Een jaar om snel te vergeten!

,,Gelukkig Nieuwjaar”! Ik kijk meneer Enzofoort diep in zijn ogen en geef hem een zoen. ,,Jij ook”, zegt hij ,,en laten we hopen dat 2015 een beter jaar wordt dan afgelopen jaar”. ,,Ja, want dit was een klotejaar”, flap ik er uit. Buiten knalt het vuurwerk maar van binnen ben ik stil.

We hebben wel eens fijnere jaren gehad. Niet dat ons als gezin iets heftigs is overkomen dit jaar, maar we zagen wel veel verdriet bij de mensen om ons heen. Het begon in januari met het overlijden van verschillende mensen uit de Amersfoort. Bijvoorbeeld mevrouw de Bruijn van de slagerij op het Neptunusplein. Zij liet een gat achter in de Kruiskamp en wordt nog steeds gemist. Koen Schellekens was ook zo’n kleurrijk persoon. Hij overleed in diezelfde periode aan kanker. Hij had lange tijd een blog bijgehouden en had dezelfde leeftijd als meneer Enzofoort. Vijftig jaar. Veel te jong! Dat was ook de leeftijd van Francijn, een cliënte waar ik al een paar jaar kwam en waar ik inmiddels een fijne band mee had opgebouwd.

Meest schokkend was wel het overlijden van mijn zoon zijn oud-klasgenootje Romy. Zij overleed op 13-jarige leeftijd aan astma. Ik kon hier niet mee omgaan. Het kwam zo snoeihard binnen, was zo confronterend dat ik niet naar haar uitvaart ben gegaan. Ik kon het niet. De vermissing en het overlijden van Kris en Lisanne heeft me ook erg bezig gehouden. Toen binnen een week de vader van mijn ene vriendin en de moeder van een andere vriendin overleden, was ik er wel klaar mee, met de dood. Ik had genoeg gehuild, genoeg uitvaartcentra gezien, vond ik. Maar nee hoor. Het ging nog even door; ondermeer buurvrouw Bets en mijn oom Joop.

Meneer Enzofoort en ik waren in oktober ook bij de uitvaart van drie slachtoffers van de MH17-ramp. Het ging om de zwager van mijn zus en diens gezin. Diezelfde week kreeg mijn broer te horen dat hij de spierziekte Guillain-Barré heeft. Ik vond het wel even genoeg.

Het zet me wel met mijn beide benen op de grond. We zijn kwetsbaar als mens en ook mijn leven kan van de ene op de andere dag drastisch veranderen. Ik weet ook dat ik hier niet te lang bij stil moet staan en moet genieten van wat ik heb. ‘Leef het leven!’ dat was het motto van Koen Schellekens. Ik schenk nog twee glazen bubbels in. Om het leven te leven!