Speurtocht in de bieb

(AD 30-05-2014)

 ,,Even kijken hoe dit werkt”, ik draai aan het bolletje want ik wil iets invullen op de zoekmachine. Het lukt me niet eens om de cursor op de juiste plek te krijgen. ,,Laat mij maar eens proberen”, zegt Pien. Ze duwt me aan de kant en gaat geroutineerd aan de slag. ,,Het lukt mij ook niet…”, zegt ze teleurgesteld. Verderop staan twee klasgenootjes van Pien achter een andere computer; ook zij kijken licht wanhopig. Hoe moet dat nu? Voor een werkstuk heeft mijn dochter een boek nodig en daarom zijn we hier in de bibliotheek aan het Eemplein. Het is de eerste keer dat ik de bibliotheek bezoek en ik word overweldigd door de prachtige inrichting. Ik zie mensen achter grote tafels zitten werken en krijg zin om er bij te gaan zitten en wat bladen te lezen. Ook lonkt de koffie uit de espressobar. Maar goed, dat is iets voor een andere keer want vandaag zijn we hier met een missie; Een boek zoeken over ijshockey, want dat is de sport waar mijn dochter een uitgebreid werkstuk over moet maken.

Ik ga nogmaals achter de computer staan en druk op verschillende toetsen. De computer is vast hufterproof, want het toetsenbord ziet er onverwoestbaar uit, maar echt gebruiksvriendelijk is hij niet. We vragen een medewerkster van de bibliotheek om uitleg. Het lukt haar in eerste instantie zelf ook niet om bij het juiste schermpje te komen. Ik krijg het inmiddels een beetje warm. Na wat geklooi met het inmiddels bekende bolletje en het indrukken van wat ‘caps lock’ toetsen komen we er tenslotte uit. Denken we. We hebben een boeknummer en bedanken de bibliothecaresse.

Vervolgens lopen we naar de kast met boeken over sport. Ik ga door mijn knieën en kijk of ik het boek zie. Het boek is nergens te vinden. Er is vast over nagedacht, dus het zal wel aan mij liggen, is mijn eerste gedachte. Ik loop langs de verschillende thema-kasten en zoek door. Mijn rug protesteert door het vele bukken en na een tijdje ben ik het wel zat. We vragen nogmaals de medewerkster om hulp. Ik zie twijfel in haar ogen en ook zij loopt aarzelend rond. Haar gezicht wordt steeds roder. Uiteindelijk pakt ze een boek uit de kast en houdt het triomfantelijk omhoog. ,,Hier is het”, zegt ze zichtbaar opgelucht. Missie voltooid! Thuisgekomen bladert mijn dochter vol verwachting in het boek; er gaat welgeteld één pagina over ijshockey. Succes met je werkstuk Pien!

Stadsquiz Amersfoort

Ik opende de bijlage en mijn hart maakte een sprongetje; ik was ingedeeld met Carla Kogelman! Zij is een fotografe uit Amersfoort. Niet zomaar eentje, maar iemand die het afgelopen jaar winnares was van World Press Photo. Zij won met haar serie een eerste prijs in de categorie ‘observerende portretten’. Ze maakte de winnende foto van twee Oostenrijkse zusjes. Ik kende haar foto’s al omdat ze eerder prachtige foto’s had gemaakt van Ruthi, een oud-klasgenootje van mijn zoon. En nu zit ik samen met haar in een team dat meedoet aan de Stadsquiz Amersfoort 2014!

Het begon allemaal een paar weken geleden. ‘De Stad Amersfoort’, een wekelijks huis-aan-huisblad, organiseerde de voorronde van de quiz. Het was best een klus. Eerst een soort kruiswoordpuzzel oplossen en daarna allerlei vragen beantwoorden via internet. En alle vragen gingen natuurlijk over Amersfoort. Sommige vragen waren makkelijk, maar veel vragen zorgden voor hoofdbrekers. Ik stond dan ook best versteld toen een paar weken geleden bleek dat ik bij de beste twintig deelnemers zat. Nu moet ik ook zeggen dat het aantal deelnemers nog niet zo hoog was. Het is namelijk de eerste keer dat deze quiz gehouden wordt en ik verwacht dat er de komende jaren een groeiend aantal deelnemers zal zijn.

Maar goed; omdat ik bij de twintig beste deelnemers zat mag ik meedoen aan de finale op maandag 16 juni. Alle winnaars van de voorrondes worden gekoppeld aan een bekende Amersfoorter. Mensen zijn aan elkaar gekoppeld door overeenkomstige achtergronden. Ik had doorgegeven dat ik thuisbegeleidster was en van fotograferen hield, vandaar dat ik nu als amateurfotograaf aan topfotografe Carla Kogelman gekoppeld ben. Ik vind het geweldig. Hopelijk weet Carla heel veel over de stad of doet ze -net als ik-  vooral mee voor het spel en niet voor de knikkers. Ik weet namelijk niet of ik genoeg over Amersfoort weet. Nou ja, misschien kunnen we ook wel een beetje afkijken, daar was ik vroeger best goed in.

Gezocht, eigenaar leren jas

Deel 2 (Lees eerst deel 1, zie 19 mei… dat is wel zo handig)

Wat had ik eigenlijk verwacht? Om eerlijk te zijn had ik gedacht dat de eigenaar van de jas enorm blij zou zijn met mij en mijn actie om zijn jas van het fietspad te rapen. Ik verwachtte dat hij meteen op zijn brommer zou springen en met een grote bos bloemen voor de deur zou staan. Hij zou me omhelzen en zeggen dat ik zo lief was geweest en bij het weggaan zou hij me nogmaals bedankten voor mijn goede daad.

Nu zijn we anderhalve week verder en raak ik geïrriteerd. De leren jas hangt nog steeds op de kapstok en mensen die ons halletje kennen begrijpen vast wel dat de jas daar vreselijk in de weg hangt.

Even terug naar vorige week. Ik kreeg uiteindelijk de eigenaresse van het zalfje te pakken. Zij vertelde dat de jas van een kennis was en ze zou hem wel bellen. Ik had mijn nummer en adres gegeven maar hoorde een paar dagen niets. Toen heb ik haar nogmaals gebeld; “Fijn dat je belt want ik was het papiertje met je nummer en adres kwijtgeraakt”. Zucht. Omdat ik zelf de regie in handen wilde hebben heb ik het nummer van de eigenaar van de jas gevraagd. Het ging om ene Peter. Ik probeerde hem te bellen, maar kreeg in eerste instantie geen gehoor en zelfs geen voicemail. Uiteindelijk stuurde ik hem een berichtje. Niets…. Potverdorie. Ik heb hem afgelopen weekend nogmaals gebeld en toen nam hij op. Ik vertelde dat ik maandag- dinsdag- en woensdagavond wel thuis zou zijn. Hij zou de jas wel komen halen op zijn brommertje. Peter woont namelijk in Spakenburg… of in Bunschoten, dat is mij even ontschoten.

Nu is het woensdagavond en ik heb nog niets gehoord. Ik ga hem een berichtje sturen met de volgende tekst:

 Ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Wordt vervolgd!

De Paden Op (AD, 23 Mei)

 ,,Mam, ik wil dit jaar wel weer mee doen aan de avondvierdaagse!” zei Pien een paar weken geleden terwijl ze met een inschrijfformulier in haar hand uit school kwam. Ik hapte naar adem en daarna perste ik er een ‘hartstikke leuk’ uit. Ik probeerde er vrolijk bij te kijken en ik geloof dat dat wel is gelukt. Thuisgekomen dacht ik nukkig; ‘Normaal heeft ze geen zin om mee te gaan wandelen, maar samen met klasgenootjes vier avonden lang tien kilometer lopen ziet ze wel zitten.

’ De Avondvierdaagse staat voor mij gelijk aan chaos. Er komt logistiek nogal wat bij kijken: goed plannen is het toverwoord en dat is niet mijn sterkste kant. Zo moet je op tijd uit je werk zijn, boodschappen doen en vroeg genoeg koken zodat er ook nog tijd is om de snel in elkaar geflanste eenpansgerechten op te eten want om half zes moeten ze de deur uit. Gelukkig liep meneer Enzofoort mee zodat ik Pien niet ook nog naar het verzamelpunt op het terrein van de Juliana van Stolbergkazerne hoefde te brengen.

Ondanks wat regen- en onweersbuien, spierpijn en blaren, kwam Pien steeds weer enthousiast thuis. De route door het Soesterkwartier was zoals altijd dé topavond. Bewoners gaan er echt voor zitten en moedigen de kinderen aan. Er was zelfs een Nederlandstalige disco georganiseerd. Mijn dappere doorzetter heeft de vier avonden volgehouden en dat moest gisteravond tijdens de zegetocht door de stad worden beloond. Kregen wij vroeger een bosje bloemen, tegenwoordig worden kinderen behangen met snoep. Bij de intocht zag ik kinderen met zoveel snoep om hun nek dat ik bang was dat ze om zouden vallen ondanks hun vaak stevige postuur. Mijn kinderen mogen best wel snoepen maar ik wil het niet overdrijven. Daarom geen paraplu volgehangen met snoepgoed voor Pien, maar een bescheiden ketting om haar nek en veel complimenten.

Het zit er weer op. Vanavond kook ik in alle rust een uitgebreide maaltijd, schenk ik er een glaasje wijn bij, steek wat kaarsen aan en word ik weer helemaal ‘zen’. Heerlijk! Ik wens de ouders in Hoogland, Vathorst en andere noordelijke wijken veel sterkte, want hun chaosweek komt er in nog aan, in juni. Adem in, adem uit….

Gezocht, eigenaar leren jas…

“Waarom doe ik dit nu weer…”, denk ik bij mezelf terwijl ik met een zware leren jas op mijn stuur richting mijn volgende cliënte fiets. Even daarvoor had ik de jas zien liggen op het fietspad. Ik keek vooruit, opzij… nergens iemand te zien. De jas was van prachtig leer en om te kijken of ik zou kunnen achterhalen van wie de jas was graaide ik in de zakken. Leeg, leeg… hé wacht, toch iets. Uit één van de zakken haal ik een doosje met een tube huidzalf. Gelukkig, er zit een etiket van de apotheek op. De eigenaar van de tube blijkt in Bunschoten-Spakenburg te wonen, maar ik weet natuurlijk niet zeker of die persoon ook de eigenaar van de leren jas is. Na even googlen op mijn telefoon heb ik een telefoonnummer. Er wordt niet opgenomen. Ik neem de jas voor op mijn fiets mee naar mijn volgende afspraak

.

“Wat haal ik me toch weer op mijn hals….”, denk ik bij mezelf terwijl ik thuis zit en voor de achtste keer naar het telefoonnummer bel. Er wordt niet opgenomen. Ondertussen hangt hier een prachtige herenjas aan de kapstok. Had ik me er nou maar niet mee bemoeid, dan zat ik er niet mee. Misschien is de eigenaar wel de hele weg terug gefietst om naar de jas te zoeken en baalt hij nu enorm. Aan de andere kant; met dit mooie zonnige weer kun je zo’n warme leren jas makkelijk vergeten. Wie weet denkt de eigenaar er pas aan als hij weer wat zalf op zijn huid wil smeren. Ik blijf ondertussen mijn best doen om de jas bij de eigenaar terug te krijgen en bedenk me dat ik hoop dat iemand die mijn jas vindt hetzelfde doet. Ik pak de telefoon nog maar eens…. zucht.

Plagerijtje vanuit de hemel

“Wat doet hij nou?”, ik kijk op de iPhone van mijn vriendin. We rijden op de A28 richting Utrecht, op weg naar Bilthoven. Vandaag gaan we naar uitvaartcentrum ‘Den en Rust’ voor de uitvaart van Ton, de vader van mijn vriendin. Omdat we het laatste stukje van de route niet precies weten hebben we de routeplanner op de iPhone ingeschakeld. Tot nog toe stuurt het apparaat ons de goede kant op, gewoon snelweg A28. Ik zie dat we straks de afslag richting de A27 moeten nemen. Maar ter hoogte van Zeist zegt deze ‘Tomtom’: ‘ga de Panweg op’. Even later zie ik op het schermpje de naam ‘Laan Van Vollenhove’ staan. Ik kijk vertwijfeld naar mijn vriendin die rijdt. Dit kan niet waar zijn. Deze iPhone wil dat we hier de snelweg afgaan terwijl we weten dat we eerst de A28 af moeten rijden richting Utrecht. Mijn vriendin kijkt mij aan. “Ehh… de Laan van Vollenhove, daar wonen mijn ouders”. We rijden door en uiteindelijk laat de routeplanner ons weer de oorspronkelijk gekozen route zien. Bijzonder. Mijn vriendin had me verteld dat ze niet verwachtte dat haar vader haar een teken zou geven. Nou, had zij het even mis: vandaag maakten we kennis met TonTon.

Beugelbekkie

Ik krijg de hele dag het liedje “Beugelbekkie” van kinderen voor kinderen niet meer uit mijn hoofd. “Dat is goed voor later, oh daar twijfel ik niet aan…”. Daar gaan we dan maar van uit want Puck zal er aan moeten geloven; ze krijgt binnenkort een beugel. Om te beginnen een blokbeugel en dan daarna een slotjesbeugel. Puck heeft een beetje gemengde gevoelens. Aan de ene kant vindt ze het wel stoer, maar ja… zo’n blokbeugel in je mond is natuurlijk ook geen pretje.

We hebben in ieder geval een fijne vrouwelijke orthodontist met humor. Boven de tandartsstoel hangt een schilderij van twee rode tanden met slotjes erop. De orthodontist vertelde dat er vorige week een puber in de stoel lag en dat haar vader erbij was en zich hardop af vroeg wat het schilderij voor moest stellen. Zijn dochter antwoordde daarop bits; ”tanden, dat zie je toch wel. Sukkel”. De orthodontist was in de lach geschoten. Daarna zei de man enthousiast; “Dat schilderij is zeker gemaakt door mensen met een verstandelijke beperking”. Hij kwam hierop omdat in Amersfoort een atelier zit waar mensen met een handicap dikwijls prachtige schilderijen maken die ook verkocht worden. De orthodontist antwoordde hierop; “Nee hoor, dit schilderij heb ik gemaakt”. De man kon wel door de vloer zakken, maar de orthodontist vond het eigenlijk vooral heel grappig. Ik moest ook hard lachen maar was blij dat ik diezelfde opmerking niet had gemaakt. Had me zomaar kunnen overkomen.

Pmakerij 2014

“Is dit je slaapzak Puck?”, ik wijs naar één van de Nomad-slaapzakken. Puck schudt haar hoofd. “Nee, dat is hem niet…” Puck komt terug van een weekje theaterkamp en is net de bus uitgekomen. De één na de andere tas wordt de bus uitgegooid en het kost me moeite om de slaapzak van Puck te herkennen. Puck is namelijk niet de enige met een Nomad-slaapzak.

Gisteravond hebben we de voorstelling bekeken. ‘Peter Pan’ was dit jaar het thema. De voorstelling was grappig, ontroerend en ik kreeg echt bewondering voor de leiding die al die kinderen een kostelijke week hadden bezorgd.
Alleen was mijn dochter gisteravond moe. Zo moe…. Ze had de tranen in haar ogen staan na de voorstelling. Ik knuffelde haar flink en ze fluisterde in mijn oor; “mam, eigenlijk wil ik nu het liefst naar huis”. Tja, wat doe je dan? Het leek mij beter om haar daar toch te laten zodat ze samen met de anderen het feest zou meemaken en de volgende dag met de andere kinderen haar spulletjes kon inpakken. Maar om eerlijk te zijn; mijn moederhart brak. Met tranen in mijn ogen reed ik na de voorstelling naar huis.

Vandaag kwam ze dus weer terug en wat ik niet had verwacht; ze was vrolijk en kletste de hele weg naar huis over hoe leuk het wel niet was geweest. Ze ratelde maar door en vertelde dat ze het enorm jammer vond dat het kamp was afgelopen en dat ze een jaar moest wachten tot ze weer mocht. Thuisgekomen heb ik samen met Puck haar tas leeggemaakt. De vloer lag bezaaid met veel vieze kleren, sokken waar je soep van kon koken en een kort broekje dat ik niet thuis kon brengen. Heb meteen de wasmachine aangezet. Ik dacht aan de afgelopen avond en het zware gevoel in mijn maag. Mijn man had gelijk gehad; “als wij weg zijn dan is de heimwee vast snel over”. Loslaten Nienke, loslaten…. het kost me nog steeds veel moeite.