Mijn hoofd tolt. Ik leg mijn mobieltje neer. Een aardige jongeman heeft me de afgelopen vijf minuten zoveel informatie gegeven dat ik het even op me in moet laten werken. Wat een baan moet dat zijn; het telefonisch verkopen van abonnementen.
De afgelopen week was ik al een paar keer gebeld door ‘anoniem’ en één keer had ik opgenomen terwijl het helemaal niet uit kwam. De jongeman aan de telefoon vertelde toen dat hij van Vodafone was en zei dat hij later nog wel eens terug zou bellen en dat later was dus net. Het abonnement op mijn iPhone loopt binnenkort af en ik kreeg een brief binnen met de tekst: “De speurtocht naar een nieuw abonnement begint”.
Al weken lag de brief op tafel en elke keer dacht ik; ik moet eens op onderzoek uit. Maar om de een of andere reden was het daar nog niet van gekomen. Vandaag werd er weer gebeld door ‘anoniem’. Uitstellen had weinig zin dus ik nam op. De jongen aan de telefoon was aardig, maar praatte zo snel dat ik in de vijf minuten dat ik aan de lijn was wel vier keer heb gevraagd of hij het kon herhalen en langzamer kon praten. Zou dat komen omdat hij hetzelfde riedeltje al honderd keer opgezegd heeft? Had hij een droge strot en kwam het er daarom niet zo lekker uit. Of lag het aan mijn mobieltje, waarover ik net had gezegd dat ik het een prima toestel vond?
We hebben samen gekeken naar mijn gemiddelde gebruik en kwamen tot de conclusie dat ik weinig gebruik en dus niet met een peperduur abonnement opgescheept wil zitten. Nee, voor mij zou een sim-only-abonnement voor 15 euro per maand wel toereikend zijn. Tot op het laatst heb ik getwijfeld. Ik baalde; waarom had ik niet alvast wat voorwerk gedaan zodat ik op de hoogte was van andere aanbiedingen? Voor iemand met keuzestress heb ik de keuze relatief snel gemaakt, want ik wist dat ik uiteindelijk toch de knoop door moest hakken. Maar wat nu zo gek is; ik heb het gevoel dat ik bedonderd ben. Dat ik er min of meer ingeluisd ben. Vast geheel onterecht. Gelukkig heb ik nog 14 dagen bedenktijd.
enzofoort 