Een lege plek

Het is stil in huis. Meneer Enzofoort is aan het werk. Hij is dagvoorzitter bij een Alzheimer Congres.  Pien brengt de dag door op ‘t Hooghe Landt en Teun fietste vanochtend richting het Vathorst College. Zomaar een dag. Een doodnormale dag.

Ik zit aan tafel, roer in mijn koffie en kijk naar een foto van Teun. Die foto is genomen toen hij in groep acht zat. De ogen op de foto kijken me recht aan. Een dromerige en toch indringende blik. Mijn zoon, inmiddels veertien jaar.

Tommy Boy zou deze week ook veertien zijn geworden. Hij en Teun zaten op dezelfde school, in hetzelfde jaar, in een andere klas. Maar Tommy Boy stierf een maand geleden bij een verkeersongeluk.  Een vriend van hem schreef: “Dat dromerige karakter heeft hem uiteindelijk de das om gedaan. De bestuurster heeft hem als een hert uit het bos zien rijden en kon niets meer doen.” Dat dromerige herken ik.

Een lege plek op het Vathorst College, maar ook een lege plek bij ‘t Hooghe Landt. Docent muziek Ruud Widdershoven overleed vorige week aan een hartstilstand. Ik zie hem nog staan op de open avond. Hij stelde zich voor als afdelingscoördinator van de brugklassen. Vol energie, zin in het komende jaar. Ook zijn stoel blijft leeg.

Ik neem een slok van mijn koffie en denk aan de twee gezinnen die plotseling te maken hebben met het overlijden van een dierbare. Zo maar, van de ene op de andere dag, zonder aankondiging. Zo leef je je leven, zo ben je iemand kwijt. Hartverscheurend.

Stel dat het niet Tommy Boy was die met zijn fiets die drukke weg overstak, maar Teun? Beiden dromerig, puber, onbesuisd soms. En wat als meneer Enzofoort zijn hartaanval drie maanden geleden niet had overleefd?

Ik krijg een berichtje via mijn telefoon. ,,Ben over half uurtje thuis”, schrijft meneer Enzofoort. Fijn! Even later hoor ik de achterdeur open gaan. Ik kijk op de klok. Is het Teun of Pien? Aan de manier van lopen kan ik horen dat het Teun is. Hij komt de kamer binnen en zet zijn tas bij de trap. Ik kijk naar hem en krijg de behoefte om hem eens flink te knuffelen. Maar hé, hij is al veertien….Hij wel.

Een appeltje voor de dorst

Ze lijkt mij een leuke vrouw. Ze is sportief, heeft humor en ze heeft drie bijzondere dochters. Toch… als het aan mij ligt wordt haar loon volgend jaar niet verhoogd. Natuurlijk werkt ze hard maar ze redt er geen mensen mee. Sommige aspecten van haar werk zijn zelfs ronduit ontspannend; een concert bezoeken, zwemmen voor ALS en af en toe naar het buitenland afreizen.

Maxima. 326-duizend euro krijgt ze jaarlijks om koningin te spelen en dan heb ik het niet eens over de ruim acht ton die haar man Willem krijgt. Natuurlijk zijn hun vaste lasten wat hoger dan die van ons. De hypotheek op ons huis in de Kruiskamp haalt het niet met de kosten van de Eikenhorst in Wassenaar en door alle feestjes moeten zij wat vaker hun garderobe wisselen.

Waar ik me aan erger is het feit dat de uitkering van Maxima volgend jaar met 17-duizend euro stijgt. Dat krijgt ze dus extra! Dat is ongeveer gelijk aan het bedrag dat ik in de zorg in een jaar verdien met 20 uur werken per week. Waar ik een maand over doe, verdient zij in een dag. Maar ik mag en wil niet klagen. Ik heb een cliënte, Minima, die met haar drie meiden van een paar tientjes per week rond moet zien te komen. Ze heeft een huurachterstand en wordt misschien uit haar huis gezet. Hààr uitkering wordt niet verhoogd volgend jaar. Ze moet wekelijks naar de Voedselbank, zo krijgen haar meiden nog wat groenten en fruit binnen.

Aan diezelfde voedselbank heeft Maxima nog een Appeltje van Oranje uitgereikt. Maxima is echt van de goede doelen. Misschien is ze ook wel te porren voor mijn idee om Paleis Soestdijk om te bouwen tot wooneenheden. Je kunt er een prachtige plek maken voor vluchtelingen. Willem staat daar vast ook wel achter; hij weet hoe belangrijk het is om mensen uit het buitenland vriendelijk te ontvangen. Voor Maxima was het vast ook niet makkelijk om te wennen in Nederland. En dan word je als buitenlander blijer van een paleis in Soestdijk dan van een gevangenis in Arnhem. Iets meer comfort. Misschien kan mijn cliënte Minima daar dan ook wonen en zich samen met Maxima inzetten voor de vluchtelingen.

Kracht en glans

,,Hebben jullie ook toilettassen?”, ik kijk het meisje van de Action op het Neptunusplein verwachtingsvol aan. ,,Ja hoor, als u hier het middenpad in gaat dan halverwege aan de rechterkant”, antwoordt ze geroutineerd. Die vraag is haar vandaag vast al vaker gesteld want als ik naar de aangewezen plek loop zie ik nog net twee toilettassen liggen. Een rode met witte stippen en een paarse met rode stippen. Alle toilettassen voor mannen zijn inmiddels al uitverkocht. Ik doe de toilettassen in mijn mandje en loop daarna naar de afdeling met drogisterijspullen.

Uit mijn tas vis ik een briefje. Scheerzeep, scheermesjes, tandenborstel, tandpasta, shampoo. Gek idee, ik weet niet wie deze spullen gaan gebruiken en toch vind ik het moeilijk om een keuze te maken. Ik kijk naar de tekst op een fles shampoo; ,,Strength & shine”, staat er op. Dat wil ik de ontvangers van deze spullen wel meegeven. Als ik alles heb afgerekend fiets ik naar huis. Ik verdeel de spullen over de twee toilettassen en stop er nog een kaartje in waarin ik de ontvanger veel sterkte wens.

Nu moeten ze nog naar Loubna Boushel. Ik ken haar van het schoolplein en zag via Facebook dat ze een inzamelingsactie hield voor mannelijke vluchtelingen in Apeldoorn. Dit is nu een actie waar ik helemaal achter sta; geen oude afgedankte spullen die eigenlijk niet nodig zijn, maar noodzakelijke levensbehoeften. Het moet toch fijn zijn om als vluchteling een toilettas met inhoud te krijgen zodat je je weer kunt wassen en scheren. En ik vind het fijn om geen geld te storten, maar daadwerkelijk naar de winkel te gaan om iets te kopen. Loubna stuur ik een berichtje met de vraag waar ik de toilettassen naar toe kan brengen. Ze schrijft terug dat ze wel even langs komt rijden omdat ze toch een rondje maakt en in de buurt is. Kort daarna staat een stralende Loubna voor de deur. Ik loop met haar mee naar haar auto. De achterbank ligt vol met toilettassen.

Wat een geweldige actie. Twee dagen geleden schreef ze dat ze iets wilde doen voor de vluchtelingen en uiteindelijk heeft ze zo’n tweehonderd toilettassen ingezameld. Dit is niet het enige initiatief; Amersfoort is krachtig in actie gekomen en dat geeft de stad glans!

Zie ginds komt de stoomboot

Zou er al onderzoek naar gedaan zijn? Een onderzoek om te kijken of de mensen die zo pleiten voor het behoud van Zwarte Piet, ook met open armen de vele (boot)vluchtelingen verwelkomen? Of zijn de mensen die de traditie in ere willen houden vooral tégen de komst van vluchtelingen omdat ze vinden dat er te weinig ruimte is in Nederland? Ik ben er wel nieuwsgierig naar. Misschien is er helemaal geen verband. Misschien staan de meningen over Zwarte Pieten en bootvluchtelingen wel los van elkaar.

Hoe dan ook. Het heeft me flink bezig gehouden deze week. De sinterklaascomités in Amersfoort en omstreken houden zich vast aan de traditie en zij vinden dat daar een zwarte zwarte piet bij hoort. Ik vind dat jammer. Mij maakt het niet uit wat voor kleur een Piet heeft en als er een groep is die zich aan de stereotiepe zwarte pieten stoort, waarom dan niet wat toleranter zijn? De wereld verandert en sommige tradities zijn nu eenmaal niet meer van deze tijd.

Oei, wat zeg ik nou…. Ik hoop dat ik nu niet voor landverrader wordt uitgemaakt. Straks moet ik nog met meneer Enzofoort, Teun en Pien in een gammel bootje richting Zweden stappen omdat ik bang ben dat ik in de Kruiskamp niet meer veilig woon. Misschien ben ik wel bang dat ik het niet overleef tussen al die boze Zwarte Pieten-fans. Dan hoop ik maar dat ze in Zweden mij en mijn gezin uit het water vissen en ons helpen een nieuw bestaan op te bouwen. Dat ze niet denken dat ik daar kom omdat mijn huis in de Kruiskamp niet groot genoeg was. Dan hoop ik dat ze begrijpen dat vluchten mijn laatste strohalm is geweest.

Dat zij het niet hebben over gaskamers. Dat zij niet lachen bij foto’s van verdronken kinderen. Dat zij niet zulke harde uitspraken doen over vluchtelingen zoals ik las via social media. Ik werd er gewoon misselijk van. Net als van de opmerkingen over NSB’ers tijdens de pietendiscussies.

Ik hoop van harte dat we de vluchtelingen net zo vriendelijk zullen ontvangen als de  pieten die per boot naar Nederland komen. Er wordt aan de deur geklopt. En dan doe je gewoon open!