De krenten uit de pap

Het duizelt me. Ik worstel mij door 23 deelprogramma’s. Ik bekijk mindmaps en tabellen en lees commentaar van andere inwoners van Amersfoort. De schrik slaat me om mijn hart. De gemeente Amersfoort moet nog 19 miljoen euro extra bezuinigen en inwoners kunnen meedenken. ‘Bewoners en partijen uit de stad kunnen invloed uitoefenen op de keuze die het gemeentebestuur moet gaan maken’. Zo staat het letterlijk op de website van de gemeente.

Het klinkt mooi; inspraak hebben. Maar hoe zal het gaan? Zullen de mensen die het hardst schreeuwen of die het beste hun argumenten kunnen aandragen winnen? Veel Amersfoorters reageerden boos op voorstel om het terrein van het Elizabeth ziekenhuis toch te bebouwen in het kader van de bezuinigingen. Die mensen zaten vast al in een werkgroep, zijn allemaal zeer mondig en komen met goede argumenten. Maar hoe zit het met de ouders die thuis problemen hebben en hun kind op een waardevolle cursus als “Piep, zei de muis” hebben gedaan en daar erg enthousiast over zijn? Die laten zich niet snel horen op zo’n gemeentelijke website.

Zelf vind ik dat het Spoffinfestival moet blijven. Veertigduizend bezoekers hebben daar afgelopen jaar van genoten en dat is heel wat meer dan het bezoekersaantal bij de Stips. Deze informatie punten kunnen wat mij betreft gesloten worden maar of ik dat nou kenbaar ga maken via http://www.amersfoort.nl/financien? Ik betwijfel het. En als ik al invloed wil uitoefenen dan moet ik dat wel de komende week doen, want we kunnen nog tot 6 april reageren.

In een tweet van een raadslid las ik “Nu is de burger aan zet”, maar ik heb geen idee welke zet ik moet doen. Ik vind dat er al genoeg gekort is en als er toch ergens op bezuinigd kan worden lijkt het me wel de Westtangent die 67 miljoen euro gaat kosten. De rondweg moet nog worden aangelegd en ik heb begrepen dat de nieuwe weg maar een paar minuten tijdwinst oplevert. Nu wordt een groot deel gefinancierd door ondermeer de Provincie en kan ik nergens achterhalen hoeveel de gemeente zélf moet bijdragen, maar elk miljoen dat de gemeente niet aan de weg hoeft uit te geven lijkt mij meegenomen. Eens kijken onder welk deelprogramma deze rondweg staat…. Nou zeg…Nergens te vinden!

Heel Holland Moestuint

Mijn schoonmoeder kwam een paar weken geleden langs. Ze dook in haar tas en haalde er drie bakjes uit. ,,Kijk, voor Pien”, zei ze. Het zijn kleine vierkante bakjes. ‘Moestuintje’, lees ik op de verpakking en ik kreun zachtjes. Pien neemt enthousiast de bakjes in ontvangst en geeft oma een dikke zoen. ,,Oh nee,” denk ik, ,,toch niet weer een actie?”. Helaas wel. Ook deze keer ontspring ik de dans niet want mijn schoonmoeder blijft dit soort spaarspullen aanvoeren. En ik heb er zo’n hekel aan! Ik gun mijn dochter de lol, maar ik weet nu al dat ik over een paar weken niet meer weet wat ik met alle bakjes moet doen. De boerderij-mini’s hebben nog maar net mijn huis overgenomen en nu komt er alweer een invasie aan moestuintjes. Gelukkig zijn de wuppies inmiddels allemaal in de vuilniszak gevallen en ook heb ik de AH-mini’s stiekem weg kunnen gooien. Maar aan deze nieuwe rage ontkom ik voorlopig niet.

Buren, tantes en anderen voeren nog meer bakjes aan en dochter Pien gaat voortvarend te werk. Overal in huis vind ik aarde. Wanneer ik op een ochtend de huiskamer in kom zie ik vier bakjes op de grond liggen. De aarde ligt er half uit en de plantkaartjes liggen er los naast. De chaos is compleet maar de kat kijkt me schijnheilig aan alsof er niets is gebeurd. ,,Mam, ik koop zo’n tuintje hoor, dan kan ik daar de losse bakjes in zetten”, zegt Pien. Ik vind het allemaal prima. Eén voor één worden de bakjes in ‘het tuintje’ gezet. Er ontbreken nog twee maar Pien is niet zo fanatiek dat ze bij de uitgang van de winkel gaat staan om zo aan haar moestuintjes te komen. In de weken die volgen vertel ik Pien meerdere malen dat het handig is om de bakjes te bevochtigen want om te ontkiemen moet er wel water bij. ,,Ja, dat doe ik zo…” is haar antwoord steevast. Maar actie blijft uit.

Alleen de sla-plantjes zijn nu te zien. De grond in de rest van de bakjes lijkt op verdroogde aarde uit de woestijn. Hoe zou het zijn met de andere 44 miljoen bakjes die door heel Nederland zijn verspreid ? Ik vrees het ergste.

Niet zo in de stemming….

Ik voel een enorme weerstand. Het liefst wil ik aanstaande woensdag gewoon mijn dingen doen. Naar mijn werk gaan, thuis eten en ‘s avonds genieten van een luchtig programma op de televisie. Het liefst wil ik het stemlokaal in de Vlindervallei in de Kruiskamp mijden. Gewoon net doen of er geen verkiezingen zijn. Maar ergens vind ik ook dat ik dat niet moet doen. Ik heb stemrecht en daar moet ik toch gebruik van maken? Stemmen staat me steeds meer en meer tegen. Zou het komen door al die beloftes die gedaan worden door politici waar niets van terecht komt? Zo wacht ik nog steeds op duizend euro die Rutte aan alle werkenden beloofde en dan hoef ik er niet eens een bonnetje van. Mijn vertrouwen in de politiek is ver te zoeken. Als je de minister van Veiligheid en Justitie al niet kunt vertrouwen, wat blijft er dan nog over?

Landelijke en lokale verkiezingen interesseren mij nog wel, maar met die van de provincie heb ik weinig op. Maar ja, het is wel de Provincie Utrecht die vindt dat Amersfoort 19 miljoen euro moet bezuinigen de komende jaren. En het zijn wel de Provinciale Staten die een nieuwe Eerste Kamer kiezen. Dus het is toch belangrijk om woensdag een hokje rood te maken. Het kabinet heeft een meerderheid nodig om zijn beleid door te voeren, en aangezien ik niet heel erg achter het beleid sta wil ik toch op zoek naar een partij die een beetje tegengas kan geven.

Die Provinciale verkiezingen spreken al niet echt tot mijn verbeelding, maar dan de waterschappen. Wat moet ik daar nou toch mee? Kan mij het schelen wie er in het algemeen bestuur van het Waterschap Vallei en Veluwe komt. Zin om me er in te verdiepen heb ik niet. Weet je wat? Ik kijk gewoon op de kandidatenlijst en zoek een partij met een aansprekende naam, bijvoorbeeld ‘Water Natuurlijk’ en dan kies ik voor meneer Mooiweer. Want ik houd van mooi weer! Op dezelfde Kandidatenlijst, maar dan op de achterkant zie ik lijst 15. ‘Jezus Leeft’. Nou, daar geloof ik niets van. Zul je zien; zeggen ze straks ook nog dat hij over water kan lopen…. Misschien een goede kandidaat voor het Waterschap?

Stralend

“Nienke, kom eens mee…”. Petra, mijn cliënte, loopt met twee treden tegelijkertijd de trap op. Ze klinkt enthousiast. Ik loop achter haar aan en boven gekomen gaat ze me voor naar één van de kamers. Ze loopt naar haar kledingkast en haalt er een prachtige jurk uit; zwart met kleine bloemetjes. De jurk ziet er mooi uit. Ik zie dat Petra’s ogen eindelijk weer eens stralen. Ze houdt de jurk voor zich en glijdt met haar hand over de stof. “Doe hem eens aan”, vraag ik haar. Ik word zelf ook helemaal enthousiast. Even later staat ze als een volleerd mannequin voor me de jurk te showen. “Dit heb ik echt dankzij jou”, zegt ze even later. Ik wil de opmerking wegwuiven, maar besluit niets te zeggen; ik wil de pret niet bederven. Petra heeft de kleding niet dankzij mij, maar dankzij de mensen van de kledingbank. Het enige dat ik gedaan heb is haar een brief geven waarmee ze naar de kledingbank toe kon gaan.

Petra heeft al jaren schulden. Ooit had ze een goede baan, maar door teveel drank en waarschijnlijk ook door drugs ging het mis. Doe daar een gebroken hart, het overlijden van een vriend en een jeugdtrauma bij en je kunt begrijpen hoe moeilijk het voor haar is om zich staande te houden in deze maatschappij. Een paar maanden geleden heeft Petra hulp gevraagd bij het Leger des Heils, maar omdat haar problematiek niet zwaar genoeg was werd thuisbegeleiding ingeschakeld. Best wrang; “niet zwaar genoeg”. Hoe zwaar wil je het hebben? Ergens kan ik me wel voorstellen dat de medewerker van het Leger des Heils dacht dat het wel meeviel, want Petra had waarschijnlijk maar een klein gedeelte van haar problematiek verteld en zo op het eerste gezicht lijkt ze een vrolijk en zorgeloos mens. Inmiddels weet ik dat Petra het moeilijk vindt om iets van de dag te maken en dat ze zich vaak eenzaam voelt.

Haar bewindvoerder heeft kort geleden verteld dat ze nog jaren gebukt zal gaan onder een flinke schuld. Hierdoor kan ze niet even met de trein naar haar vader, wanneer ze dat wil. Een keertje op vakantie of een dagje ontsnappen aan haar eenzame leven zit er voorlopig niet in. Elke dag vecht Petra tegen de drank, maar die strijd blijkt ze bijna elke dag weer te verliezen. Ze heeft weinig vrienden en de vrienden die komen hebben vooral belangstelling voor de biertjes en de wiet die ze heeft. Geen wonder dat ze het af en toe helemaal niet meer ziet zitten. In mijn hoofd ga ik de afgelopen weken langs. Veel van de opgestelde doelen zijn inmiddels bereikt: Petra is bij de huisarts en de tandarts geweest, ze heeft een id-kaart geregeld waardoor ze nu ook een bijdrage van de bijzondere bijstand kan krijgen voor haar bewindvoerder. Verder heeft ze een nieuw gasstel kunnen regelen zodat ze weer kan koken en ook doet ze af en toe wat vrijwilligerswerk. Mijn taak zit er binnenkort op. De beschikbare uren zijn bijna op en ik moet haar weer laten gaan. En dan maar hopen dat er geen terugval komt en dat Petra de wegen weet om weer hulp te vragen als het nodig is. “Oh, wacht even. Dit wil ik je ook nog laten zien”. Petra loopt naar een andere kast en haalt er een paar leuke zomerschoenen uit. “Kijk, ze passen qua kleur helemaal bij deze jurk en ze passen precies!” Haar ogen stralen vandaag. Wat een heerlijke baan heb ik toch!

Wat een warm gebaar!

 Met een lichte spanning in mijn buik fiets ik vanaf het Eemplein richting het gemeentehuis. Waar zal ik het pakje leggen? Het voelt bijna alsof ik op een geheime missie ben. Alsof ik iets doe wat eigenlijk niet mag. Ik sta stil voor het gebouw van de Rijksdienst aan het Plantsoen West en kijk om me heen. In de verte komt een groepje mannen aan. Ze zijn druk met elkaar aan het praten. Weet je wat…ik wacht nog even. Terwijl de mannen voorbij lopen kijk ik zo nonchalant mogelijk. Ik loop naar het kunstwerk van Couzijn van Leeuwen en besluit de plastic zak tussen de poten van de leeuw te leggen. Hier zal het pakje toch wel gevonden worden? Snel maak ik nog een foto en dan fiets ik weg richting het stadscentrum.Een half uurtje later fiets ik weer terug richting de Kruiskamp. Ik zie dat het pakje niet meer tussen de poten ligt. Missie geslaagd!

Die missie begon een paar weken geleden toen ik op de Hooglandseweg, vlak bij de Meridiaantunnel, een plastic zak vond met daarin een zwart-rode sjaal. In de zak zat een briefje met de tekst: “Hallo eerlijke vinder, nee ik ben niet verloren, ik ben een cadeautje voor jou. Neem me mee, ik ben speciaal voor jou gemaakt om een beetje warmte en vreugde te geven.” Daarna stond er dat het leuk zou zijn wanneer je op de facebookpagina ‘De Anonieme Sjaal’ een berichtje achter zou laten, een pagina met al meer dan 13-duizend leden. Wat een geweldig leuk initiatief! Ik nam het zakje met sjaal mee naar huis en werd heel vrolijk van dit gebaar. Maar om eerlijk te zijn paste de kleur van de sjaal helemaal niet bij mijn jas of de jas van Pien. En ik, chaoot die ik kan zijn, vergat het pakje.

Tot vanochtend. Tijd om iemand anders blij te maken met dit geweldige initiatief. De wereld ziet er toch veel leuker uit wanneer er meer van dit soort spontane acties worden gehouden? Ik kan breien noch haken, maar er zijn vast veel Amersfoorters die dat wel kunnen. Op de facebookpagina ‘De Anonieme Sjaal’ kun je inspiratie opdoen. Wie weet wordt onze Keistad wel een Breistad!