Trots, blij & gelukkig

 

Trots, blij en gelukkig. Dat zijn de woorden die het beste passen bij het gevoel dat ik vanmiddag had. Trots op het feit dat ik al zo’n grote dochter en zo’n stoere zoon heb. Blij omdat ze zonder mopperen de bijna dertig kilometer hebben meegefietst. En gelukkig omdat we vandaag een feestje hadden in een hele grote zandbak; de Soesterduinen. Een vriendin vierde daar haar zevenenveertigste verjaardag en wij waren ook uitgenodigd. Met wat flessen wijn, bier, worstjes en zoutjes fietsten we richting het feestje. De heenweg was een stuk langer dan de terugweg. Oftewel, op de heenweg raakten we een beetje van het padje af; we zaten ineens bij vliegbasis Soesterberg. Lang leve de routeplanner op het mobieltje dat ons uiteindelijk naar de afgesproken lokatie bracht. Bij de duinen aangekomen moesten we nog even goed kijken bij welke slingers onze jarige job zat, maar toen we ze eenmaal gevonden hadden konden we genieten van mooie gesprekken, heerlijk weer en lekkere hapjes. De kinderen vermaakten zich prima en ook Marcoen en ik hadden het naar ons zin. Toen we een paar uur later weer terug reden realiseerde ik me weer eens hoe rijk ik ben. Sinds Puck een fiets heeft die even hoog is als de mijne is het net alsof we in een nieuwe fase zijn beland; de gesprekken worden anders, het hele kinderlijke is aan het verdwijnen. Verderop wapperen de haren van Pim en Marcoen, ook zij zijn in gesprek. We fietsen met zijn vieren stevig door. Wat is dit een heerlijke dag!

Eens moet de eerste keer zijn….

“Eens even kijken. Hoogte 3, leeftijd 45, programma 2, 8 minuten, en dan moet je hier tussen de 70 en 80 blijven”. Menno wijst op het schermpje aan waar ik moet kijken. “Zit je goed?” vraagt hij nog. Ik knik en begin te fietsen. Acht minuten fietsen dat moet geen probleem zijn. Fietsen doe ik dagelijks. Ik fiets van cliënt naar cliënt en dat komt zonder al te veel inspanning op zo’n 70 kilometer per week. Op zondag wandelen Marcoen en ik dikwijls een rondje door Hoogland West, maar verder sport ik bar weinig.

Ik zie wat blokjes oplichten, en ik merk dat ik onder de 70 schiet. Dat is natuurlijk niet de bedoeling… Het is allemaal nieuw voor mij. Het is voor de eerste keer in 45 jaar dat ik naar een sportschool ga voor zo’n soort training. Is het eigenlijk wel een sportschool? Het heet Fysio Sport & Training en er wordt gesport, maar bij een sportschool verwacht ik allemaal snelle jongens en hippe meisjes in strakke pakjes. Hier lopen vooral mensen rond vanaf middelbare leeftijd. De strakke, jonge fitte mensen die ik zie blijken medewerkers.  In ieder geval kun je hier cardio-training doen en is er de mogelijkheid om je spieren te versterken en dat laatste is -naast conditie opbouwen- vooral de bedoeling. Ik heb net al buikspieroefeningen gedaan en op een plankje gestaan waarbij ik mijn balans moest oefenen.

Twee jaar geleden liep ik nog hard, maar dat ging steeds zwaarder en moeilijker. Ik heb mijn spieren overbelast en zelfs een klein stukje rennen kostte me steeds meer moeite. Een arts constateerde dat ik enorm hypermobiel ben en verbaasde zich over mijn enkels; het leek wel of ik helemaal geen steun had daar. Tijdens het hardlopen was ik dus vooral bezig was om mijn balans te houden. Nu hoop ik dat ik in tien weken mijn spieren weer zo aansterk dat ik misschien wel voorzichtig weer kan gaan rennen. En als die stap te groot is hoop ik dat ik mij in ieder geval weer wat fitter voel. Zover is het nog lang niet. Ik kijk op het klokje; 6 minuut 42. Het gaat lekker, ik ben nog niet moe. De volgende keer mag het wel een tandje zwaarder. Tenminste dat denk ik nu. Eerst maar even afwachten of ik morgen makkelijk uit mijn bed kan komen en hoe soepel ik daarna de trap af loop. 

Stoepje schoonvegen

“Dit kan toch niet waar zijn?” Op de deurmat ligt een brief van Stedin. Nog voordat ik hem open heb gemaakt bekruipt me al een gevoel van onbehagen. Toevallig hadden Marcoen en ik het gehad over de werkzaamheden verderop in de straat. De stoep aan het begin van de Kruiskamp lag weer open en we keken elkaar aan. “Ze zullen toch niet weer gaan graven bij ons voor de deur?”, zei ik nog.

En nu ligt er dus die brief. Ik scheur hem snel open en lees als eerste: “Aankondiging gaswerkzaamheden”. Een korte vloek ontsnapt uit mijn mond. Het gaat mij niet eens om het feit dat de werkzaamheden naar verwachting acht weken duren of dat we verkeershinder kunnen ondervinden. Nee, ik ben enorm pissig omdat kort geleden de hele stoep opnieuw is betegeld. Een groep stratenmakers is vol enthousiasme aan de slag gegaan en dat was ook hard nodig. De tegels lagen namelijk zo scheef dat het voor iemand met mijn motoriek een hele klus was om zonder struikelen het eind van de straat te bereiken. We waren enorm blij met het resultaat, zo vlak was de stoep nog nooit geweest en nu komen anderen opnieuw de boel open leggen. Als we mensen naar de maan kunnen laten gaan, als ze in Dubai een wolkenkrabber kunnen bouwen van bijna 830 meter, dan moet er iemand zulke acties in de straat toch ook wel kunnen coördineren? Wat een onnodige kosten zijn er nu gemaakt. Wat zonde voor al het werk dat nog geen twee maanden geleden is gedaan!

Ik heb de neiging om Directeur Techniek “Ernst Japikse” te bellen en hem te vertellen dat die werkzaamheden prima zijn en dat de medewerkers best een bakje koffie mogen halen maar dat ik ga gillen wanneer ze de boel niet net zo netjes achterlaten als het nu ligt. Ja. waar een mens zich al niet druk om kan maken…

Muis

 

“Nooit meer…ik wil nooit meer katten”. Deze gedenkwaardige woorden sprak ik een aantal jaar geleden uit nadat Marcoens kat ‘Macho’ overleed. Zijn andere kat ‘Sloerie’ was al eerder overleden. Ik hield echt van deze twee katten maar was de troep en de haren flink zat. Sloerie poepte overal en nergens en de witte haren van Macho waren niet handig gezien de vele zwarte kleren die we destijds droegen.

Maar goed, toen bij mijn buurvrouw Greet -ja, die van de massages en de mindfulness- twee nestjes kittens waren geboren uit twee kattenzusjes ging ik voor de bijl. Pim en Puck mochten beide een kat kiezen. Pim koos een klein zwart katje en noemde hem Panter, en Puck koos voor een prachtige grijze kater en dat werd Muis. Vandaag is het precies 4 jaar geleden dat Muis werd geboren. Wat ben ik blij dat we hem hebben gekregen. Het is geen knuffelkat, maar als ik eens mijn dag niet heb komt hij wel bij me liggen en geeft me kopjes. Hij staat prachtig hoog op zijn poten en loopt statig door de kamer. Één keer heeft hij ons laten schrikken door ruim een week niet thuis te komen. Dat was tijdens de winter twee jaar geleden; het vroor flink en er lag een dik pak sneeuw. Gelukkig stond hij op een ochtend weer voor de deur, hongerig en met een bevroren stuk oor, maar verder was er niets aan de hand. Vandaag is Muis vier jaar geworden. Hieperdepoes, Hoera!

Keuzestress

Kiezen. Ik heb het nooit echt goed gekund. Kies je voor het één dan betekent dat vaak automatisch dat je het andere niet kiest. Mijn dochter heeft er ook moeite mee; als ze de pannenkoek kiest met ham en kaas dan laat ze de andere pannenkoeken liggen en die zijn misschien nog wel lekkerder. Dat gevoel heb ik ook dikwijls; soms is kiezen een makkie maar vaak slaat de twijfel toe. Ik wik voor en tegens af, kijk welk product ik het leukst vindt, wat het meest praktisch is, wat het lekkerst lijkt, wat het meest oplevert en uiteindelijk kies ik.

Nog een paar nachten en ik sta weer voor een keuze. Wie moeten Amersfoort gaan besturen? Nog even en ik moet een hokje rood kleuren. Ik weet al dat ik linksaf ga, maar welk pad ga ik kiezen? Of de winkels in Amersfoort nu wel of niet op zondag open zijn interesseert me niet. Ouderen gratis in het openbaar vervoer? Dat vind ik flauwekul. Meer geld naar cultuur? Ja graag…. Maar eigenlijk ben ik vooral benieuwd welke partij in Amersfoort er voor zorgt dat de zorg voor de meest zwakke mensen blijft bestaan. Ook wil ik een partij kiezen waarin mensen zitten die collega-bestuurders niet de grond in stampen of zwart proberen te maken. Die doen wat ze zeggen en ook zeggen wat ze doen. Woensdag ga ik naar de stembus, maar om eerlijk te zijn; ik hou mijn hart vast. Want als ik de ene partij kies……

 

Brainstorm

Daar zitten ze dan, Puck en Greet, in het zonnetje achter in de tuin van Greet. Ze zijn aan het brainstormen. Het is een brainstormsessie over een nieuw te ontwikkelen training voor kinderen zoals Puck; een soort mindfulnesstraining speciaal voor kinderen.

“Als je ergens voor het eerst komt, waar denk je dan aan?” Greet kijkt verwachtingsvol naar Puck. “Eh…nou….”. Puck moet er nog even inkomen. Ze vind het moeilijk om antwoord te geven. “Puck, alle antwoorden zijn goed hoor!”, Greet spreekt haar bemoedigend toe. Naarmate de middag vordert gaat het steeds beter en komt Puck steeds meer los.

“Dank je voor je antwoorden Puck! Nu heb ik twee titels in mijn hoofd die bij de training zouden passen. Welke zou jij kiezen”  Greet noemt de twee verschillende titels en Puck kiest één van de twee uit. Dat gaat hem ook worden, Greet en Puck zijn het eens.

Het wordt een training voor kinderen die zich af en toe wat wiebelig voelen. Die onzeker zijn en dat uiten door zich terug te trekken of juist door heel hard te schreeuwen. Het moet toch heerlijk zijn om dan van Greet wat handvatten te krijgen. Hoe sta je letterlijk en figuurlijk stevig in je schoenen? Hoe trek je grenzen? Hoe durf je toch dingen te zeggen? Waar ligt je kracht? Als er iemand is die dat volgens mij bij kinderen kan bereiken is dat wel Greet. Niet zweverig of vaag, maar vanuit onderlinge kindermassage en oefeningen uit mindfulness en rots en water. Voeg daarbij spontane “Greet-acties” en je hebt een paar gezellige, zinvolle middagen. Binnenkort hebben we een foto-sessie voor de folder en de website van Greet. Kortom: wordt vervolgd. Voor wie nu alvast even wil kijken op de website: www.greetblok.nl

Scheef

Er speelt een meisje in het zand bij Zandfoort aan de Eem, aan de andere kant van de weg zie ik de Vita Nova liggen. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik ruim op tijd ben voor mijn afspraak bij de bloedbank op de Amsterdamseweg. Hard fietsen is deze keer niet nodig. Ik vervolg mijn weg richting de Brandweerkazerne en terwijl ik de weg oversteek valt mijn oog op de camperplaats aan de Eem. Ik ben er al vaker langsgefietst, maar nu wordt het mij ineens  duidelijk; die camperplaats is gewoon scheef!

Dat is toch bizar… Net zoals elke kampeerder begrijpt dat het onhandig is om met een tent op een schuin gedeelte te gaan staan, lijkt het me ook logisch om met een camper op een vlak stuk te gaan staan wanneer dat mogelijk is. De camperplaats ziet er erg nieuw uit en lijkt het me niet zo lang geleden aangelegd. Hebben ze de waterpas vergeten? Is er een rekenfout gemaakt?  Was het onmogelijk om het gedeelte recht te leggen? Of was dit een bestaande parkeerplaats die ze scheef hebben aangelegd in verband met de afwatering? Waarschijnlijk is er een andere verklaring voor. Wie het weet mag het zeggen! 

 

Leeg

“Hé Nienke, je hebt al heel lang niets op je blog geplaatst… ” mijn moeder kijkt me vragend aan. Ik logeer bij haar in Bolsward en we drinken samen een glaasje wijn. Ik denk even na. Het klopt… Ik heb al een tijd niets geschreven. Niet dat ik geen onderwerpen heb, maar de dingen die ik wil schrijven lijken allemaal zo klein en onbetekenend. “Misschien komt het omdat alles na zo’n brief aan Romy in het niet valt”, antwoord ik en ik neem een slok van mijn wijn.

Ik merk dat ik het moeilijk vind om de draad van mijn blog weer op te pakken. Na mijn brief aan Romy had ik de eerste dagen totaal geen zin om te schrijven. Toen ik weer een beetje zin kreeg dacht ik steeds; wie zit er nu te wachten op een nietszeggend verhaaltje. 

Maar -cliché- het leven gaat door en nu vind ik de tijd rijp om weer actief te gaan schrijven; dat is immers waar ik zo van geniet. Ik heb nog wel een paar ideeën voor onderwerpen en als het goed is ga ik de komende week weer aan de slag. Dan komen mijn moeder, mijn tante Agnes en mijn ome Co niet voor niets op mijn blog. Kortom; tijd voor nieuwe avonturen. Wordt Vervolgd!