Jaloers

(AD, 13 juni 2014)

Ik zal het maar toegeven. Ik ben jaloers! Jaloers op al die mannen en vrouwen die aanstaande zondag op het Eemplein aan de start staan van de Marathon van Amersfoort. Dan gaat het niet alleen om de mensen die een hele of halve marathon lopen. Nee, ik kijk al vol afgunst naar de mensen die ‘de vijf’ doen. Twee jaar geleden liep ik die afstand zelf nog, samen met collega’s. Het nummer “Dansen op de vulkaan” van de Dijk sleepte me door de kilometers want dat nummer had precies het juiste tempo en energie. Maandenlang had ik er naar toe geleefd; ik had getraind, clinics gevolgd via mijn werk, blessures overwonnen en op de dag zelf heb ik gelopen als nooit tevoren. Daarna had ik zo’n pijn in mijn lichaam dat ik mijn loopschoenen achterin de kast heb gesmeten.

Twintig maanden later -en een kledingmaat extra- heb ik ze daar weer uitgevist. De reden? Meneer Enzofoort merkte op dat ik wel wat chagrijniger leek sinds ik niet meer hardliep, en ik moet eerlijk zeggen; hij had gelijk! Ik ben naar een sportschool gegaan en ben langzaam weer begonnen. Eerst met wat oefeningen voor de balans, want die was op alle fronten ver te zoeken. Ik ontdekte weer waar mijn buikspieren zaten en ik trainde mijn beenspieren op de hometrainer. Voor het fietsen draaide ik mijn hand niet om, want fietsen doe ik dagelijks, maar dat lopen… Voor het eerst van mijn leven liep ik op een loopband; dat was een compleet nieuwe ervaring. Lopen zonder dat de omgeving verandert heeft wel iets saais. Eerst oefende ik met een flink tempo met wat hellingen erin, maar na een paar weken ging het wandelen over in hardlopen. Ik voelde me een olifant met hyperventilatie zo liep ik te stampen en te zuchten. ,,Je tempo is te laag”, was de reactie van Rob, één van de begeleiders. Ik keek hem aan alsof ik water zag branden maar na zijn uitleg begreep ik het. Door harder te lopen land ik meer op mijn middenvoet waardoor het rennen minder zwaar is voor mijn lichaam. Sinds dat advies probeer ik een hoger tempo, wat inderdaad beter voelt.

Helaas ben ik te laat begonnen om nog aan te sluiten bij het evenement zondag en daar baal ik van. Volgend jaar wil ik zelf aan de start staan. Gewoon vijf kilometer rennen, dat moet toch geen onmogelijke opgave zijn? Het begin is er. Nu nog op zoek naar wat doorzettingsvermogen…