Chagrijn

 ,,Wat, zijn we hier al?”, Teun kijkt vanaf zijn dvd-schermpje naar buiten en ziet dat we Amersfoort binnenrijden. Even later is ook Pien weer helemaal wakker. ,,De Stier! We zijn al bijna thuis!” roept ze enthousiast. We zijn de hele dag onderweg geweest en zijn moe van de reis. Nog een paar bochten en dan hoor ik de TomTom zeggen; ,,Bestemming bereikt”. 
Terwijl de kinderen en meneer Enzofoort blij zijn dat ze thuis zijn, stap ik met gemengde gevoelens uit de auto. Dit was het dan, de vakantie 2014. Een vakantie naar de Ardèche in Frankrijk. Twee weken lang genieten van zon, zwemmen, croissants en vooral veel boeken lezen. Niets aan je hoofd, behalve de vraag ‘wat eten we vandaag?’ en ‘gaan we nog iets doen?’

Met het binnenstappen van ons huis loopt mijn hoofd al meteen vol. Er moet weer van alles. Natuurlijk moet de vouwwagen leeggehaald worden, ligt er een berg was en zijn we waarschijnlijk wel een dag bezig om alles weer op zijn plek te krijgen, maar daar ligt het probleem niet. Het gaat om andere dingen; ik zie op tegen de sleur! Ik weet dat we binnen ‘no-time’ weer vervallen in onze oude gewoontes; we kijken de hele dag op onze mobieltjes en zitten weer vaker achter de computer. Voor je het weet zitten we aan het eind van de avond te kijken naar Knevel en van der Brink! De boodschappen doen we zoals altijd op het Neptunusplein bij onze vaste slager, kaas- en groenteboer. Rust om een boek te lezen heb ik niet meer en ‘s avonds tot diep in de nacht samen met meneer Enzofoort buiten zitten gaat niet met de monsterlijke temperaturen in Nederland.

Maandag moet ik weer aan het werk en dom genoeg heb ik -net als zoveel andere mensen- mijn werkmail gelezen tijdens de vakantie in Zuid-Frankrijk. Ik weet dat ik meteen in actie moet komen want het gaat niet goed met één van mijn cliënten. Een beleidsvergadering is afgezegd en een collega van me heeft een ongeluk gehad. Ik zit er alweer helemaal in. De komende dagen ben ik niet te genieten; ik heb een paar dagen nodig om weer te wennen aan het normale leventje. Gelukkig duurt het nog een week voordat het Spoffin-festival losbarst, tegen die tijd ben ik vast alweer bijgetrokken. Dat is vooral te hopen voor meneer Enzofoort en de kinderen want zij zitten deze week met een super-chagrijnige moeder.