Groei

,,Ah, wat jammer….ik ben groter dan de kerstboom”, zegt Teun terwijl hij langs de boom richting keuken loopt. Ik kijk op en zie dat hij inderdaad groter is dan de boom. En dat zegt in dit geval meer over mijn zoon dan over de boom, want dat is echt geen klein exemplaar. De boom staat er nog zonder ballen, zonder sterren en zonder lampjes. Kaal. Maar ,,hij ruikt heerlijk”, zo zegt ook dochter Pien terwijl ze naar beneden komt.

Ineens voel ik me enorm rijk. Ik kijk naar de boom, naar Pien en naar Teun die weer uit de keuken komt. Wat zijn ze gegroeid het afgelopen jaar, en dan bedoel ik dat niet alleen letterlijk. Teun is groter dan ik ben. Pien kijkt me bijna recht in mijn ogen. Beiden op de middelbare school. Beiden bezig zichzelf te ontdekken. Ze zoeken hun eigen weg, nemen verantwoordelijkheid, en blijven in gesprek met ons. Ik kijk met bewondering naar deze twee fijne jonge mensen.

Daarna komt meneer Enzofoort binnen. Hij is de hele dag bezig geweest met het afsluiten van het lek in de waterleiding onder de vloer. Ondertussen heeft hij ook nog even de kerstboom gekocht en een stoofpotje in de oven gezet. Ik betrap me er op dat ik zin heb om de boom op te tuigen, kerststukjes te maken en te genieten van mijn gezin. Een half jaar geleden was het bijna anders gelopen. Wat was er gebeurd als we de huisartsenpost niet hadden gebeld? Hoe was het gegaan wanneer dit gebeurd was tijdens de vakantie?  Wat als de grillige lijn op de monitor een streep was geworden? Dan had mijn leven er nu heel anders uit gezien. Ik durf er niet aan te denken. Morgen hang ik samen met Pien de ballen in de boom. Zorg ik voor chocolademelk voor Teun en schenk ik ‘s avonds een dubbele whisky in voor meneer Enzofoort. Om het leven te vieren. Met zijn vieren!