Scheuren

Ik blik even terug op januari 2013. De scheurkalender met spreuken die we van Sinterklaas hadden gekregen hebben we in week twee van het jaar al weggegooid. Het leek een leuke kalender, maar de spreuken waren alles behalve inspirerend. Sterker nog; ze waren suf en saai. De BNN-scheurkalender die we op de deurmat vonden kon ons ook niet bekoren. We zijn daarvoor misschien inmiddels te oud, en de kinderen hadden er nog niets mee.Uiteindelijk werd het een “Fokke en Sukke” kalender. 

Na een paar weken kwamen we al tot de conclusie dat die toch niet zo leuk was als de Dirk Jan die we in 2012 hadden gehad. Dat kon je vooral merken aan het feit dat we soms een paar dagen niet hadden gescheurd. Daarom kregen we dit jaar van sinterklaas weer een Dirk Jan Scheurkalender. De kinderen zijn inmiddels op een leeftijd dat we de grapjes meestal niet meer uit hoeven leggen. Dat sommige grapjes niet voor kinderen bestemd zijn, daar moeten we maar mee leren leven; als het al te erg wordt kan ik altijd nog een blaadje voortijdig afscheuren. 

Vanaf morgen dus weer dagelijks een mopje van Dirk Jan. Vrolijkheid in huize Hopstaken.

 

Top Tas

Wauw, hij is echt mooi geworden! Collega Cilly heeft mijn fietstas ‘anoniem’ gemaakt.  Ik kreeg de tas ruim een half jaar geleden toen de nieuwe naam van het bedrijf waar ik werk bekend werd gemaakt. Stichting Welzijn Amersfoort en de afdeling Maatschappelijke Zorg en Dienstverlening van Beweging 3.0 gingen fuseren en daar kwam de naam “Welzin” uit.

We kregen na de onthulling van de naam een fietstas en ik was er blij mee. Mijn oude rode fietstas was vies en kapot en deze tas bleek functioneel; goed groot, dus handig voor mijn tas met mappen die ik elke dag meeneem naar mijn cliënten. Ik had ook geen problemen met de tas totdat een cliënte van me een keer mee liep naar buiten en daar mijn fiets zag staan. Ik zag haar kijken en vroeg wat er was. Aarzelend vertelde ze dat ze het toch wel vervelend vond dat haar buren nu zagen dat ze wekelijks hulp kreeg van iemand van Welzin. Zo had ik het nog niet eerder bekeken. Toen ik het aan een andere cliënt vroeg antwoordde die; “Het kan mij niet zoveel schelen, maar ik snap best dat anderen het vervelend vinden.” Ik fietste gewoon door met mijn Welzin fietstas en vond het wel grappig om tijdens mijn ritjes collega’s tegen te komen. Die kende ik niet allemaal persoonlijk, maar door de fietstas wist ik dat diegene een collega moest zijn.

Kort geleden maakte een nieuwe cliënt een opmerking over de de tekst op de tassen. Op dat moment besloot ik om te kijken of er iets aan te doen was. Stickers? Nieuwe fietstas kopen? Gelukkig kwam Cilly met een oplossing: zij had -om dezelfde redenen- haar eigen tassen omgetoverd tot een persoonlijke fietstas. Ze bood me aan te helpen. Ik vond een mooie draagtas voor één euro en die hebben we gebruikt om er een persoonlijke, anonieme,  tas van te maken. Ik ben er enorm blij mee. En mijn cliënte waarschijnlijk ook. 

Mijn ‘oude’ fietstas

 

Verhuizen

“….met een bijkeuken zodat we niet met ons wasgoed door de regen hoeven te lopen”, we rijden door de polder richting Eemnes en bedenken wat we gaan doen met de hoofdprijs van de postcodeloterij. Duidelijk is dat we bij de hoofdprijs gaan verhuizen, hoe leuk onze straat Kruiskamp ook is. “Dan wil ik graag een muziekkamer”, Marcoen kijkt in zijn spiegel naar de achterbank. Pim is meteen dolenthousiast. “Daar kan mijn drumstel staan en dan zetten we er ook gitaren in.” Marcoen vult aan; “we kunnen ook een geluiddichte ruimte maken…” Ik onderbreek hem; “Hoeft niet, want we kopen dan natuurlijk wel een vrijstaand huis”.

Het is heerlijk om te kunnen dromen. We praten nog over een kelder, waar we dan de wijnvoorraad kunnen leggen. Die we overigens nog wel moeten aanleggen.

Even later hoor ik Puck van de achterbank roepen; “ Een trampoline, mam…ik wil graag een trampoline. Misschien kan die dan wel in de kelder”. Ehh… dan moet het wel een hele diepe kelder worden. Misschien is een trampoline in de tuin wel een betere optie. Wat mij betreft in de grond weggewerkt met een net er omheen. 

We dromen nog even door. In gedachten tel ik het aantal kamers. In ieder geval vijf slaapkamers zodat we naast drie slaapkamers, twee kamers kunnen inrichten als waskamer en als kantoorruimte. Het lijkt me ook heerlijk om een tweede toilet te hebben en water op de bovenverdieping. “Oh, ik ben de inloopkast nog vergeten”, flap ik er uit. 

Marcoen en ik hebben het nog even over de wijk waar we wel zouden willen wonen. Het Vermeerkwartier lijkt hem wel wat, zo’n jaren 30 woning. Zelf opteer ik voor de Schimmelpenninckstraat, daar staan prachtige huizen. Mooi diep, vol met ruimte, vlak bij de binnenstad. Nadeel; geen eigen garage en aan een drukke straat. Nou ja, we hoeven niet meteen te beslissen. Eerst maar eens horen hoeveel geld we winnen, dan kunnen we onze plannen daarop aanpassen.

Uitbuiken

“En, heb jij alle boodschappen al binnen”, vroeg mijn collega gisteren aan het eind van onze intervisie. “Nee” , antwoord ik. “Mijn man gaat koken en doet vandaag de boodschappen”. Terwijl ik op weg ga naar mijn laatste cliënt van de dag bedenk ik me hoe heerlijk het is om een man te hebben die van koken houdt. En hoe heerlijk het is om een man te hebben die het geen punt vindt om daarvoor de boodschappen te doen.

Toen ik thuis kwam stond hij al een tijdje in de keuken en vandaag kwamen daar nog eens een paar uur bij. Het resultaat was er dan ook wel naar. Samen met zijn broer zorgde hij voor een heerlijke Indonesische rijsttafel. Verschillende groenten, kip, vis, rundvlees (rendang), eieren….. het was heerlijk. Nu zit ik thuis weer uit te buiken en neem een lekker glaasje wijn. Marcoen en Maxim waren de kok, ik de bob, en ik vind dat een prima rolverdeling. Proost!

Mag ik uw kaartje zien…

Met de paraplu boven ons hoofd lopen Puck en ik naar de Xaveriuskerk voor de Kerstbijeenkomst met het Amersfoorts Jeugd Orkest. Voor Puck is het de tweede keer, ikzelf ben er al drie keer eerder geweest. Terwijl we dichterbij de kerk komen lopen een klasgenoot van Puck en zijn ouders ons tegemoet. “Heb je een kaartje?”, vraagt Daan zijn moeder aan me. Ik stop en kijk haar vragend aan. “Je had een kaartje moeten kopen voor 1 euro per stuk. Wij hebben geen kaartjes en zijn gewoon weggestuurd”. De oma van Daan voegt daar aan toe; “Mensen die nooit komen mochten naar binnen en voor ons gaat de deur dicht”. Ik geef eerlijk toe dat ik ook niet vaak kom en vertel dat ik niets gelezen heb over kaartjes, terwijl ik toch de website heb bekeken in verband met de tijd van de bijeenkomst. Terwijl Daan en zijn familie naar huis lopen, kijk ik naar Puck. Ze is teleurgesteld, dat is duidelijk te zien. We lopen toch richting de kerk. Er staat een flinke rij. “Kaartjes te koop, 1 euro” staat er op een papier op een deur. Ik loop er naar toe, maar hij zit dicht. Uitverkocht. Terwijl ik sta te twijfelen wat we nu gaan doen, vraagt een vrouw me of ik kaartjes wil. Zij en haar familie hebben zo de balen van de kaartverkoop dat ze uiteindelijk helemaal geen zin meer hebben om de kerk in te gaan. Ik zeg blij “Ja, graag!” en krijg vijf kaartjes, de andere drie moet ik maar weggeven. Geld wil ze niet. Terwijl ik achter in de rij ga staan vraag ik of er nog iemand kaartjes nodig heeft. “Ja, hier!” hoor ik roepen. Ik geef de man drie kaartjes en hij vertelt dat hij voor me zal bidden. Dat is mooi meegenomen! We sluiten de rij en als we binnen komen zijn bijna alle plaatsen al bezet. Ik loop naar voren, en weer terug….dat wordt nog een hele klus. Dan zie ik dat er iemand naar het balkon van de kerk loopt. “Het balkon is open hoor!” zegt een van de medewerkers. Puck en ik lopen naar boven en hebben het mooiste plekje van de kerk. Het kerstverhaal is vanaf hier niet echt te volgen, maar de muziek van het Amersfoort Jeugd Orkest klinkt prachtig. Na een klein uurtje is het afgelopen. Tijdens de bijeenkomst hebben we een kerstwens opgeschreven en na afloop krijgen we iemand anders zijn of haar wens weer mee terug. Deze prachtige wens kreeg ik:

Terwijl we naar huis lopen praten Puck en ik over de manier waarop we binnen zijn gekomen. We vinden het vervelend voor Daan en zijn familie, maar zijn blij dat we zelf wel een plekje kregen. Thuisgekomen kijk ik naar de titel op het boekje en ik begin spontaan te lachen….

Rennen, springen, vliegen, duiken, vallen…..

Waarom worden zoveel activiteiten gepland in de week voor de kerstvakantie? Het begon gisterochtend; Puck had een optreden met haar koortje op een school in de buurt. Dat hoorde ik pas zaterdag. Zij wist het wel eerder want de brief die ze daarover had gekregen zat al twee weken in haar tas. Tijdens het ontbijt kreeg ik via de sms nog wat laatste instructies van de zangjuf over tijdstip en lokatie en ook belde nog een juf van Puck’s school om te checken of het allemaal wel klopte. Ik vertelde dat ik het ook pas van het weekend had gehoord en verontschuldigde me voor de onrust die alles teweeg had gebracht. 

Puck zat op dat moment, volledig aangekleed, tegenover me een boterham te smeren. Ik vroeg haar of ze nog iets hadden afgesproken over de kleding. Ja, dat was waar ook. Ze moest iets roods of groens aan. Zucht. Best een onhandige kleur wanneer je vooral paars en blauw in je kledingkast hebt liggen. Ik ging met Puck mee naar boven om haar te helpen. Haar paarse shirt en trui gingen uit en rood zomerjurkje met rood vest gingen aan. Het zag er best feestelijk uit. Het optreden bleek erg leuk te zijn geweest en Puck mocht zelfs twee regels solo zingen. Ze straalde toen ze het vertelde.

Vandaag deed Puck mee aan een circusvoorstelling. Puck had geen idee of de voorstelling de hele les in beslag zou nemen of niet en ze had het vorige week ook niet kunnen vragen omdat ze toen niet naar circusles kon. En nee, volgens haar hadden ze het niet verteld. Gisteravond heb ik nog een mailtje naar een andere moeder gestuurd; zij wist het antwoord. Het ging om het laatste kwartiertje van de les. Ik bracht Puck weg, ben meteen pastasaus gaan maken nadat ik terug was en rond half zes gingen we op weg naar de voorstelling. Het was druk op de weg. Marcoen, Pim en ik kwamen nog net op tijd. Dat was optreden twee. Wederom een stralende dochter.

Morgen moet Puck twee keer zingen. Eerst aan het begin van de middag een voorleesfeestje, waarbij wij ook welkom zijn. Dan heeft ze even anderhalf uur pauze en dan moet ze om vier uur weer terug zijn voor het tweede concert. Ook daarbij worden de ouders -wij dus- uitgenodigd. Gelukkig is dat bij een school bij ons in de buurt. 

Donderdag begint Puck met een Kerstontbijt. Eigenlijk zouden we nog iets moeten bakken, maar ook dit is langs ons heengegaan. De lijst op de deur van de klas staat al helemaal vol. Volgend jaar nieuwe kans. Om half zes moet Puck dan weer in de benen. Ze rijdt tijdens ‘de kerstwandeling’ op haar eenwieler. Afgelopen weken heeft ze daar hard voor geoefend.  Hoe het moet met eten weet ik niet, want we zijn rond half acht weer thuis. Die avond moet Marcoen trouwens ook nog spelen, net als vrijdag en zaterdag. Morgen heeft hij tekstrepetitie.

Wat Pim betreft is het aardig rustig. Hij heeft donderdag een voorstelling. Niet dat hij zelf speelt; hij is publiek en ik hoef hier niets voor te doen, denk ik. Wel moet hij vrijdagochtend nog iets meenemen naar zijn schoolbrunch.Dat moet hij zelf gaan kopen, maar ik denk wel dat het handig is wanneer ik hem er aan herinner donderdag. Zelf werk ik deze week vijf dagen. In totaal twintig uur, dus dat valt nog mee. Gelukkig had ik vorige week het mini-congres, de cursus agressie en het etentje, dat scheelt een hoop planwerk deze week. Ik loop deze week in mijn hoofd nog even door. Volgens mij vergeet ik nog wat. O ja, Puck moet morgen alvast een bord, beker, en bestek meenemen. Met haar naam er op.

 

Wie heeft er op mijn kop….

Een van de leukste kinderboeken vind ik nog altijd die van de mol die zich afvraagt wie er op zijn kop heeft gepoept. Ik las het jaren geleden aan de kinderen voor en ze lagen dan vaak in een deuk. Soms ging de poep van ‘plokkeplok’ en dan stuiterden een heleboel kandijkleurige klontjes in het gras. Maar het ging ook wel van ‘Flatsss’ en dan kledderde een grote bruingroene koeienvla naast de kleine mol. Het verhaal zorgde voor veel plezier in huize Hopstaken.  Vooral de koeienvlaai deed het goed.

Vandaag moest ik weer aan het boek denken. Ik fietste naar huis en voelde ineens een flinke klodder op mijn hoofd. Ik bracht mijn hand naar mijn hoofd en jawel, een flinke klodder vogelpoep, waarschijnlijk van een meeuw. Hoe bestaat het. Dat nou net zo’n klodder recht op mijn kruin valt. Het was bijna een lot uit de loterij. De kans dat de poep mij niet zou raken was veel groter dan de kans dat het precies op mijn hoofd terecht kwam. Alleen de bijbehorende prijs stond mij niet zo aan. Thuisgekomen ben ik meteen onder de douche gestapt en heb mijn haren gewassen. Gelukkig was het geen koe.

AANVULLING: Ik kreeg een brief binnen over de 14e trekking van de postcodeloterij en kon het niet laten; ik doe nu toch mee. Een paar weken geleden kreeg ik dezelfde brief en die heb ik weggegooid. Nu maar duimen dat de vogelpoep zijn of haar werk doet.

Heftig

“Ik ben er godverdomme helemaal klaar mee! Je moet me helpen, er is mij zo’n klotestreek geleverd! Mijn uitkering is gekort, er liggen stapels rekeningen… hoe moet het nu verder?”  Tom staat tegenover een collega en hij is boos. Hij ontploft bijna. Hij komt steeds dichter bij mijn collega staan en zij doet een stap naar achteren. “Je beeft als een rietje, jij rothoer” sneert Tom nog. Mijn collega zegt duidelijk; “ik vind het niet fijn wanneer je zo schreeuwt en dichtbij komt. Ik wil best met je praten, maar dan moet je wel even rustig gaan zitten”.

Vol bewondering kijk ik naar Tom en naar mijn collega. Tom is acteur en helpt ons tijdens onze agressie-training. Vorige week hebben we de theorie geleerd en gekeken welke vormen van agressie er kunnen zijn en vandaag spelen we situaties na. Het komt enorm realistisch over. Bij de ene collega reageert Tom weer heel anders dan bij een andere. Achteraf krijgen we feedback over wat wel en wat niet werkt. Hoewel ik in mijn werk niet vaak met agressie te maken heb denk ik dat ik er in de toekomst echt wel wat aan heb; ik kan beter inschatten waar de boosheid van de cliënt vandaan komt en wat ik er mee kan doen.

Als ik na de training naar huis fiets realiseer ik me dat ik dit soort dingen vaker wil doen.  En dan bedoel ik niet nog zo’n zelfde cursus volgen, het gaat meer om nieuwe dingen leren, me ontwikkelen. Mijn mindfulness-cursus zit er bijna op en ik wil weer iets nieuws. Op facebook lees ik dat een nichtje heeft geleerd om stoelen te stofferen, een oud-collega schildert, weer een ander fotografeert en dan heb je ook nog de vader die met twee dochters het podium op gaat. Wat het gaat het voor mij worden?  Ik ben er nog niet uit.

Robin Hood

‘Het is ze gelukt. Robin Hood en zijn mannen hebben het weer voor elkaar gekregen; De dorpelingen zijn bevrijd uit de kerkers van het kasteel en de ‘vogelvrijen’  zijn weggereden met zakken vol goud. Gisborn en de sherrif blijven ontredderd achter.’

Sinds een paar weken kijken Pim en ik via Netflix naar de serie Robin Hood. Een serie uit 2006, gemaakt door de BBC. Een aflevering duurt drie kwartier en we genieten beiden van de serie. Ik vind de humor erg leuk, Pim geniet vooral van de vechtpartijen en de mooie beelden. Ik hoop dat dit zo’n serie is die hij zich later nog herinnert, net zoals ik me nog de beelden van ‘Floris’ herinner. Ook zit ergens in mijn geheugen nog het begin van ‘Doctor Who’, ik zie dan een man met raar grijs haar voor me met een soort glazen bol waar rook uit kwam -of een soort hand?- en ondertussen hoorde ik spannende muziek. Eigenlijk is dat het enige dat ik me van die serie herinner, want ik denk dat ik te jong was en dat ik meestal naar bed moest.

Verder keek ik ook naar ‘Het kleine huis op de prairie‘ ,‘Black Beauty’ en ‘Pipo de Clown” . Zouden onze kinderen zulke herinneringen later ook hebben? Wij hadden destijds geen video-recorder, er waren maar drie netten en het duurde best nog een tijdje voor we kleurentelevisie hadden. We hadden nog geen computerspelletjes en gingen niet vaak naar de film, dus wat we zagen maakte ook echt indruk. 

Pim heeft ontdekt dat er drie seizoenen ‘Robin Hood’ zijn die elk uit 13 afleveringen bestaan. In totaal dus 39 delen. Dat zal hij zich vast wel herinneren later. Hoop ik.