Kinderen voor Kinderen

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik zat in de zesde klas van de lagere school “Sint Maarten” in Bolsward en dat jaar was de eerste keer dat we over “Kinderen voor Kinderen” hoorden. Ik zie nog een aflevering van schooltelevisie voor me die we mochten kijken in de bibliotheek van de school. Daar zag ik ‘Op een onbewoond eiland’ en ‘ik heb zo waanzinnig gedroomd’, het waren de eerste liedjes in een hele reeks. Ik kon deze, en al de andere liedjes uit die beginperiode meezingen en ik droomde dat ik ooit eens in het koor kon komen, hoewel ik ook wel begreep dat kinderen uit Friesland geen kans maakten; het was veel te ver naar het Gooi. Dat was in 1981. Vandaag -32 jaar later- sta ik met mijn 10-jarige dochter in Vredenburg, Utrecht te kijken naar het “Kinderen voor Kinderen Concert”. Er worden opnames gemaakt en ik sta verbaasd van de kwaliteiten van deze kinderen. Niet alleen zingen ze prachtig, ook kunnen de meeste kinderen enorm goed dansen. De rode tuinbroeken van de jaren tachtig zijn ingeruild voor blitse, kekke, outfits. Af en toe kijk ik naar rechts. Daar zit Puck. De ene keer kijkt ze ingetogen en vol concentratie, bij een ander lied staat ze mee te swingen. Ik weet niet wie van ons het meest geniet…..

http://www.youtube.com/watch?v=GRWniRDgD9Q

And the winner is……

We hebben hem binnen! De fles wijn, de trofee voor ‘Lelijkste Souvenir van het jaar 2013’. Gisteren heeft mijn schoonmoeder onthuld dat de inzending van Marcoen door een onafhankelijke jury was gekozen tot allerlelijkste souvenir. 

Mijn schoonmoeder spaart al jaren de lelijkste souvenirs en inmiddels is er een fles wijn mee te winnen. Er zijn een paar regels: het souvenir moet niet teveel geld kosten en de plaats moet er op staan. Op de verjaardag van mijn schoonvader (half oktober) wordt gekeken welke inzending het lelijkst is en de winnaar gaat naar huis met een fles rode wijn. Het levert nog wel eens discussie op, want wat de één voor geen goud in zijn of haar huis wil hebben vindt de ander juist prachtig. Maar goed, de jury heeft het laatste woord en weet -als het goed is- niet precies welk souvenir door welk familielid is meegenomen.

We hadden dit jaar goed ingezet als gezin want we hadden maar liefst drie inzendingen; de brug van Avignon in hout, een lelijk schilderijtje uit Corfu en het roze trabantje met sneeuwbol er op vanuit Berlijn. Het trabantje van Marcoen heeft dus gewonnen.

Proost!

Dromen

“….En daarom een applausje voor Puck!”. Juf Anneke begint te klappen en ook de klasgenootjes van Puck  klappen in hun handen. Puck schrikt wakker uit haar gedroom en kijkt haar klasgenootje Anita vragend aan.  “Waarom klappen jullie?” vraagt Puck zacht terwijl het geklap verstomt. “Je hebt als enige de ‘Lees in Beeld-toets’ foutloos gemaakt”, fluistert Anita. 

Puck fietst naast me terwijl ze vol enthousiasme vertelt over dit glorieuze moment. Ze giechelt en kan zelf ook lachen om haar gedroom in de klas. Soms maken die momenten van ‘zich niet kunnen concentreren’ haar erg verdrietig, maar vandaag zag ze de humor er wel van in, vooral ook omdat ze -naast de foutloze toets- een Taal- en Spellingslesje binnen de afgesproken tijd af had. Een unicum. 

 

Impact

De bel gaat. Voor de deur staat Willem, de broer van Gerrit. “Dat stuk dat je hebt geschreven over Gerrit….ik vind het mooi, echt waar!” Ik schrik er een beetje van, want ik heb dat stuk vlak na het overlijden van Gerrit geschreven en dat was vorige maand (zie blog 6 september) Hoe kan het dan dat hij dat nu ineens heeft gelezen? “Ik kreeg van iemand het stuk via facebook”, vertelde Willem. We kletsen nog even door en ik vertel dat ik altijd probeer om met respect te schrijven op mijn blog en dat ik hoop dat dat ook over was gekomen. Volgens Willem was dat gelukt. Willem ging weer naar de overkant en ik dacht nog even terug aan de tekst. Die was vorige maand door ruim honderd mensen gelezen maar dat die tekst nu ineens weer op zou duiken had ik niet verwacht.

De dag ging voorbij en toen ik gisteravond mijn blog-statistieken bekeek schrok ik me wild. “Je statistieken gaan door het plafond”, schreef ‘wordpress’ . Ik dacht dat ik het niet goed zag, maar het was echt. 1001 bezichtigingen!!! Ik heb het nagekeken en inmiddels is er 1300 keer op het verhaal over Gerrit geklikt. 

 

Wat bizar! Als ik dit had geweten had ik het stuk misschien niet eens durven plaatsen.Dan had ik over elk woord, elke komma nagedacht. Had ik misschien niet zo’n eerlijk verhaal opgeschreven. Ik ben ook enorm benieuwd hoe het komt dat dit verhaal bij zoveel mensen terecht is gekomen. Is er een grote vriendenclub die dit heeft gedeeld? Collega’s van Willem? Wie het weet, mag het zeggen!  

Het is in ieder geval duidelijk; er wordt over Gerrit gepraat. Ik heb hele mooie reacties binnen gekregen op mijn blog; mensen schreven me terug met hun herinneringen aan hem en aan de Kruiskamp. Ik hoop dat hij daarboven vanavond een biertje opentrekt en tevreden naar beneden kijkt. Ik neem een wijntje. Proost Gerrit, je wordt niet vergeten!

Onder de indruk

In de trein naar Amersfoort denk ik na over de middag die ik net heb meegemaakt. Ik heb geluisterd, gekeken, gelachen en gehuild. Dat laatste stiekem, want om nu in een volle zaal te laten merken dat ik geëmotioneerd was ging me iets te ver. Vandaag was de lancering van het ADHD-lifestylemagazine “SUZAN!¡” en voorafgaand werd het sympiosium “ADHD en beeldvorming” gehouden.  Bijzondere sprekers, mooie liedjes en prachtig herkenbaar theater door theatergroep Bint. Ik zat tussen een heleboel ADHD-ers en andere mensen die op de één of andere manier met dit onderwerp te maken hebben. Herkenning en erkenning, daar ging het om vanmiddag.

Als feestlijke afsluiting kregen we allemaal een “SUZAN!¡”. Dit blad over ADHD is eigenlijk tot stand gekomen via twitter. Suzan Otten-Pablos uit Coevorden twitterde met de vraag of er interesse was om eens positief te schrijven over ADHD. Daarop werd vanuit heel Nederland gereageerd. Ook ik stuurde een artikel; het werd een persoonlijk verhaal over Pim en Puck en hun ADD, over de hobbels die we hebben genomen en over onze ervaringen. Ik heb lang nagedacht over wàt ik wilde vertellen en òf ik het wel wilde vertellen. Tenslotte gaat het over mijn kinderen, maar zij stonden er beiden achter, net als Marcoen.

Het stuk is geplaatst, evenals de foto’s die ik zelf heb gemaakt. Vandaag zag ik voor het eerst het resultaat; ik was er even stil van. Ook de rest van het magazine ziet er indrukwekkend uit, het is jammer dat ik morgen moet werken want het liefst zou ik alle 160 bladzijden meteen willen lezen.

 

Er staan geen advertenties in het blad, iedereen heeft belangeloos meegewerkt en het dikke magazine kost desondanks toch maar 7,95. Ik heb er inmiddels zes gekocht en zal ze ondermeer bij de school, mijn werk en Fornhese –het instituut waar onze kinderen zijn getest- neerleggen. Zo hoop ik mijn bijdrage te leveren aan een wat positievere beeldvorming rond AD(H)D. Ben jij nu geinteresseerd dan kun je het blad bestellen via: www.adhdlifestylemagazine.nl . Met een beetje geluk ligt het binnenkort ook in de boekhandel en als het mee zit komen er nog meer uitgaven. Ik denk alweer na over het volgende artikel…

 

iPhone

De kogel is door de kerk; ik ben binnenkort in het bezit van een iPhone 4. Jarenlang was ik tevreden met een klein nokia-toestelletje waar ik nog niet eens foto’s mee kon maken, maar om geen oude grijze muis te worden en om mee te doen met de moderne wereld leek het me toch verstandig om nu maar eens te kiezen voor een ‘volwassen’ toestel.

Dat had nog heel wat voeten in aarde; ik ben het internet opgedoken, heb gewikt en gewogen, ben vanmorgen nog naar de Vodafone-winkel in Amersfoort gegaan maar heb het uiteindelijk telefonisch geregeld via Jaap van Gorkum van Vodavone. Het was een heel lang gesprek, er werden allerlei opnames gemaakt en toen bleek dat de aanbieding die op internet stond en die ik wilde niet klopte omdat de 16 GB niet meer via internet verkrijgbaar was. Maar….zo zei meneer van Gorkum, misschien kon ik die nog in de winkel krijgen. Ik zag het al voor me; ik weer op mijn fietsje naar de stad en dan daar tot de conclusie komen dat er geen zwarte zou zijn of dat ze net uitverkocht waren. Omdat ik er inmiddels helemaal klaar mee was -ik heb al zo’n hekel aan dit soort dingen- ben ik gegaan voor de 8 GB ipv die met 16 GB. 

Nou ja, om een lang verhaal iets korter te maken; Over een paar dagen krijg ik hem thuis. Vanaf die tijd hoop ik tijdens mijn fietstochten door Amersfoort interessante foto’s te maken en daar meteen wat mee te doen op twitter of facebook. Tot nu was ik alleen thuis actief op het internet. Volgende week heb ik hem dus, dan moet ik nog wel even uitvogelen hoe zo’n iPhone werkt…. Pim of Puck kunnen me daar uitstekend mee helpen. Denk ik.

 

Bokkepoten

Het is half negen ’s ochtends. Man en kinderen zijn de deur uit,  ik ga aan de slag en ruim de tafel op. Bekers in de afwasmachine en zoet beleg in het kastje. Daarna doe ik de koelkast open om de kaas en de vleeswaren terug te zetten. Ik wil hem alweer dichtdoen tot ik uit mijn ooghoeken ineens een pak zie staan die ik nog niet eerder zag. Ik kijk eens goed; “Oost West Thuis Best Vla met bokkepootjessmaak”.

Het pak moet gisteren gekocht zijn door Marcoen. Vijf dagen heb ik het zonder mijn man moeten stellen omdat hij in Berlijn zat bij een conferentie over toegepaste improvisatie en nu is hij terug. Zou dit zijn manier zijn om me duidelijk te maken dat hij blij is om weer thuis te zijn? De romanticus…….

Rijk

Daar zat ik dan, decadent te wezen op een prachtig terras in Corfu Stad, in het gezelschap van vier lieve mensen. We voeren deze week met een zeilboot door de wateren rondom Corfu en genoten van onze laatste dag vakantie. Ik was uitgenodigd door een vriendin en een vriend. Zij huurden de boot, ik hoefde alleen de vliegreis en het eten te betalen.

De andere mensen die meegingen op de flottielje werkten in ieder geval niet in de zorg. Er zaten mensen bij die bij verschillende banken werkten, een huisarts, een woordvoerder, iemand die HR deed bij een bekende multinational, een marketingmanager en ook een culinair coach.

Maar goed. Ik zat dus op dat terras en ineens realiseerde ik me dat ik de geluksvogel van dit gezelschap was. Eén van de vier had de meest mooie blauwe ogen die ik ooit had gezien; vergelijkbaar met de prachtige turquoise-blauwe kleur van het water waar we de dagen ervoor in hadden gezwommen. Die prachtige ogen gingen hard achteruit. Naast nachtblindheid kon het linkeroog een deel aan de buitenkant niet meer zien terwijl het rechteroog in het midden troebel werd. Het afgelopen jaar had de eigenaar van deze ogen een periode van rouwverwerking achter de rug.

Een ander in ons gezelschap, een man met een goede functie bij een internationaal bedrijf, vertelde dat zijn nieuwe vriendin niet goed met zijn 6-jarige zoontje kon omgaan en hij had het er heel moeilijk mee. Zijn zoontje stond op nummer één en als zijn vriendin zich daar niet bij neer zou leggen dan was de relatie geen lang leven beschoren.

Verder zaten mijn twee lieve vrienden nog aan het tafeltje. Beiden hebben ze ruim twee jaar geleden hun partner en daarmee ook een deel van hun toekomst verloren. Allebei op een hele andere manier maar de pijn en het gemis komt op de meest onverwachte momenten de hoek om zetten.

Tenslotte zat ik daar; thuis een lieve, inspirerende man die de zorg voor de kinderen makkelijk over kan nemen van me en twee fijne kinderen waar ik enorm van kan genieten. Verder heb ik een leuke baan waar ik voldoening uit haal, veel vrienden om me heen en ben ik gezond. Ineens hoorde ik mezelf zeggen: eigenlijk ben ik hier de geluksvogel, het gezelschap aan tafel knikte instemmend en ik voelde me ineens zo rijk….