Duurzaamheid kost veel tijd

 ,,Ach, nee…. ik had hem toch in mijn tas gestopt?” mompel ik terwijl ik in mijn schoudertas grabbel. Geen kaartje. Wel drie boeken en mijn portemonnee en de grote uitvouwbare folder van de postcodeloterij met alle duurzame recepten. Maar het kaartje dat daarbij hoort en waarmee ik voor 12,50 duurzame producten kan krijgen heb ik waarschijnlijk thuis laten liggen. Dat is balen, want vandaag is het de laatste dag dat ik het kaartje kan inwisselen.

Omdat ik toch in de bibliotheek moest zijn had ik bedacht dit te combineren met een bezoek aan buurman Albert Heijn, dat was namelijk de winkel waar het kaartje kon worden ingewisseld. Eigenlijk ga ik nooit naar deze winkel en ergens baal ik er van dat de actie juist bij deze winkel is en niet bij mijn supermarkt op het Neptunusplein.

Ik pak mijn fiets die nog voor de bieb staat en ga naar huis. Het wordt al donker. Als ik de poort open doe zie ik dat meneer Enzofoort de open haard heeft aangestoken. Ik loop door de keuken en daar staat een fles rode wijn te roepen; ,, drink me, drink me”. Wanneer ik de kamer binnenkom zie ik op het randje van de kast het bewuste kaartje liggen. Een blik op de klok leert me dat ik keuzes moet maken. Of ik ga met een wijntje voor de open haard zitten en loop 12,50 mis, of ik ga op de fiets terug naar de Albert Heijn. Ik kies voor duurzaamheid want ik kan het niet over mijn hart verkrijgen 12,50 weg te gooien. Ik pak het kaartje, kijk verlangend naar het vuur, doe mijn jas weer dicht, geef meneer Enzofoort een kus en race op de fiets terug naar het Eemplein.

Omdat ik geen tijd en zin heb om lang in de winkel door te brengen loop ik linea recta naar de vrieskast en haal daar drie bakken ‘Ben & Jerry’s’ uit. Jawel, duurzaam ijs, heerlijk toch! Blij fiets ik terug en als ik thuiskom is de tafel al gedekt. Na afloop van de maaltijd proberen we het ijs uit; Teun en Pien zitten te genieten. Goed dat ik alsnog ben gegaan! Als ik even later aan een kop koffie zit ga ik naar de website van de postcodeloterij. Ik ben nieuwsgierig of die 12,50 nou een prijs is of dat alle deelnemers aan de postcodeloterij zo’n kaart hebben ontvangen. Het eerst dat ik lees: ,,Doe maar lekker duurzaam actie week verlengd”. Slik. Heb ik weer.

Alleen in de Hema

Is het de leeftijd, ben ik minder flexibel geworden, heb ik gewoon een slecht humeur? Ik loop door de Hema aan de Utrechtsestraat en ben op zoek naar een agenda. De Hema-agenda met de leuke kleurtjes op de voorkant is namelijk al jaren mijn favoriet; groot, overzichtelijk en eenvoudig. Ik kan er mijn werkafspraken goed in kwijt en heb genoeg ruimte om ook nog de afspraken van meneer Enzofoort, Teun en Pien te noteren. Maar goed; de hele indeling van de winkel is veranderd en ik heb al snel door dat ik beneden geen agenda meer ga vinden. Kortom; ik moet naar boven en neem de roltrap.

Toen de Hema tien jaar geleden echt extreem werd veranderd en in Amersfoort het eerste Hema-filiaal nieuwe stijl geopend werd vond ik het meteen een fijne winkel. Ik had totaal geen moeite met de indeling en was al snel gewend. Ik kocht er mokken, ondergoed, sokken en handdoeken. Nooit greep ik mis. Nu kom ik dus voor mijn agenda en verbaas me ik me over de allernieuwste indeling. Ik raak letterlijk en figuurlijk de weg kwijt. Er zal wel over nagedacht zijn, maar ik vind het maar onhandig. De kassa’s zijn verplaatst, die zijn nu logisch gesitueerd en duidelijk te vinden. Maar alle kleding staat beneden en de schrijfwaar is boven te vinden. Net als overigens veel ‘hebbedingetjes’.

Ik loop aarzelend rond op zoek naar de agenda en passeer een groepje vriendinnen. “Ik kan hier niets meer vinden”, hoor ik een vrouw met gekleurde shawl tegen haar vriendin zeggen. ,,Ik heb er ook moeite mee”, antwoordt de ander. Mooi, denk ik…het ligt dus niet helemáál aan mij. Als ik even later door mijn knieën ga bij een kast met allemaal schriften, gummen en andere schrijfwaren, zie ik mijn felbegeerde agenda. Ik pak hem, ga weer staan en besluit ook nog op zoek te gaan naar warme sokken. Daarvoor moet ik weer naar beneden.

Terwijl ik op de roltrap naar beneden sta zie ik wat ik niet fijn vind aan de nieuwe indeling; het is een soort doolhof geworden. Het lijkt wel of de kasten veel dichter op elkaar staan dan eerst. Het ziet er onaantrekkelijk en donker uit. Ik besluit de sokken te laten zitten en loop naar de kassa. Er staat een flinke rij. Vlak voor me staat de vrouw met de gekleurde shawl met een rol inpakpapier en een badmat. Ze heeft dus toch gevonden wat ze zocht. Net als ik.

Dag Sinterklaasje!

Hoe zouden ze de agenten hebben uitgekozen die vandaag vermomd als Zwarte Piet de intocht van Sinterklaas in Gouda gaan begeleiden? Zo van; ,,wie wil er undercover en wie is wel eens voor zwarte piet uitgemaakt?”. En zouden er veel vingers de lucht in zijn gegaan? Er zullen wel regenboogpieten rond lopen en ik schat in dat de agenten een blauw gezicht zullen krijgen. Zo sla je twee vliegen in een klap; een veilige intocht en meer blauw op straat. Het is natuurlijk idioot. Wie wil er op deze manier nou nog Sinterklaas vieren? Traditie? Ammehoela! De hele wereld verandert en het wordt tijd om knopen door te hakken. De oplossing; volgend jaar vieren we voor het laatst het Sinterklaasfeest. Dan heeft iedereen nog een jaar de tijd om zijn kinderen uit te leggen dat Sinterklaas echt te oud wordt en met pensioen wil. Ik zie inmiddels geen voordelen meer aan dit kinderfeest. Volwassenen gaan elkaar bijna te lijf omdat ze verschil van mening hebben over de kleur van de pieten. Kinderen slapen weken slecht omdat de spanning rondom vijf december veel te groot is. Sommigen gaan zelfs weer in hun bed plassen en worden steeds bleker van vermoeidheid. En dan hebben we het nog niet eens over de vele gezinnen die in armoede leven. Hoe kunnen zij sinterklaas vieren terwijl ze amper de touwtjes aan elkaar kunnen knopen? Als we Sinterklaas afschaffen zijn we ook af van het maken van surprises. Ik weet nog hoe we een keer de avond voor het feest er achter kwamen dat zoon Pim een surprise had moeten maken. Wat een stress. Ik zat tot diep in de nacht te knutselen. Als we stoppen met dit feest hoeven we onze kinderen ook niet meer voor te liegen. Toen ik van een klasgenootje hoorde dat ik al die tijd in een illusie had geloofd was ik ontroostbaar en verdrietig. Mijn vaders motto was ‘eerlijkheid duurt het langst’, maar om Sinterklaas te kunnen vieren hadden ze me voorgelogen. Ik heb gehuild tot mijn tranen op waren. Door te stoppen met het feest komen we op een elegante manier van de zwartepietendiscussie af. Geen zwarte-, stroopwafel-, of regenboogpieten. Gewoon helemaal geen pieten meer! Mensen die Sinterklaas teveel gaan missen kunnen altijd nog overstappen naar de Kerstman. Die rijdt tenminste gewoon door de lucht met zijn rendieren. Want het verhaal dat sinterklaas met zijn paard over al die gladde daken rijdt; dat gelooft toch geen kind meer?

Met hoge snelheid door de bocht

 ,,Oh nee….” De jonge vrouw kermt een beetje. Ze ligt languit naast haar fiets. Ik hoor haar zachtjes vloeken. Ze heeft haar hand geschaafd en blijft nog even liggen. Andere fietsers moeten moeite doen om haar te ontwijken. Terwijl ik naar haar toe loop zet een man haar fiets overeind. Voorzichtig probeert de vrouw op de stoep te gaan zitten. Ze houdt haar gezicht naar beneden en ik zie langzaam druppels bloed op haar hand komen.

Een mooie verschijning was ze toen ze vanuit de Meridiaantunnel fietste en de bocht om ging richting Schimmelpenninckstraat. Hoge hakken, een blauwe panty, een rokje en een lange jas. Op het punt waar ze onderuit ging waren wegwerkers bezig geweest. Het zand dat ze hadden gestrooid na afloop nekte haar. Door de snelheid, de bocht die ze maakte en het zand dat op de weg lag verloor ze de grip en gleed ze uit. Vol op haar gezicht. Ik kijk naar de vrouw en begrijp ineens waar het bloed vandaan komt. Haar lippen zijn door de val tegen haar slotjesbeugel gekomen, met alle gevolgen van dien.

Het is het tweede ongeluk op dit punt binnen korte tijd. Vorige week zag ik een oudere man op het fietspad zitten. De ambulance was er al bij. Hij leek er slechter aan toe dan deze vrouw. Wat is dit toch een rotpunt. Honderden mensen komen hier dagelijks langs. Vooral rond negen uur ‘s ochtends en rond drie uur ‘s middags is het een chaos. Soms, als mijn kinderen net naar school zijn en ik hoor een ambulance, houd ik mijn hart vast. Ik vind het zelf al een moeilijk punt om over te steken en mijn kinderen kunnen de verkeerssituatie al helemaal nauwelijks overzien. Van links, rechts, voor en achter komen mensen. Op fietsen, brommers, met de auto of lopend. Het lijkt wel of niemand zich iets van een ander aantrekt. Een soort ‘recht van de sterkste’.

Keer op keer heb ik nagedacht of de situatie anders zou kunnen. Ik zie geen oplossing. Verkeerslichten? Hoge drempels om de snelheid te verminderen? Misschien levert een mentaliteitsverandering het meeste op; als iedereen zich aan de verkeersregels houdt zou het al een stuk schelen. Gewoon stoppen voor de haaientanden, met je hand richting aangeven en snelheid minderen. Deze keer was het een eenzijdig ongeluk en ik denk -en hoop- dat de schade nog wel mee viel. Maar ik hou mijn hart vast; wanneer gaat het hier echt een keer mis?

Enorm trots op haar

,,Mam, moet je mijn hart voelen”, Puck zit naast me en pakt met een klamme hand mijn hand vast. Ze brengt onze handen naar haar borst. Inderdaad; keboem, keboem, keboem. Ik knijp even in haar hand en zeg; ,,Het is helemaal niet gek dat je zenuwachtig bent, het is ook niet niks Puck”.

Een week geleden kwam mijn dochter ‘s ochtends de trap aflopen en zei toen vastbesloten: ,,Ik ga mijn haar afknippen voor stichting Haarwensen, ik weet het helemaal zeker”. Ze had het er al eerder over gehad, maar nu had ze genoeg moed verzameld. Bij Stichting Haarwensen worden lange vlechten ingezameld waar weer nieuwe pruiken of -zoals ze het liever zelf noemen- haarwerken van worden gemaakt. Haarwerken voor kinderen met kanker die door chemokuren hun haar hebben verloren of voor kinderen die door een andere ziekte geen haar meer hebben. Nu is mijn dochter zo lief en stoer om haar prachtige goudblonde lange haren te doneren. Ze had op internet gekeken hoe het zou gaan en wat de eisen waren en ze was vastbesloten. Of ik wel snel een afspraak wilde maken met de kapper want ze was bang dat ze zich toch nog zou bedenken.

De afgelopen week heb ik vaak naar haar haren gekeken; vooral als we aan het fietsen waren en ze in de wind wapperden. Die prachtige lange haren ineens kort. Hoe zou het staan? Zou Puck spijt krijgen? Zou ze moeten huilen? Zou ík misschien een traantje laten?

We zullen het zo weten. Kapper Armand van ‘Haarmode Nanny’ op het Neptunusplein is bezig met een andere klant. Nadat deze man betaald heeft vraagt Armand ,,Wie gaat vandaag haar prachtige haar doneren?” Puck staat zenuwachtig op en loopt naar de kappersstoel. In alle rust kamt Armand haar haar en doet hij er een vlecht in. De vlecht is net lang genoeg; 25 centimeter. Hij legt Puck uit welke kapsels ze wel en welke ze niet meer kan laten knippen. Samen bekijken ze wat kapsels en Puck wijst aan hoe ze het ongeveer wil hebben. Ruim een half uur later staat ze weer buiten met een kort koppie. Ze heeft geen traan gelaten en ik ook niet.

Ik vind het zo moedig van mijn elfjarige dochter om deze -best wel drastische- keus te maken. Niet voor zichzelf, maar voor een ander kind dat Pucks haren straks hard nodig heeft. Potverdorie, wat ben ik enorm trots op haar! En wat heeft ze toch een groot hart.