Het is ruim twintig jaar later en we pakken onze vriendschap gewoon weer op. Het is eigenlijk ongelooflijk. Ik ontmoette Mark begin 1993 in Cairns, Australië. Hij had een oud VW-busje op de kop getikt en wij mochten met hem meerijden naar Darwin. ‘Wij’ zijn mijn vriendin Elsa en ik. Mark kwam uit Engeland en was ook al een paar maanden aan het reizen. Mark bleek fijn gezelschap; hij had een vlotte babbel, humor en wist hoe hij de luchtfilter van het busje moest schoonmaken. Niet onbelangrijk, zo bleek later.
Eigenlijk zouden onze wegen scheiden in Darwin, want Mark wilde langs de West-kust gaan reizen en wij wilden door de woestijn naar het Zuiden richting Adelaide, maar door overstromingen in het Noordwesten besloot Mark ook naar het Zuiden te gaan. We hebben samen de Uluru beklommen, uren door de woestijn gereden en veel gelachen.
In Adelaide namen we afscheid, maar na een paar maanden hebben we elkaar nog kort ontmoet in Sydney waar hij een paar vrienden had wonen. Daarna hebben we elkaar ruim 20 jaar niet meer gezien of gesproken. We hebben -gek genoeg- gewoon helemaal geen contact meer gehad.
Tot oktober, toen kreeg ik ineens via Facebook een bericht van Mark: “Hi how are you after all these years? Great that I found your full name in one of my old telephone books….” We schreven wat over en weer en ongeveer een maand geleden vroeg hij wanneer hij langs kom komen. Afgelopen week was het zover….
“You didn’t change a bit!”, waren de eerste woorden van Mark toen hij uit de auto stapte. Nou, hij was ook amper veranderd; de groeven in zijn gezicht waren iets dieper, maar verder…. De hele dag hebben we gekletst, herinneringen opgehaald en gelachen. De humor zat er nog goed in en toen ik met man en kinderen, Elsa en Mark aan tafel zat werd ik helemaal blij. Wat is het toch bijzonder om op deze manier het verleden terug te halen en mijn gezin kennis te laten maken met een vriend van vroeger. Pim sprak redelijk goed Engels en verstond Mark ook prima. Puck miste nog wat woordenschat maar durfde het echt te proberen. Dat vond ik echt enorm knap. We werden door Mark uitgenodigd om met het hele gezin een keer naar zijn huis te komen, dan zou hij ons de buurt laten zien en zou hij ons meenemen op zijn boot. Na nog een borrel in de stad nam hij afscheid. Hij ging naar een hotel en zou vroeg in de ochtend vertrekken naar vrienden in Polen. Toen Pim de volgende ochtend beneden kwam was het eerste wat hij vroeg: “Wanneer gaan we naar Engeland?”. Ik schat in dat dat in ieder geval niet nog eens twintig jaar zal duren.
Elsa, Mark Batchelor en ik
enzofoort 