Is het de leeftijd, ben ik minder flexibel geworden, heb ik gewoon een slecht humeur? Ik loop door de Hema aan de Utrechtsestraat en ben op zoek naar een agenda. De Hema-agenda met de leuke kleurtjes op de voorkant is namelijk al jaren mijn favoriet; groot, overzichtelijk en eenvoudig. Ik kan er mijn werkafspraken goed in kwijt en heb genoeg ruimte om ook nog de afspraken van meneer Enzofoort, Teun en Pien te noteren. Maar goed; de hele indeling van de winkel is veranderd en ik heb al snel door dat ik beneden geen agenda meer ga vinden. Kortom; ik moet naar boven en neem de roltrap.
Toen de Hema tien jaar geleden echt extreem werd veranderd en in Amersfoort het eerste Hema-filiaal nieuwe stijl geopend werd vond ik het meteen een fijne winkel. Ik had totaal geen moeite met de indeling en was al snel gewend. Ik kocht er mokken, ondergoed, sokken en handdoeken. Nooit greep ik mis. Nu kom ik dus voor mijn agenda en verbaas me ik me over de allernieuwste indeling. Ik raak letterlijk en figuurlijk de weg kwijt. Er zal wel over nagedacht zijn, maar ik vind het maar onhandig. De kassa’s zijn verplaatst, die zijn nu logisch gesitueerd en duidelijk te vinden. Maar alle kleding staat beneden en de schrijfwaar is boven te vinden. Net als overigens veel ‘hebbedingetjes’.
Ik loop aarzelend rond op zoek naar de agenda en passeer een groepje vriendinnen. “Ik kan hier niets meer vinden”, hoor ik een vrouw met gekleurde shawl tegen haar vriendin zeggen. ,,Ik heb er ook moeite mee”, antwoordt de ander. Mooi, denk ik…het ligt dus niet helemáál aan mij. Als ik even later door mijn knieën ga bij een kast met allemaal schriften, gummen en andere schrijfwaren, zie ik mijn felbegeerde agenda. Ik pak hem, ga weer staan en besluit ook nog op zoek te gaan naar warme sokken. Daarvoor moet ik weer naar beneden.
Terwijl ik op de roltrap naar beneden sta zie ik wat ik niet fijn vind aan de nieuwe indeling; het is een soort doolhof geworden. Het lijkt wel of de kasten veel dichter op elkaar staan dan eerst. Het ziet er onaantrekkelijk en donker uit. Ik besluit de sokken te laten zitten en loop naar de kassa. Er staat een flinke rij. Vlak voor me staat de vrouw met de gekleurde shawl met een rol inpakpapier en een badmat. Ze heeft dus toch gevonden wat ze zocht. Net als ik.
enzofoort 