Als niemand luistert naar niemand

Ik weet het even niet meer. Soms weet ik gewoon niet meer wat ik ergens van vind. Hoe sta ik ten opzichte van het feit dat Vereniging Dorpsbelang Hoogland liever geen opvangcentrum wil in de buurt van hun dorp? Hoe kijk ik naar de ‘reljongeren’ in de wijk Koppel? Ik lees erover en probeer mijn eigen mening te vormen. Zo denk ik dat geen enkele stad of dorp staat te springen om vluchtelingen op te vangen, maar ze moeten toch ergens naar toe. En die ontspoorde jongeren in de Koppel? Daar moet wat aan gedaan worden, maar hoe? Flink straffen of mogelijkheden bieden; ik ben er nog niet uit.

Is het enerzijds moeilijk om overal een mening over te hebben, de andere kant van het verhaal is dat er vaak zo heftig wordt gereageerd. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed, maar hoe ver mag je daarin gaan? Toen ik vlak na de jaarwisseling op de facebookpagina van de wijk Kruiskamp schreef dat ik het zo’n rotzooi vond in onze wijk en de buurtbewoners opriep om hun eigen vuurwerkafval te gaan opruimen kreeg ik de wind van voren. Waar ik me mee bemoeide! Dat ik maar moest oprotten naar Verwegistan! Ik schrok er van. De hardheid raakte me.

Mijn opmerking heb ik van de pagina gehaald omdat ik geen zin had in een lading bagger over mij heen. Eigenlijk vind ik dat nog wel het ergste; ik had zelfs geen zin meer in discussie. Gek dat Facebook en Twitter sociale media worden genoemd. Ze worden namelijk steeds a-socialer. Het lijkt wel of iedereen het normaal vindt dat je de meest kwetsende teksten plaatst. Misschien vinden veel mensen het leuk om elkaar te shockeren maar ik mis het respect. In mijn columns ben ik ook niet altijd even aardig voor iedereen, maar mijn intentie is om wel iedereen met respect te behandelen. Net zoals mijn intentie is om naar andere meningen te luisteren en daar mijn voordeel mee te doen.

Toen ik op de middelbare school zat hing daar een poster met een prachtige tekst. Een tekst geschreven door Jana Beranová, vluchtelinge uit Tsjechië: ,,Als niemand luistert naar niemand, vallen er doden in plaats van woorden”. En zo is het.

Theezakjes en vuilnisbakjes

,,Moet deze nu in het gft-bakje of in de gewone vuilnisbak?”. Ik heb net een piramide-theezakje uit de theepot gevist en twijfel even. Normaal gooi ik theezakjes in het gft-bakje naast de kraan, maar het zakje van deze Russian Earl Grey lijkt wel gemaakt van een soort plastic. Toch maar in de gewone vuilnisbak. Het is inmiddels een gewoonte bij ons in huis.

We scheiden afval, zoveel we kunnen. De oude kranten gaan in de blauwe papierbak, evenals de papieren verpakkingen van bijvoorbeeld de hagelslag of de lege eierdozen. Glas, voornamelijk lege wijnflessen, gaan naar de glasbak en ook ons gft-afval zamelen we apart in. Het is iets meer werk, maar ik heb het graag over voor een beter milieu. Als ik al het afval bij elkaar zou zetten wat wij als gezin per week produceren dan zou ik enorm schrikken denk ik. Ik ben dan ook blij dat een groot deel van het afval gerecycled kan worden.

In Nieuwland wordt een nieuw afval-inzamelsysteem getest waarbij het plastic afval wordt opgehaald. Het restafval moet je zelf naar ondergrondse containers brengen. Sinds het plastic, inclusief blik, sap- en zuivelpakken, ook apart wordt ingezameld merk ik dat we amper nog restafval overhouden. Nou; ik ga liever één met een vuilniszak restafval naar zo’n verzamelpunt, dan vier keer met een zak vol plastic.

VVD-raadslid Maarten Flikkema is tegen het zelf wegbrengen van restafval. Volgens hem is driekwart van de Amersfoorters het met hem eens. Dat kwam naar voren uit een onderzoek naar huishoudelijk afval. Maar in datzelfde rapport stond ook dat bijna driekwart van de mensen in principe wel meer afval wíl scheiden en daar ook wel wat moeite voor wil doen. Soms heb je een duwtje in de goede richting nodig, denk ik. Waarom mensen de restafval niet weg willen brengen naar een container in de buurt? Ze zijn bang dat de zakken te vies en te zwaar zullen zijn. Misschien dat de VVD daarom wel tegen deze vorm van inzamelen is. Ik zie de best geklede Amersfoortse gemeenteraadsleden Maarten Flikkema en Daniëlle van Wijngaarden inderdaad niet met een vuilniszak door de wijk lopen om hun restafval weg te brengen. Overigens ook niet met een zak vol plastic.

Luchtkastelen

,,Een kinderopvang, dat lijkt me leuk”, zegt Pien enthousiast. ,,Misschien is het gebouw daar wel wat te groot voor trouwens”. We fietsen vanuit de stad richting Kruiskamp en hebben het over het gebouw van V&D dat binnenkort leeg komt te staan. ,,Mij lijkt een discotheek wel wat”, zeg ik. Pien kijkt me lachend aan. ,,Jemig mam, daar ben je toch te oud voor”. Ik zeg even niets.

Een dansgelegenheid. Ik vind het eigenlijk best een goed idee. Het bestemmingsplan zal wel gewijzigd moeten worden, maar hoe gaaf is het voor de jeugd om midden in de stad naar de disco te kunnen? Op de begane grond knalt de muziek uit de speakers, maar ga je met de roltrap naar boven dan kun je rustig wat praten en luieren op de loungebanken. Voor een hap tijdens de stap ga je richting de zolderverdieping waar de gaspitten van het huidige restaurant La Place nog steeds dienst doen. De tafels en stoelen van het restaurant kunnen gewoon blijven staan. In de zomer zie ik jongeren al chillen op het grote dakterras. Ik droom nog even verder. Die bovenste verdieping, vlak onder het prachtige glas in looddak, zou ik verder inrichten voor kleine akoestische optredens.

Het centraal gelegen gebouw van V&D als een soort poppodium dus. Met ondernemer Dirk-Jan Stip als bedrijfsleider. Hij wil al heel lang een dansgelegenheid in onze stad en heeft het enthousiasme en de expertise. Wat ook wel handig is: het gebouw heeft drie in- en uitgangen dus bij calamiteiten zijn er genoeg ontsnappingsmogelijkheden. Bij het gebouw, onder het Sint Jorisplein, ligt een parkeergarage die normaal ‘s avonds leeg staat. Daar is genoeg ruimte voor de auto’s, fietsen en brommers van de dansliefhebbers. Dat laatste bedenk ik mij wanneer ik mijn fiets onder ons eigen afdak zet.

Als Pien en ik binnenkomen zit Teun op de bank. ,,Wat zou jij doen met het V&D gebouw?” vraag ik. Teun heeft zeker honger want hij antwoordt ‘een TFC’. Een ‘Teun Fried Chicken’. Even later begint meneer Enzofoort over een creatieve broedplaats, met werkruimtes, mogelijkheden voor exposities en kantoorruimte voor organisaties als Spoffin. Wij genieten van het fantaseren over het hergebruik van het V&D-gebouw. Ik ben benieuwd naar úw idee.

Schade en schande

 ,,Dat meen je niet!” Teun proest het uit terwijl hij de laatste hap van zijn toetje neemt. Tegenover mij zit Pien met grote, verbaasde ogen te kijken. ,,Mam… dat is het eerste wat we leren bij mediawijsheid”. Ik zie een twinkeling in de ogen van meneer Enzofoort. ,,Ja, schat… je hoeft de kinderen hier dus helemaal niet voor te waarschuwen want ze weten meer dan je denkt”. Ik voel me ineens oud en schaam me diep. Snel sta ik op en begin de tafel af te ruimen.

Het is maar goed dat ik het zag; mijn telefoonrekening. Ik had sinds de zomer een goedkoper abonnement maar toch moest ik ruim 55 euro betalen aan Vodafone. Ik besloot de klantenservice te bellen. Een alleraardigste jongeman ging op onderzoek uit en hij kwam er achter dat ik een sms-dienst had afgenomen via nummer 4239. ,,Huh?” Was mijn reactie, maar toen hij de datum noemde waarop dat was ingegaan begon mij iets te dagen.

Ik zat op dat moment op Terschelling en kreeg een berichtje van Apple dat ik een iPhone had gewonnen. Ik moest iets intoetsen en dat deed ik. Toen bedacht ik mij dat het te mooi was om waar te zijn en ben ik gestopt. Te laat blijkt nu. Ik had er nooit meer aan gedacht tot ik van de Vodafone-medewerker hoorde wanneer het was gebeurd. ,,Oh, wat ontzettend dom van mij”, zei ik. ,,Ik dacht altijd dat ik er niet in zou trappen.” ,,U bent echt niet de enige hoor mevrouw”, was zijn reactie; ,,Voordat ik hier werkte is het mij ook een keer overkomen.” Daarna begon hij uit te leggen hoe fraudeurs te werk gaan en ik kreeg het advies om mijn telefoon via payinfo.nl te blokkeren voor alle betaalde sms-diensten. Dat heb ik dan ook meteen gedaan. Zo heb ik kunnen voorkomen dat mijn rekening nog verder opliep.

Terwijl ik bezig was in de keuken zei ik tegen meneer Enzofoort dat we de kinderen moesten waarschuwen, voordat zij ook een vette rekening zouden krijgen. Nou, Teun en Pien wisten al lang dat ze nooit op zoiets moeten reageren. U weet het nu ook. Scheelt u misschien een hoop geld, ergernis en schaamte. Vooral schaamte.

1 januari 2016

Voorbij. Die rare decembermaand waar ik een soort haat-liefde-verhouding mee heb is weer voorbij. De eerste week van december werd gevuld met cadeautjes, pepernoten en het sinterklaasfeest. Week twee stond in het teken van mijn werk, het ontmoeten van vrienden en het bezoeken van een kerstfair. Daarna had ik de hele tijd kerstliedjes in mijn hoofd omdat ik moest oefenen en optreden met het Kerstkoor aan de Eem. Toen dat er op zat begon de vakantie. Heerlijk. Een vakantie vol kaarsen, boodschappen, familie en warmte. De dagen vlogen voorbij. Van de Kerst gingen we richting jaarwisseling.

Gisteren was het zo ver. 31 december; zo’n dag waarop je terugblikt op het afgelopen jaar. Ik had het er moeilijk mee en dacht aan Oud & Nieuw vorig jaar. Toen zeiden meneer Enzofoort en ik tegen elkaar dat 2015 vast een beter jaar zou worden, want 2014 was niet zo’n fijn jaar geweest. Ik had meer uitvaartcentra gezien dan me lief was, mijn broer kreeg het syndroom van Guillain Barré en mijn zus verloor schoonfamilie door de MH17-ramp.

Nou…ook 2015 werd een jaar om nooit te vergeten. Ik zie ze nog staan; de twee mannen die in de slaapkamer over meneer Enzofoort heen gebogen stonden en hem aansloten op een apparaat om een hartfilmpje te maken. Ik hoor nog de manier waarop één van hen zei dat meneer Enzofoort een hartaanval had gehad. Eind mei was het. Het was alsof ik in een slechte film zat toen we met de ambulance richting het Meander gingen. Ik kon het niet geloven maar het was toch echt gebeurd. Met veel warmte denk ik terug aan de hulp die we van alle kanten aangeboden kregen. We voelden en voelen ons enorm rijk en dankbaar met zoveel fijne mensen in de buurt.

Inmiddels leven we weer ‘gewoon’ ons leven, met het grote verschil dat we ons er nog meer van bewust zijn dat het allemaal ineens heel anders kan lopen dan je verwacht. En daar had ik het moeilijk mee toen ik terugdacht aan het afgelopen jaar en vooruit keek naar 2016. Wat zal dit jaar ons brengen? Ik weet dat er mensen zijn die gaan scheiden het komend jaar, ik weet dat er kinderen geboren zullen worden. Het zal een jaar worden waarin er ontslagen vallen, waarin mensen hun jubilea zullen vieren. Maar er zullen ook onverwachte zaken op ons pad komen, net als het afgelopen jaar. Natuurlijk hoop ik vooral positieve! Hoop, veerkracht en veel liefde, dat wens ik iedereen voor 2016. Er zullen altijd tegenvallers zijn, maar met hoop, veerkracht en liefde kunnen we de hele wereld aan.

Lees ook: https://enzofoort.wordpress.com/2015/01/03/een-jaar-om-snel-te-vergeten/