Wim-Wam-Reus

,,In de wilde zwarte bossen woont de Wim-Wam-Reus met de wim-wam oren en de wim-wam neus…..”. De tekst van het liedje gonst in mijn hoofd terwijl ik op de brug bij de Eemhaven sta en richting het plantsoen kijk. Ik zie het zes meter hoge been voor het oude KAdE-gebouw. Kunst, gemaakt door Henk Visch. Elke keer wanneer ik dat been zie, denk ik aan de Wim-Wam-Reus en ga ik in gedachten terug naar Teuns kindertijd. Hij was een jaar of drie toen hij door het huis liep en het versje van Annie M.G. Schmidt zong. Hij ging helemaal op in zijn eigen wereld en had niet door dat we stonden te kijken. Als ik daar aan denk krijg ik heimwee. Heimwee naar die kinderjaren waarin hij nog geloofde in sprookjes. Heimwee naar de tijd van de Wim-Wam reus.

Mijn blik gaat van het been richting de Koppelpoort. Als peuter keek Teun naar de Koppelpoort alsof het een sprookjeskasteel was. Door zijn fantasie zag ik bijna zelf de jonkvrouwen uit het raam hangen en de ridders te paard onder de poort door rijden. Eigenlijk is het wel een bijzonder; deze stadspoort is al eind 14e eeuw gebouwd. De poort werd elke dag open en dichtgedaan door raddraaiers. Een gevaarlijke klus waarbij menig ledemaat gebroken werd. Ze deden het dan ook niet vrijwillig. Boven de waterpoort zit een houten uitbouw vanwaaruit gloeiende pek gegooid kon worden, het mezekouw. Toch prachtig, zoveel geschiedenis in de stad waarin ik woon? Zoveel geschiedenis dicht bij huis.

Ik hang over de brugleuning en kijk nog eens goed. Zie ik daar niet een kikker tussen het groene kikkerdril? Een meisje dat rechts van de koppelpoort staat kijkt naar beneden. Ze heeft een gouden bal laten vallen. Ze kijkt verschrikt. Op haar hoofd glinstert een zilverkleurige diadeem. Ze ziet er uit als een prinses. Een trein passeert achter mijn rug. Ik schrik op uit mijn gedachte en bedenk me dat ik heel veel foto’s zou maken wanneer ik zo’n prachtige poort op vakantie tegen zou komen. Maar omdat de poort dagelijkse kost is voor mij fiets ik er vaak gedachteloos langs. Ik zou eens wat vaker stil moeten staan bij het sprookje dat Amersfoort heet!