dat de borstkanker ook al is uitgezaaid naar haar lever en haar botten. Binnen drie weken staat haar leven compleet op zijn kop.

Even later zegt ze; ‘Ik heb geen toekomst meer, dat is wel een gek idee. Gelukkig heb ik steun van de mensen van de kerk en ook mijn familie staat voor mij klaar. Mijn zus gaat morgen mee om te horen wat het behandelplan gaat worden en de mensen van de kerk gaan voor me koken als ik chemotherapie krijg. Ik heb ook al een pruik uitgezocht’.

Ik ben er even stil van. Gelukkig voor haar gelooft ze in God en is ze er vol van overtuigd dat ze naar hem toe gaat straks. Ik vind dat maar een verdomd klein lichtpuntje.

Geachte Meester Visser,

Wij wonen in een fijne wijk in Amersfoort, de Kruiskamp. Hij staat slecht bekend, maar als wijkbewoners merken we daar niets van. We hebben leuke buren en het woont hier prettig. Toch zit ik met een probleem. Door het hek van de buren heen zijn een paar takken van hun bramenstruik gekomen. Nu houd ik wel van een beetje wilde tuin en die takken zijn dan ook het probleem niet, maar aan de takken zitten bramen die over een paar dagen heerlijk donkerrood zullen zijn. Nu is mijn vraag: Zijn die bramen nu van ons of van de buren? We hebben dit probleem nog niet besproken met onze buren omdat zij op vakantie zijn, maar om onenigheid voor te zijn wil ik graag een uitspraak van u. Hopelijk hoor ik binnenkort: ‘Omdat de bramen zich boven uw grondgebied bevinden, bent u de wettelijke eigenaar van de vruchten. Dit is mijn uitspraak en hier moet u het mee moeten doen’. Ik hoop dat u nog deze week kunt antwoorden zodat we de bramen kunnen plukken wanneer ze rijp zijn.

Oost, West, Vakantie, Best

De vouwwagen staat schoon in de garagebox, de was ligt fris in de kast, de kranten van de afgelopen week zijn gelezen en ik zit weer achter de computer. Een kleine drie weken geen twitter, geen blogs, geen werktelefoon, geen manden vol met was en ik moet zeggen; dat beviel me goed. We zaten een weekje in de Ardèche en een weekje in de Provence.

 

Onze vakantie begon op de idyllische camping “Moulin d’Onclaire”  in Coux. We hadden er een prachtige plek aan de rivier. Pim en Puck genoten van struinen in de rivier en van het zwemmen in het zwembad, ook vonden ze al snel leuke vrienden en vriendinnen. Er zat wel een addertje onder het gras; er was animatie. Om de dag werd vanaf ongeveer half tien ‘s avonds loeihard gezongen, dat duurde dan bijna tot middernacht. De kwaliteit van de optredens was wisselend, het volume niet; die knop stond elk optreden helemaal open. Hoogtepunt van deze camping was voor Pim een rots bij de rivier, waar hij af kon springen. Zijn hoogtepunt, mijn dieptepunt 😉 . Hoewel ik zelf als 20-jarige ook niet schroomde om zo’n 15 meter in de diepte te springen (groepsdruk tijdens jongerenreis) vond ik het als moeder een minder fijn idee. Maar ach, het is goed gegaan en Pim was de stoere jongen van de camping. Toegeven; stiekem was ik ook wel trots. 

Na deze camping reden we verder richting het zuiden. We gingen naar de campingn“Lou Vincen” in Vallabrègues. Deze camping hadden we via de ANWB-app gevonden. Omdat het middagpauze was konden we niet meteen op het terrein. We zetten onze wagen in het dorpje en liepen de camping over. “Oeps… wat een saaie camping” was mijn eerste gedachte, maar omdat we hadden gereserveerd voor een week wilde ik niet al te negatief doen. Er stond één Nederlands echtpaar op de camping en de rivier -waarover de ANWB-app had geschreven dat het zwemwater was- bleek verboden om in te zwemmen. Verder was het hele plein naast de camping volgebouwd met feesttenten omdat er in het dorp zogenoemde ‘mandenfeesten’ zouden worden gehouden in het weekend. Fijn, ik verheugde me al over muziek waar we van zouden kunnen genieten tot diep in de nacht. 

Toen de eigenaar van de camping om drie uur plaats nam in zijn kantoor vertelde Marcoen in vloeiend Frans (dat kan hij!) dat we wat teleurgesteld waren omdat we niet in de rivier konden zwemmen en dat we afzagen van de reservering. Kon dus niet. We hadden de kleine lettertjes moeten lezen toen we via de I-phone reserveerden. Konden nu dus fluiten naar onze 257 euro die we via de creditkaart hadden overgemaakt. Zelfs voor nog geen duizend euro wilden we bij die onsympathieke man op zijn saaie camping staan, dus we hebben even onze frustratie weggeslikt en zijn toen op zoek gegaan naar een andere camping. Het werd “La Sousta” in Remoulins, vlak bij de Pont du Gard. We zijn op een avond naar de eeuwenoude aquaduct gelopen. Prachtig was het. Je kan je bijna niet voorstellen dat deze brug gebouwd is in de eerste eeuw na Christus.

 We hebben gedanst op de “Pont d’ Avignon” en ook hebben we de Mont Ventoux beklommen. Per auto, niet op de fiets. Heel gaaf, vooral ook omdat ik op datzelfde moment in het boek “Ventoux” van Bert Wagendorp bezig was. Als je dan door bijvoorbeeld het stadje Bédoin rijdt is dat extra leuk, behalve dan dat we verkeerd reden en dat Marcoen ergens in een smal doodlopend straatje (er was markt) moest keren. Maar ook dat kan hij! Nog even gekeken bij het punt waarop Tommy Simpson in ’67 overleed en op de top genoten van het uitzicht.

 

Gelukkig kon Puck de op haar verjaardag gekregen hangmat op de camping ‘Sousta’ ophangen en ze heeft er dan ook vaak ingelegen. Is het geen plaatje?

En nu dus weer thuis, vol met plannen en goede voornemens. Ik ben er klaar voor, maar verlang tegelijkertijd ook wel weer naar het geluid van de krekels en het glaasje wijn voor de tent….