,,Ze staat er weer’’, is mijn eerste gedachte. Ik duw mijn fiets de stoep op en loop richting het fietsenrek voor de Jumbo bij het Neptunusplein. Ik zet mijn fiets in het rek. Uit mijn fietstas pak ik een plastic tas en terwijl ik naar de karretjes loop zoek ik in mijn jaszak naar een muntje.
,,Hallo”, zegt de vrouw vriendelijk terwijl ik langs haar loop. ,,Hi”, zeg ik terwijl ik snel doorloop naar het karretje. De 50 eurocent heb ik inmiddels gevonden en ik duw het muntje in de gleuf. Terwijl ik de kar met een zwaai richting de deur van de Jumbo stuur kijk ik haar weer aan. Ze knikt vriendelijk. Ik sla mijn ogen neer en loop snel de winkel binnen.
Wat is er toch met me aan de hand? Waarom vind ik het zo vervelend dat deze vrouw hier staat? Ze staat hier bijna dagelijks met ‘het straatnieuws’. Ze doet geen vlieg kwaad.
Waar is de Nienke van vroeger gebleven? De Nienke die in de jaren tachtig een actie tegen kernwapens organiseerde, die langs de deur ging voor het astmafonds, die bijna alle straatmuzikanten wat geld gaf. Ik ben haar een beetje kwijt. Ik heb heel wat daklozenkranten gekocht in mijn leven, maar aan deze vrouw heb ik nog nooit iets gegeven. Ben ik gierig geworden? Kan ik de confrontatie niet aan?
Soms probeer ik mij voor te stellen hoe moet zijn om om dagelijks voor een supermarkt te staan met het Straatnieuws. Om dan een paar keer per week die vrouw te zien die altijd op de fiets komt. Die vrouw met die rode lange jas die vaak een beetje bedeesd knikt en met tassen vol spullen de winkel weer uitloopt zonder ooit iets te geven. Hoe moet dat zijn voor haar, om mij daar steeds te zien?
Vandaag is het de dag van de dialoog. Misschien is dat goede een reden om eens naar haar toe te lopen en te vragen hoe het met haar gaat. Zo moeilijk hoeft dat toch niet te zijn? Als ik genoeg moed heb verzameld stap ik op haar af, ondanks mijn koudwatervrees. ,,Hallo”, zal ze dan weer zeggen. En in plaats van een korte groet begin ik een gesprek.
enzofoort 