Even lachen…

,,Lachen mag hoor!”, zegt het meisje van de fotozaak. ,,Als je je mond maar dichthoudt. En je moet je bril afzetten.” Ik kijk haar verwonderd aan want een paar jaar geleden mocht ik niet lachen tijdens het maken van de foto voor mijn paspoort. Het resultaat was een soort politiefoto, zo’n foto die je ziet bij politieseries wanneer dieven in de cel belanden. Ik leek wel een crimineel, maar dan zonder nummer onder de foto.
Opgelucht ga ik zitten en ik probeer zo ontspannen mogelijk te lachen. Met mijn mond dicht wacht ik op de flits. Ik bekijk het resultaat en ben er blij mee. Eindelijk een foto waar ik mee voor de dag kan komen bij de marechaussee op Schiphol. Niet dat ik plannen heb in die richting, maar toch…
Even later sta ik voor de balie van het Amersfoortse stadhuis. Ik krijg alsnog het gevoel of ik een misdadiger ben. De man achter de balie kijkt me indringend aan en zegt dat hij vingerafdrukken nodig heeft. Misschien heb ik teveel naar politieseries gekeken want ik verwacht een stempelkussen met inkt. Maar nee hoor; het kan gewoon digitaal.
,,Eerst je linkerhand”, zegt de man. Ik steek mijn hand uit, leg eerst mijn wijsvinger op het apparaatje en daarna mijn middelvinger. Dat laatste voelt toch een beetje raar. Ik vraag de balie-medewerker waarom er gekozen is voor deze twee vingers. ,,Dat is een goede vraag”, antwoordt de man. Hij kijkt een beetje ongemakkelijk. Een denkrimpel verschijnt op zijn hoofd, maar kort daarna zegt hij: ,,Deze vingers worden denk ik het vaakst gebruikt. De duim ook wel, maar die is vaker onderhevig aan slijtage”. Ik voel even aan mijn duim, waar toevallig net een sneetje in zit.
Naast mijn paspoort moet ik ook mijn rijbewijs laten verlengen. In plaats van een smoezelig papiertje dat nooit helemaal in mijn portemonnee paste, krijg ik binnenkort een exemplaar ter grootte van een visitekaartje. Of dat nou echt zo’n handig formaat is moet nog blijken; ik ben bang dat ik hem snel kwijtraak.Ik kan me overigens niet herinneren dat ik mijn rijbewijs ooit aan de politie heb hoeven laten zien; nog nooit ben ik aangehouden en vroegen ze me er om.
Na het afgeven van mijn foto’s en het ondertekenen van verschillende papieren kan ik weer naar huis. Hoewel; ik moet eerst nog even 105,44 euro pinnen. Het lachen vergaat me. Best veel geld voor documenten die ik bijna nooit hoef te laten zien.