Een volle koelkast met Kerst

,,Ik doe meteen de koelkast even”, zeg ik tegen mijn cliënt Karel die ondertussen een kastje in de woonkamer aan het schoonmaken is. Terwijl ik het zeg trek ik de koelkast open en ik schrik me rot. Helemaal leeg. Nou ja, niet helemaal. In het bakje aan de deur zit een uitgeknepen tube mayonaise en achterin de koelkast ligt een open pakje smeerkaas waar al schimmel op zit. Ik kan het bijna niet geloven en doe voorzichtig wat keukenkastjes open. Er staat nog een half pak suiker, een zakje muesli en een pak pasta, verder niets eetbaars te zien. Ik ken deze cliënt nog maar een paar weken. Zijn huis is erg vervuild en hij is depressief. Samen proberen we de schouders er onder te zetten en het woonhuis leefbaar te maken, maar ik merk nu dat dat nog maar een deel van zijn probleem is.

Ik steek mijn hoofd om het hoekje en vraag Karel of hij echt helemaal geen boodschappen heeft. Hij kijkt me aan met iets van schaamte in zijn ogen en vertelt dat hij nog drie dagen moet wachten, dan komt er weer geld van de bewindvoerder. Ik weet dat hij verkeerde keuzes maakt en dat hij van de bewindvoerder geld krijgt om de week door te komen, maar ik wil mijn cliënt niet zo achterlaten. Een belletje met de voedselbank in Amersfoort zorgt er voor dat hij nog diezelfde week langs kan komen. Lang leve Voedsel Focus Amersfoort!

Vijf jaar geleden spraken velen er nog schande van; voedselbanken….het zou toch niet nodig moeten zijn. Nu hebben we het geaccepteerd en zijn er zelfs kerstacties om de voedselbank te ondersteunen. Regionale omroepen, scholen en andere groeperingen zorgen ervoor dat er een grote hoeveelheid dozen richting de voedselbank gaat. Om de kerstgedachte kracht bij te zetten? Of om ons schuldgevoel af te kopen?

Aan de ene kant juich ik al de acties toe: ik zie bij veel van mijn cliënten hoe blij ze zijn met de wekelijkse aanvulling, maar ergens schuurt het van binnen. Waarom nu, met de Kerstdagen voor de deur, zoveel aandacht? Stille armoede is er het hele jaar! Wat als straks de Kerst is afgelopen en we de kerstballen weer in de doos stoppen? Blijven we dan ook denken aan die ruim vierhonderd gezinnen in en rond Amersfoort die wekelijks afhankelijk zijn van het aanbod van de voedselbank? Ze verdienen onze steun, niet alleen tussen Kerst en Nieuwjaar, maar vooral tussen Nieuwjaar en Kerst!

Het grote loslaten….

Het is stil op de weg. De klok op het dashboard geeft 0.54 aan. Nog één rotonde en ik ben bij het Vathorst College. Terwijl ik de bocht neem zie ik de contouren van drie mensen. Mijn zoon Pim zit naast zijn tas, zijn blonde haar valt op in het donker. Naast hem staat een volwassene. Verderop staat nog iemand tegen de muur geleund, zijn houding straalt ergernis uit. Ik stop de auto en stap uit. Eigenlijk moet ik wel lachen; Pim is de allerlaatste die wordt opgehaald. De andere leerlingen zijn al weg. Het verbaast me niets.

Twee dagen was hij met zijn klasgenoten naar Parijs geweest en de leerlingen zouden hun ouders bellen op het moment dat de rit nog ongeveer een half uur zou duren. Ik zat vanaf elf uur klaar. Even na half één belde Pim; ,,Mam, ik sta al op school. Mijn telefoon was niet opgeladen en ik had je nummer niet. ”. Typisch Pim. Ik ben meteen in de auto gestapt en hier sta ik dan. Super dat Luuk, één van de docenten, is blijven wachten. Net als de conciërge van school. Ik ben blij dat Pim er niet alleen stond. Dat ik een beetje baal van het feit dat ze op Pim hebben moeten wachten moet ik loslaten.

Over loslaten gesproken; het is me best goed gelukt. Terwijl Pim zijn tas aan het inpakken was heb ik me stil gehouden. Ik had honderdduizend adviezen willen geven maar heb alleen gezegd dat hij op zijn portemonnee moest letten. En het was vooral meneer Enzofoort die zich de afgelopen dagen hardop afvroeg hoe het met Pim zou zijn. Nu zit mijn zoon naast me in de auto, midden in de nacht. Vol verhalen over hoe leuk het is geweest. ,,Ik vond die kerk op de berg echt heel mooi en er was ook een lange glijbaan maar daar hadden we een kaartje voor moeten kopen beneden.” Ik begrijp niet alles van zijn verhaal maar ben blij dat hij zo enthousiast is.

Trots kijk ik naast me. Dertien jaar inmiddels. Hij groeit op, ik word wijzer. Hij zoekt zijn eigen weg, ik laat hem los. Hij gaat zijn gang, ik probeer hem op koers te houden. Al dertien jaar werk ik hard aan mezelf om hem los te laten. Van de eerste keer alleen naar de speeltuin tot nu twee dagen naar Parijs. En dit is nog maar het begin. Het is stil op de weg. Pim  kletst honderduit.

Druk, drukker, drukst

,,Adem in, adem uit”. Een paar maanden geleden deed ik een training mindfulness. Ik hoopte dat ik hierdoor bewuster zou leven en meer rust zou krijgen in mijn hoofd. Die hoop kwam uit. De training heeft een aantal maanden goed geholpen, want ik was best ‘zen’. Maar ik heb de boel een beetje laten versloffen. ‘Zen’ voel ik me op dit moment helemaal niet meer. Ik heb het gevoel alsof ik achter mezelf aanhol. Eén blik in mijn agenda en ik zie dat ik de komende weken rammetje vol zit. ,,Wat is er mis gegaan?”, gaat het door mijn hoofd. ,,Waarom heb ik dit niet aan zien komen, ik weet toch dat december een drukke maand is?” Het antwoord ken ik eigenlijk wel; ik heb gewoon niet vaak genoeg ‘nee’ gezegd.

Pakjesavond, daar kunnen we niet omheen, ook niet in huize Enzofoort. Dat betekende tussen de bedrijven door de cadeaus kopen en op het laatste moment nog de laatste zaken bij elkaar scharrelen. De gedichten schieten er dit jaar helaas bij in.

Dochter Pien doet mee in het kinderkoor bij de voorstelling “Suikertantes” van Holland Opera en gaat zo’n twaalf keer optreden in de Veerensmederij. Hartstikke leuk, maar dat betekent ook veel repetities en die moeten worden ingepast binnen de andere activiteiten in ons gezin.

Muziek maken is een van die activiteiten en meneer Enzofoort heeft me er min of meer ingeluisd; Tijdens ‘Gluren bij de Buren’ gaan we samen Nederlandstalige liedjes zingen. Echt enorm leuk en spannend maar er moet natuurlijk nog flink gerepeteerd worden; volgende week is het al zo ver.

Binnenkort ga ik samen met Rolf van As en Sander van Mil tien Amersfoorters selecteren die uiteindelijk gekozen kunnen worden tot ‘Amersfoorter van het Jaar’. Toen ik na de zomervakantie hiervoor gevraagd werd zei ik enthousiast ja, niet wetende hoe hectisch de komende weken zouden worden.

Naast mijn baan, mijn gezin en het huishouden heb ik ook nog met mijn collega’s een teamuitje. Een boekpresentatie van “ontmoetingen met Amersfoorters” heb ik al laten zitten en ook de eindejaarsborrel van mijn werk schrap ik uit mijn agenda. Aan de foto-opdrachten voor mijn cursus fotografie kom ik niet toe en aan de invulling van Kerstmis heb ik nog helemáál niet gedacht. Het ontbreekt dus een beetje aan ‘zen’ in mijn leven maar ik realiseer me ook wel dat ik niet moet mopperen. Als ik dit allemaal zo eens op een rijtje zet heb ik eigenlijk een heel leuk leven. Alleen een beetje druk…