Tranen

De zon schijnt op mijn huid, de wind waait door mijn haar. Ik zit te genieten op het dek van de zeilboot “Be Happy”, de boot waar ik samen met twee vrienden een week mee mag zeilen rond de wateren van Corfu. 

Af en toe lees ik een paar bladzijden van het boek “Hemelvaart” van Judith Koelemeijer. Een autobiografisch verhaal dat zich afspeelt in Griekenland. Het lezen wissel ik af met het kijken naar de prachtige eilanden om ons heen. Ineens zie ik iets vanuit mijn ooghoek bewegen, ik draai mijn hoofd en zie heel dichtbij dolfijnen zwemmen. Hoewel, zwemmen kun je het bijna niet noemen. Ze springen hoog in de lucht en maken acrobatische sprongen.

Ik roep Frank en Nicky die op dat moment net even beneden zijn en met zijn drieën genieten we van de show. Ongelooflijk, wat een prachtig gezicht en zo dichtbij! Even twijfel ik of ik mijn fototoestel wel moet pakken; die ligt benedendeks en dat betekent dat ik misschien iets van het prachtige optreden mis. Uiteindelijk ben ik blij dat ik naar beneden ben gegaan, want zonder deze foto’s zou ik het zelf bijna niet geloofd hebben. Ik geef het eerlijk toe, ik heb zitten janken van ontroering; wat een ongelooflijk mooie ervaring. Once in a lifetime….

, 

 

 

 

Zon, zee en boegbeeld

“Heb je zin om in eind September mee te gaan zeilen in het water rondom Corfu?”, dat vroeg een goede vriendin van me een paar maanden geleden. Ik hapte letterlijk naar adem en wist even niet wat ik zou antwoorden. “Denk er maar over na. Je hoeft alleen voor je eigen vliegticket en je maaltijden en zo te zorgen”. Mijn gedachten gingen alle kanten op; Hoe moet het dan met Marcoen en de kinderen, ik kan niet zeilen, kan ik wel weg van mijn werk, dan moet ik vliegen, durf ik eigenlijk wel…. Maar het sterkste gevoel was: Ja, ik wil! Het was op dat moment koud en nat buiten en ik zag de zon en blauwe lucht en zee al voor me. Ik heb niet meteen toegezegd, maar na overleg met Marcoen heb ik de knoop snel doorgehakt. 

Waarom ik vooral aarzelde was het feit dat ik mijn man en kinderen een week niet zal zien. Sinds ik kinderen heb ben ik af en toe een nachtje weggeweest maar dat was bij hoge uitzondering. Marcoen en ik zijn –toen Pim een jaar was- drie dagen naar het Oerolfestival geweest zonder Pim en ik weet nog hoe moeilijk ik dat vond. Toen we terugkwamen wilde hij het eerste half uur niets van ons weten en bleef hij bij oma Nelletje en Pake in de buurt. Ik was gewoon opgelucht toen hij na dat half uur weer naar ons lachte en weer contact zocht.

Nu ga ik dus een week weg voor mijn eigen plezier, genieten van zeilen, zon en goed gezelschap. Ik realiseer me ineens dat ik vaker gezeild heb dan ik dacht toen mijn vriendin me belde; als 10-jarige een weekendcursus in Friesland, met de examenklas van de middelbare school heb ik gezeild rondom de Waddeneilanden, met mijn beste vriendin een paar dagen bij de Whitsundays in Australië, een week in de wateren rondom Turkije toen ik zo’n 24 jaar was. Kortom; zeilervaring genoeg, hoewel een groot deel van het werk toen verzet werd door anderen. Ook nu zullen mijn vriendin en haar vriend het meeste werk verzetten. Ze hebben inmiddels hun ‘CWO2 Kajuitjacht zeilen’ gehaald dus dat komt wel goed; ik hoef alleen voor boegbeeld te spelen.

Met Marcoen en de kinderen komt het ook wel goed. Loslaten heet dat geloof ik. Energie opdoen voor wanneer ik terugkom, want dan gaat Marcoen een weekje weg en zal ik alle zeilen bij moeten zetten. Gelukkig weet ik tegen die tijd wel hoe ik dat aan moet pakken.

Bart Riool

Bart Riool. Onthoud die naam. Hij kan van alles voor je betekenen wanneer je problemen hebt met het riool zelf of de afvoer daar naar toe. Dat laatste was voor ons een reden om Bart Riool te laten komen. Hoewel ik hem niet gezien heb zal ik de naam van deze man vast nooit vergeten. Hoe dat komt? Omdat hij de afvoerpijp zo heeft gemaakt dat ik elke keer wanneer ik er langs loop ‘pvc met hergebruikgarantie’ lees. Eerst dacht ik nog dat de tekst aan de voor èn de achterkant van de pijp stond en dat het dus niet te voorkomen was dat er letters te zien waren, maar na inspectie met een spiegeltje bleek dat de rest van de pijp geheel lettervrij was. Ik snap nog niet dat hij er niet aan heeft gedacht om de tekst naar de achterkant te verplaatsen zodat er alleen een grijze buis te zien zou zijn. En nee, omkeren lukt niet meer want Bart heeft de pijp zo goed vastgemaakt dat hij voorlopig stevig blijft zitten, dus wat hij met ‘garantie voor hergebruik’ bedoelt… ik weet het niet. Deze pijp wordt voorlopig in ieder geval niet hergebruikt…. Helaas!

 

 

 

De wereld draait door

Een dochter, mijn collega is om 21.15 uur bevallen van een dochter. Ik lees het op de mail en merk dat ik oprecht blij ben. Het is bijna alsof mijn hart een sprongetje maakt en er verschijnt een dikke glimlach om mijn mond; wat een heerlijk nieuws. Gisteren hoorde ik al dat onze directe buren een zoon hebben gekregen. De kersverse vader vertelde het me toen ik de auto in wilde stappen. Zijn gezicht leek vermoeid, maar in zijn ogen zag ik de blijdschap en ook iets van trots. Kortom; twee nieuwe wereldburgers. Zeer gewenst en beiden geboren in een fijn gezin.

Het staat in zo’n schril contrast met het verdrietige nieuws van Gerrit, mijn overbuurman die vorige week is overleden na een leven vol drank, sigaretten, medicijnen en schulden. Het laat me nog niet los. Hij is vandaag begraven, maar omdat zijn broer had gezegd dat het een besloten begrafenis was zijn we er niet naar toe gegaan. We hebben de afgelopen week wel veel met Gerrit zijn broer gepraat, anekdotes uitgewisseld; mooie en minder mooie dingen. Eigenlijk wil ik nog twee blikjes ‘export’ kopen en dan samen met Marcoen op die manier afscheid nemen van Gerrit. Daarna ga ik een fles wijn open maken. De fles die we hebben gekregen ivm ons 12,5-jarig huwelijk. Daarmee proosten we op de twee nieuwe wereldburgers en drinken we samen om het leven te vieren. En de wereld…draait gewoon door.

 

 

 

 

 

Lange haren, lange tenen

“Heb je brood bij je?”, vraag ik aan Pim terwijl ik op de klok kijk. Hij knikt bevestigend. “Dan nog even je haren kammen”, voeg ik er aan toe. Pim kijkt me aan en zegt; “Geen tijd meer voor”. Hij pakt zijn rugzak en wil weglopen.

“Kom op Pim, zo lang duurt dat niet en er zit nog een vogelnestje in”. Mijn irritatie neemt toe. Marcoen was vanochtend al vroeg weg en ik was dus ‘in charge’ . Voor mijn gevoel ben ik de hele ochtend al bezig om de kinderen op tijd de deur uit te krijgen. “Kom Pim, neem een boterham”. “Puck, heb je je gymspullen?”. “Ik weet niet waar je fietssleutel is”. En ga zo maar door. ’s Ochtends ben ik nooit op mijn best en het kost me dan ook veel moeite om mijn ochtendhumeur te negeren en normaal te reageren.

“Doei mam”, zegt Pim en hij loopt naar buiten richting zijn fiets. Ik kijk op de klok, het is even voor half negen. Natuurlijk begrijp ik wel dat hij op tijd op het hoekje wil zijn om vandaaruit met zijn klasgenoot Guus naar school te fietsen, maar hoe lang duurt dat nou…je haar kammen. Ik loop hardop mopperend naar het toilet en sta even later in de badkamer mijn tanden te poetsen. Ineens staat Pim voor mijn neus; “Ik heb aan Guus gevraagd of hij nog even wacht, dan kan ik mijn haar kammen”. Mijn mond valt open van verbazing. Heeft het dan toch zin wat ik zeg? Ik hap nog even naar adem. “Fijn!” zeg ik. Pim kamt zijn haar. Vlak voordat hij de deur weer achter zich dicht trekt zegt hij: “Vandaag komt de schoolfotograaf!”

 

Gerrit is Dood

Woensdag 4 september

“Nienke, je moet me beloven je geen zorgen over me te maken. Als het mijn tijd is, is het mijn tijd. Beloof je dat?”, ik grinnik een beetje en zeg met tegenzin; “Okay Gerrit, ik zal het proberen…  Hou je haaks”. Ik leg de telefoon op de tafel en verdiep me weer in een rapport dat ik nog moet lezen voor mijn werk.

Gerrit had me die ochtend gebeld: “Nienke, ga je nog naar de winkel en wil je dan voor mij een tree “Export” halen? Ik heb namelijk heel erg pijn in mijn schouder en bovenarm”. Ik twijfelde even maar realiseerde me toen dat als ík het niet zou halen hij zelf waarschijnlijk op de fiets zou klimmen met alle gevolgen van dien. Dat had hij namelijk twee weken geleden ook gedaan en toen moest er een ambulance aan te pas komen omdat hij midden op straat omgevallen was. Die val was de oorzaak van de pijn in zijn schouder.

Gerrit is onze overbuurman. We kennen hem nu zo’n 15 jaar en hebben hem in die jaren af zien glijden. Hij rookte zijn kamer mistig en dronk veel. Hij werkte niet, had altijd te weinig geld en was bekend bij de wijkagenten in de Kruiskamp. Hij heeft een aantal jaar geleden ook een maand of vijf in de gevangenis gezeten, Marcoen heeft hem daar nog bezocht. Af en toe leende Gerrit geld van ons, daar hadden we duidelijke afspraken over gemaakt; nooit meer dan twintig euro, nooit lening op lening en we wilden er zelf niet achteraan hoeven. Daar hield hij zich aan, hij heeft het altijd terugbetaald. Vlak voor de geboorte van Puck vroeg hij of ik al wist wat de naam van ons kind zou worden, hij wilde namelijk een bijtring met bel met inscriptie cadeau geven. Ik wist toen nog niet dat ik een dochter zou krijgen en hij moest dus wachten, net als wij. Kort na Pucks geboorte kwam hij trots met het cadeau.

Sinds het overlijden van zijn dochter eerder dit jaar ging het in een sneltreinvaart slechter met hem. Hij belde me vaak even om zijn hart te luchten of om weer wat geld te leen te vragen. Woensdagochtend had hij dus gebeld met de vraag of ik een boodschap voor hem kon doen en zo kwam het dat ik later die ochtend met een tree bier voor zijn deur stond. Ik belde aan en hoorde zijn hond al blaffen. Gerrit deed open, keek wazig uit zijn ogen en nam met één hand het bier van me over. “Gerrit….we maken ons zorgen” zei ik. “Volgens ons gaat het niet goed met je, je moet echt beter voor jezelf gaan zorgen. Eet je nog wel?” Gerrit mompelde wat en maakte nog een grapje over de schijf van vijf, dat hij dat wel een hele opgave vond.  “Joh, al eet je de schijf van twee, zorg alsjeblieft een beetje voor jezelf”, zei ik. Gerrit pakte een briefje van 20 en vertelde dat hij ook zijn schuld meteen wilde afbetalen, ik gaf hem wat wisselgeld terug. Mijn bezorgdheid had indruk op hem gemaakt, want die middag belde hij dus om te zeggen dat ik me geen zorgen moest maken.

Vrijdag 6 September

Ik zit in het zonnetje op het terras van het NIVON-Huis in Bennekom. Met mijn collega’s ben ik daar twee dagen om na te denken over de toekomst van Welzin en over de interventies die we kunnen inzetten. Ik pak mijn mobieltje uit mijn tas en zie het volgende bericht van Marcoen: “Gerrit is vannacht op de bank in elkaar gezakt. Dood”. Ik schrik en denk aan de laatste woorden die we hebben gewisseld, nog geen drie dagen geleden: “Als het mijn tijd is, is het mijn tijd”, maakt je geen zorgen….”

Gerrit eind mei 2012

Nieuwe Fase

‘Dag Lieverd, veel plezier’. Ik geef Pim een kus en kijk hoe hij naar zijn fiets loopt. Rugzak om, lange haren, lichte tred. Vandaag gaat hij voor het eerst naar de middelbare school. Uit alle scholen uit de regio koos hij het Vathorst College, een school met veel aandacht voor theater en muziek. Een school waar de klassen niet langs de docenten gaan, maar waar de docenten naar de klas toe komen. Een school waar gelijkwaardigheid en eigen verantwoordelijkheid hoog in het vaandel staan. Ik hoop dat het een school is die bij Pim past.

Het brengt me terug naar mijn eigen middelbare school; Het ‘Jan Brugman College’ in Bolsward. Later werd het de ‘Titus Brandsma Scholengemeenschap”.  Toen ik in de zesde klas van de lagere school zat had ik volgens mij de keuze uit twee of drie middelbare scholen. Het Jan Brugman College stond bijna naast de lagere school en een groot deel van mijn klas ging er naar toe.

Van mijn eerste dag op de middelbare school weet ik niets meer, maar als ik denk aan al die jaren die ik er heb doorgebracht is er maar één conclusie; het was een prachtige tijd. Eerst Havo en daarna VWO. Een paar namen van docenten: Zwamborn (tekenles) Prins (Biologie) De Haas (Aardrijkskunde) Goslinga (Frans?) Beunders (Wiskunde), Wendel (Frans), V.d. Wouw (Gym) Bomhof (Duits) Roobeek (Duits) Gerritsma (conciërge) en mijn leraren Nederlands: Van der Brink & Van Limpt. Nu is de naam van één van mijn favoriete leraren me ontschoten; hij gaf scheikunde. Leuke leraar, vreselijk vak. Ook hadden we ooit een leraar Engels die bij de Bagwan zat en die we mochten aanspreken als “Swami deha Sambavo”.

Verder herinner ik me vooral dingen als: de jaarlijkse cabaretvoorstellingen, het meedoen aan een school-cabaret-wedstrijd in Den Haag, muziek- en poëzie-avonden, het maken van de schoolkrant en het organiseren van een optocht tegen kruisraketten; daar deden uiteindelijk heel veel mensen aan mee. Ook hebben we ooit bij de KRO opgetreden met de schoolband “De Brinky Gang”, genoemd naar één van onze favoriete leraren. We wonnen de tweede prijs en kwamen met het nummer “Proud Mary” op de radio. Ik hoop dat Pim over een jaar of vijf, zes ook kan terugkijken op een fijne middelbare schoolperiode. Een periode waarin hij zichzelf gaat leren kennen, zichzelf zal tegenkomen en een periode waarin hij al paar stappen zet richting volwassenheid.

Schot in de Roos

Boogschietles, dat was iets dat Pim al wilde vanaf zijn achtste levensjaar. Hij zag in zichzelf een ware Robin Hood en dacht dat hij talent had voor deze tak van sport. Door de boeken uit de serie “De Grijze Jager” van John Flanagan werd zijn interesse voor het boogschieten steeds groter en vorig jaar kocht hij van zijn verjaardagsgeld een boog met pijlen. Door die boog en de mantel die oma voor hem had gemaakt kon hij helemaal opgaan in zijn fantasie-wereld en was hij een van de beste jagers van Amersfoort.

Zaterdag kon hij zijn krachten en kunde meten met zijn vrienden. Want voor zijn twaalfde verjaardag mocht hij met zijn oud-klasgenoten naar de boogschietvereniging “Centaur” in Amersfoort. Ze mochten zo’n anderhalf uur schieten met prachtige pijlen en een professionele boog. Om hun arm een leren beschermband, om de vingers een leertje tegen de blaren. Gedisciplineerd deden ze mee; na 1x fluiten door de trainer mocht er geschoten worden, floot hij 2x dan mochten ze de pijlen halen. Rennen was verboden, want boogschieten is een serieuze zaak.

 

Ook Marcoen, Puck en ik mochten meedoen. Puck schoot twee pijlen in het dak, Marcoen en ik schoten beide een keer in de roos. Pim en zijn vrienden genoten, net als wij…

Hierna hebben we een uurtje in het park doorgebracht en uiteindelijk werd de middag afgesloten met patat. Niet uit borden, maar gewoon in hopen op de tafel geleegd. (Wel eerst even kranten en een papieren tafelkleed erop) Mayonaise erbij en eten maar. Geen afwas, gewoon het papieren kleed inelkaar proppen en weggooien. Een kind kan de was doen. De jongens vonden het geweldig!