Om te janken

Oh bah! Wat kan ik er slecht tegen wanneer mensen proberen een slaatje te slaan uit iets dat op zichzelf al erg genoeg is. Dat van bijna 2000 klanten van het wijkteam informatie is gemaild naar iemand die het niet had mogen ontvangen is een fout. Dat daar drie afdelingen en de gemeentesecretaris wekenlang van op de hoogte waren en het niet werd doorgegeven aan wethouder Imming is niet goed te praten. Dat cliënten boos en geschrokken zijn snap ik ook nog wel. Maar dat er dan een advocatenbureau is die gaat kijken of er een schadeclaim kan worden neergelegd bij de gemeente vind ik echt om te janken.

We hebben hier in Amersfoort onze eigen meester Visscher, sinds deze week ook wel bekend als de datalekadvocaat.nl. Zou hij trots zijn op zichzelf? Trots op het feit dat hij de domeinnaam heeft kunnen claimen en geïnteresseerden door worden verwezen naar zijn al bestaande advocatenbureau? Zou hij zich echt inzetten voor het leed dat de gedupeerden is aangedaan of gaat het hem om geld en naamsbekendheid? Ik heb zo mijn twijfels.

Naast de advocaat zijn er twee dames die een besloten facebookpagina zijn begonnen voor datalekgedupeerden. Ze zijn boos dat hun privacy te grabbel is gegooid. Nou dames, dan zou ik ook iets doen aan jullie eigen datalek. Via Facebook kwam ik van alles te weten over jullie. De één houdt van Eddy Wally, de andere heeft een tatoeage en ik zag ook veel foto’s. Kortom; hoe datalek ben je zelf? Gaat het jullie echt om de schending van privacy of om het geld?

Terwijl ik dit schrijf vraag ik me af of het wel zo verstandig is een column te schrijven waarin ik niet zo aardig ben voor advocaten en gedupeerden. Voor ik het weet heb ik een claim aan mijn broek hangen omdat ik een advocaat én gedupeerden van het datalek dupeer. Op zich heb ik nog niet echt iets ergs over hen gezegd, maar het had wel gekund! Net zoals bij het datalek van de gemeente; er is geen misbruik gemaakt van de gegevens, maar het had wel gekund!

Kent iemand trouwens nog een goede advocaat? Voor de zekerheid?

Safe of zeef

Het zou mij kunnen overkomen. Een typefout maken waardoor mijn columntekst niet bij het AD terecht komt maar bij het blad Adformatie. Onhandig, maar geen man overboord. Als je de gegevens van bijna tweeduizend zorgontvangers naar het verkeerde email-adres stuurt is het andere koek. Stel dat ik die Amersfoortse ambtenaar was geweest. Het zweet zou me uitbreken, mijn hart zou sneller kloppen en ik zou precies doen wat er gedaan is; vragen om het bericht te vernietigen.

Dat de ontvanger het incident heeft aangegeven bij de Autoriteit Persoonsgegevens snap ik, daartoe is hij zelfs verplicht maar dat hij een tijdlang weigerde de gegevens te verwijderen vind ik raar.
Toch is dat niet het ergste. Wat mij het meeste zorgen baart; de fout is tien weken lang door ambtenaren stilgehouden! Nu heb je de poppen aan het dansen.

Arme Fleur Imming. Als verantwoordelijk wethouder is ze niet meteen op de hoogte gebracht en nu moet zij de boel weer recht breien. Hopelijk weet ze dinsdag, tijdens de ingelaste raadsvergadering, antwoord op alle vragen. Bijna tweeduizend gedupeerden; ik verwacht dat de publieke tribune aardig vol zal zitten.

Ik vraag mij ook af hoe erg het eigenlijk is. Begrijp me goed, het doorsturen van privacy-gevoelige gegevens via de mail zou niet moeten kunnen maar het is gebeurd en nu moeten we zorgen dat het nooit meer voorkomt. Vraag is; welke gegevens waren er precies doorgestuurd en is het erg wanneer iemand kan zien dat je hulp ontvangt van bijvoorbeeld een thuisbegeleidster van Welzin? Of is het pas erg wanneer je diagnose er ook bij staat?

We leven in een maatschappij waar constant informatie uitgewisseld wordt. Overal laten we, vaak zonder dat we het doorhebben, onze gegevens achter. Via mijn mobiel ben ik traceerbaar, facebook weet welke reclames mij aanspreken en Albert Heijn weet door de bonuskaart dat ik van rode wijn houd.

Maar eerlijk is eerlijk; ik zou er heel erg van balen wanneer door het datalek bekend wordt dat ik in therapie zit omdat ik soms complotten zie die er niet zijn. Vaak met ambtenaren en raadsleden als hoofdpersoon. Of ben ik nu te paranoïde? Dinsdag toch maar even horen of dat soort informatie in de gelekte mail stond.

Het vuurtje opstoken

,,Hmm….het ruikt heerlijk buiten!” Ik loop vanuit de tuin via de openslaande deuren naar binnen en vertel meneer Enzofoort dat de eerste BBQ alweer is aangestoken in de Kruiskamp. Het barbecue-seizoen is geopend en daar ben ik blij om. Ik verheug me op het samen buiten eten en het gepiel met vlees op het rooster. Tot nu toe is het daarvoor te koud geweest en genoten we van de open haard in ons huis. We stoken best vaak. Vooral nadat ik meneer Enzofoort een pallet brandhout cadeau gaf op zijn verjaardag om het vuurtje weer eens op te stoken. Ik kan er uren naar kijken en word er rustig van.

Soms kom ik in een ruimte en dan ruik ik weer die bijzondere houtlucht die in mijn vaders werkplaats hing. De geur van gezaagde planken vermengd met de heerlijke lucht die uit de houtkachel kwam. De houtkachel waarop mijn vader op oudejaarsavond zelfs oliebollen bakte.
Als kind genoot ik van de lekkere rooklucht in zijn trui, veel beter dan de vieze sigarettenlucht die ook wel eens om hem heen hing. Toen hij last van zijn longen kreeg is hij van de ene op de andere dag gestopt met roken, maar de houtkachel bleef wel branden.

Ik dacht dat het branden van een open haard of houtkachel ongevaarlijk was. Het leek me juist schoon en natuurlijk. Tot de partijen GroenLinks en de ChristenUnie in Amersfoort een motie hadden ingediend tegen de overlast van houtrook. Mijn eerste gedachte was; wat overdreven, waar bemoeien ze zich mee! Maar nu ik me er wat meer in verdiept heb schrik ik. De uitstoot zorgt voor veel fijnstof, dioxine en andere kankerverwekkende stoffen. Dat wist ik echt niet.

Misschien dat meneer Enzofoort en ik over tien jaar wel tegen elkaar zeggen; hadden we maar geweten dat het stoken van de open haard of houtkachel zo ongelooflijk gevaarlijk was, dan hadden we het niet gedaan. Maar momenteel zit ik nog in de fase waar veel rokers ook nog in zitten; het zal allemaal zo’n vaart wel niet lopen. Kortom; ik steek nog even mijn kop in het zand. In ieder geval de komende zomer. En winter. Want we hebben nog een hele voorraad hout liggen…

Boodschappenjongen

 

,,Hij is er bijna”. Meneer Enzofoort loopt met zijn mobiel in zijn hand de kamer in en kijkt mij verwachtingsvol aan. Ik zit achter mijn computer en kijk waarschijnlijk een beetje onnozel want ik heb geen idee waar hij het over heeft. ,,Kijk”, zegt hij en hij draait zijn telefoon naar mij toe. ,,Ze zijn nu op de Schimmelpenninckkade”. Langzaam dringt het tot mij door; de jongen van de bezorgservice Picnic is in aantocht. Sinds kort kun je via een app kijken waar het wagentje is. Mij doet het niet zoveel, maar meneer Enzofoort wordt daar heel blij van.

Het is wat. Sinds het begin zijn wij al klant bij Picnic maar ik moet zeggen dat meneer Enzofoort een stuk enthousiaster is dan ik ben. Hij vindt het gewoon leuk om via een app boodschappen te doen en dan thuis vol verwachting te wachten op de plastic zakken met boodschappen. De eerste keer was het nog lachen ook. Miniverpakkingen melk omdat we niet goed hadden gekeken naar de inhoudsmaat. En een reuzenfles ketchup waar we nog jaren mee toe kunnen door dezelfde fout. Na die eerste keer zaten er ook geen kapotte eieren meer bij de bestelling.

De bel gaat. David van Picnic staat voor de deur. ,,zo, dat was een consternatie”, zegt hij. Ik kijk hem vragend aan. ,,Ik stond in de Schimmelpenninckstraat boodschappen af te leveren en toen werd er een auto klemgereden door de politie. Heeft u niets gehoord?”. Nee, ik had niets gehoord. Toch grappig. Een soort nieuwe dorpsomroeper, iemand die het laatste nieuws én de boodschappen brengt. Ik bedank David en breng de spullen naar de keuken.

Toch is het niet echt mijn ding. Op zondag voer je boodschappen in op je app en die worden op maandagavond bezorgd. Op maandag moet je dus toch nog naar de winkel. Of je moet op donderdag al je boodschappen voor maandag hebben geregeld, maar dat is voor mij echt een stap te ver. Eigenlijk komt het er op neer dat ik dan toch weer op mijn fiets naar het Neptunusplein ga om daar de benodigde boodschappen te halen. Maar toegegeven; het scheelt een hoop gesjouw.

En het laatste nieuws krijg je er gratis bij!