JIM ROOV JIJ NEPO TAW

,,Schat, je komt te laat zo. Schiet nou eens op!”. De vrouw schenkt nog een kop koffie voor zichzelf in en kijkt naar haar man die nog rustig de krant zit te lezen. ,,Wat, is het al tijd?” zegt de man verschrikt. ,,Sinds die letters op het dak van ‘Dara’ staan kan ik de Onze Lieve Vrouwe toren niet meer goed zien. En die klok zie ik nu ook niet meer.” De man drinkt haastig zijn laatste slok koffie en staat op. ,,Nu ben ik het zat. Ik ga bezwaar maken!”. Hij loopt vastberaden naar zijn aktetas en kust zijn vrouw gedag.

Zou het zo zijn gegaan? Zou dit de reden zijn dat mensen daadwerkelijk actie hebben ondernomen om het bord bovenop restaurant Dara aan de Grote Koppel weg te krijgen? De klacht over het tekstbord moet bijna wel bij buurtbewoners van de wijk Koppel vandaan komen. Waarschijnlijk bij bewoners van het Gildekwartier. Aan de voorkant van het bord zijn bijna geen particuliere buren en eigenlijk heb je alleen vanuit het Drapiersgilde uitzicht op Dara en dus ook op het tekstbord. Probleem is wel dat je de tekst daar achterstevoren ziet. Ook denk ik dat sommige bewoners door het bord geen uitzicht meer hebben op de Lange Jan.

Hoe het ook zij; Een omwonende trok aan de bel bij de gemeente en de gemeente deed open. Helaas. Het spreukenbord blijkt illegaal en past niet binnen de stedenbouwkundige richtlijnen, aldus de gemeente. Jammer dat de gemeente zo’n zaak toch oppakt. Maar ja, als er een slapende hond wakker is gemaakt dan moet je wel. Dank je wel omwonende!

Je moet wel een heel leeg leven hebben als je bezwaar hebt tegen een bord op een restaurant waar zes keer per jaar een nieuwe prikkelende tekst op verschijnt. Misschien heb je de hele dag niets te doen en denk je dat de ambtenaren van de gemeente Amersfoort ook genoeg tijd hebben om zich te verdiepen in zulke belangrijke zaken. Ik hoop dat het tij nog gekeerd kan worden en dat de stellage mag blijven staan. Dan zou ik de letters zo plaatsen dat de achterburen het goed kunnen lezen. Ik stel de volgende tekst voor: ,,Een goede buur is beter dan een verre vriend”.

Kleine moeite, groot plezier

 Hoe kwetsbaar is een mensenleven. Zo heb je nergens last van en leef je je leven. Een dag later krijg je tintelende vingers en pijn in je benen. Nog een dag later kun je bijna niet meer lopen en voor je het weet lig je in het ziekenhuis en ben je bijna geheel verlamd. Het overkwam mijn broer Piet een paar maanden geleden. Gelukkig wisten de artsen wat het was en kon hij er voor behandeld worden. Mijn broer bleek het Guillain Barré Syndroom te hebben. Een spierziekte die jaarlijks bij zo’n tweehonderdvijftig mensen voorkomt in Nederland.

Op de dag dat mijn broer in het ziekenhuis lag en klaar werd gemaakt voor de behandeling, had ik zelf een afspraak bij bloedbank Sanquin aan de Amersfoortseweg. Omdat ik goede aderen heb, ben ik al jaren plasmadonor. Daarbij wordt je bloed afgetapt en gaat het in een soort centrifuge. De rode bloedlichaampjes worden gescheiden van het plasma. Het plasma wordt opgevangen in een zak en daarna krijg je je eigen rode bloedlichaampjes weer terug. Toeval of niet, het plasma wordt ondermeer gebruikt voor het maken van immunoglobuline; het medicijn dat mijn broer diezelfde middag kreeg toegediend. Het was een bijzondere donatie, die anders voelde dan normaal.

Nu ben ik weer bij de bloedbank en denk terug aan de afgelopen maanden. Inmiddels gaat het wat beter met mijn broer. Hij kan weer lopen, maar rennen lukt nog niet. Hij kan weer whats-appen, maar af en toe tintelen zijn vingers nog. Zijn lichaam werkt weer redelijk, maar zijn geest heeft een flinke knauw gekregen. De angst, de pijn en de onzekerheid waren vreselijk.

Terwijl iemand koffie voor mij inschenkt, kijk ik naar het bloed dat naar de machine stroomt. Ik ben blij dat ik mijn broer heb kunnen helpen. Natuurlijk was het niet mijn plasma dat hij kreeg toegediend, maar toch voelde het wel zo. Alsof ik op deze manier iets kon bijdragen aan zijn herstel. Ik voelde me minder machteloos. De koffie die ik heb gekregen is nog niet eens op of de zak met plasma is al vol. Ik word afgekoppeld en een medewerkster van Sanquin bedankt me vriendelijk. Voordat ik weer naar buiten loop maak ik een nieuwe afspraak. Gewoon, omdat het kan.

Het ei is gelegd

,,Ik weet het, maar ik zeg het pas als we op de fiets naar huis zitten.” Pien kijkt ons samenzweerderig aan. We zijn op de open avond van ‘t Hooghe Landt, Pien zit nu in groep acht en moet een keuze maken. Waar wil ze de komende jaren naar toe? Het valt niet mee om te kiezen.

Zelf zat ik op een middelbare school in Bolsward en ik heb er de tijd van mijn leven gehad. Het was kleinschalig, iedereen kende elkaar en ik was vooral druk met de schoolkrant en het jaarlijkse cabaret. Dat er examens gehaald moesten worden kwam bij mij niet op de eerste plaats. Nu moet onze jongste kiezen en ik krijg er echt buikpijn van. Het is zo belangrijk dat een school bij je past. Het zijn toch de jaren waarin je de basis legt voor je verdere leven.

De eerste school die we bekeken was het Farel College. Tweetalig Onderwijs leek Pien wel wat en de excursies naar het buitenland die daarbij hoorden ook. Ik vond het allemaal prima klinken, maar had niet echt een héél goed gevoel bij deze school. Het sprankelde niet. Wat het was? Ik kon er mijn vinger niet op leggen. Vorige week was ‘Het Nieuwe Eemland’ aan de beurt. Een prachtige school bij de Stichtse Rotonde. Je zou denken dat Pien zo’n ‘Zweinsteinachtig’ gebouw helemaal het einde zou vinden, maar nee. Ze vond het te groot en te onsamenhangend. Dit werd hem niet. En nu ‘t Hooghe Landt.

Al bij binnenkomst heb ik een goed gevoel. Vrolijke leerlingen, een leuke indeling en er hangt een fijne sfeer. Maar goed, ík hoef niet te kiezen; dat moet Pien zelf doen. Wat vindt zij belangrijk? Gaat ze voor het tweetalige onderwijs en een -in mijn ogen-wat rustigere school, of kiest ze voor deze school waar cultuur hoog in het vaandel staat en waar ze volgens mij een heel gezellige tijd kan hebben?

Pas als we op de fiets zitten zegt ze stralend; ,,Ik weet het zeker; het wordt ‘t Hooghe Landt. Toen we naar binnen liepen wist ik het meteen; dit is het! ”. Zo moeder, zo dochter. Ik haal opgelucht adem. Onze Pien gaat naar de middelbare school. Een nieuwe fase.

Rondje Hoogland-West

De radiowekker geeft 8.09 aan, ik word langzaam wakker. Het is zondag, heerlijk…ik hoef niet te werken. Meneer Enzofoort komt met zijn hoofd om het hoekje van de slaapkamer. Hij is klaarwakker. ,,Gaan we nog?”, vraagt hij. Ik pers er een ‘ja’ uit en dwing mezelf op te staan. Slaapdronken loop ik naar beneden en ga rechtstreeks naar de badkamer. Ik weet dat het nu even doorbijten is, maar dat ik later op de dag blij ben dat ik het heb gedaan. Ik maak me klaar voor een ‘rondje Hoogland West’. Gewoon in wandeltempo.

Een jaar geleden zei meneer Enzofoort op een ochtend: ,,Ik heb een gek idee”. Ik verwachtte van alles, maar niet de vraag of ik zin had om voortaan op zondagochtend een eind te lopen door Hoogland West. Ik moest wel lachen, want wandelen was volgens mij geen grote hobby van meneer Enzofoort. Maar omdat ik dit een mooi alternatief vond voor hardlopen stemde ik toe en we hebben het al een jaar volgehouden.

We beginnen steevast bij het café De Plank aan de Coelhorsterweg. Via de Oude Weg lopen we door naar de Monseigneur van de Weteringstraat. Uiteindelijk komen we na zo’n drie en halve kilometer weer uit bij het café waar onze fiets staat. Niet te kort, niet te lang. Een prachtig landschap. We hebben de seizoenen zien wisselen; in de winter konden we de golfbaan zien liggen, in de zomer keken we naar de maïskolven. We zagen paarden, schapen, lama’s -ja echt- en af en toe een ree. We hadden tijd en rust om goede gesprekken te voeren, om te genieten van de natuur. Wij waren niet de enigen; menig sportieve stadgenoot deed hetzelfde rondje, maar dan in een hoger tempo.

Na afloop van ons tochtje haalden we verse broodjes en rond elf uur zaten we dan samen met Teun en Pien aan een uitgebreid ontbijt. Zo ook deze zondag. ,,Schat”, zeg ik, terwijl ik mijn eitje kapot tik ,,een jaar lang was het rondje Hoogland West prima, maar ik ben wel toe aan een nieuwe route. Wat denk je van rondje Amersfoort? Drie kilometer, ook wel beweegrondje genoemd.”. Meneer Enzofoort kijkt me aarzelend aan. Daar is het laatste woord nog niet over gezegd.