Rondje Roethof

 

Ze was me al opgevallen in haar crèmekleurige blouse, strakke zwarte rok, lange slanke benen en parmantige hoge hakken. Haar paardenstaart sportief door het gat in haar petje. Naast haar een jongeman met donkere krullen onder eenzelfde soort pet. Hij kijkt verliefd opzij.  Ik zit op één van de blauwe bankjes en kijk naar de lange rij voor mij. De jonge vrouw is aan de beurt. Ze buigt voorover en vraagt; ,,Heeft u ook suikervrij ijs in een hoorntje?”. Het antwoord hoor ik niet, maar even later loopt ze met een oubliehoorn in haar handen richting de Vermeerstraat. Haar vriend loopt trots naast haar.

Een ijsje van Roethof. Bekend in heel Amersfoort. In een tijd waarin we gewend zijn aan vele keuzes, is de keuze bij Roethof niet zo verrassend. Er is maar één soort ijs te koop; roomijs. Niet dat er niets te kiezen valt, want je kunt gaan voor wafels, oubliehoorns of ijsbekers van karton. Verder kun je kiezen voor nootjes of spikkels op het ijs en is er extra slagroom te koop.

Zelf ben ik niet zo dol op roomijs, maar met mijn gezin op de fiets naar Roethof vind ik geen straf. Terwijl meneer Enzofoort, Teun en Pien genieten van hun oubliehoorn kijk ik in het rond. In het kwartiertje dat we er zitten is er genoeg te zien. Het is een gaan en komen van mensen. Lopend, op de fiets en met de auto. Vanaf de Kersenbaan komt een stel van mijn eigen leeftijd aanlopen. Een paar meter daarachter hun puberzoon en zijn vriendinnetje. Tenminste, dat denk ik. De jongen heeft hetzelfde loopje als de man. Het meisje houdt zijn hand vast en kijkt met onwennige bambie-ogen in het rond. Zij komt hier vast voor het eerst. Haar toekomstige schoonvader kwam hier misschien als kind al.

Ik denk dat elke stad, dorp of buurt wel een Roethof heeft. Zo’n ijszaak waar in de zomermaanden mensen vanuit de hele omgeving naar toe komen om een ijsje te halen. Tijdens een lange lome dag even de benen strekken met een ijsje als beloning. Het wordt de komende week weer lekker weer. Geniet er van!

Komkommertijd

De onrust van de hele wereld lijkt wel in mijn lijf te zitten. Ik slaap minder goed, ben niet in mijn hum en vind het moeilijk me te concentreren. Misschien moet ik de komende weken twitter van mijn telefoon halen, mijn computer niet meer aanzetten, geen televisie meer kijken.

Neem vorige week. Ik stond op het punt om mijn bed op te zoeken en keek nog even naar twitter. Onduidelijke berichten over een truck en gewonden. ,,Er zijn mensen aangereden door een vrachtwagen in Nice”, zei ik tegen meneer Enzofoort die rustig zat te lezen en een slok van zijn whiskey nam. Op dat moment had ik nog niet door wat er was gebeurd, maar dat veranderde toen ik de eerste filmpjes zag die doorkwamen. Wat een nachtmerrie.Ik ben zo iemand die dan het internet afstruint, de televisie aan zet en tot diep in de nacht het nieuws tot zich neemt. Als een dag later een coup wordt gepleegd in Turkije dan gaat mij dat te snel, is het te veel. Ik maak me zorgen. Waar gaan we naar toe in deze wereld?

Deze week deed ik een boodschap bij de Turkse winkel Meram aan de Kruiskamp maar ik zei niets over de coup. Ik heb namelijk geen idee of een vraag in die richting wel handig is en het feit dat ik er niet naar durf te vragen vind ik eigenlijk het ergste. Ik zie verdeeldheid, in de wereld, in Europa en wie weet straks ook in Amersfoort. Afgelopen week ging de berichtgeving maar door; agressie tegen onschuldigen, een steekpartij door een radicale moslim, zuiveringsacties in Turkije. En wie weet wat er is gebeurd tussen het schrijven van deze column en het moment dat u de column leest.

Misschien ga ik Pokémon Go op mijn mobiel installeren. Wat moet het heerlijk zijn om de echte wereld te vergeten en je te verliezen in een virtueel spelletje. Om naar je mobiel te kijken om Pokémons te vangen in plaats van het laatste nieuws te lezen. Ik ben daar even klaar mee. Nooit eerder heb ik zo verlangd naar komkommertijd. Die kan me niet lang genoeg duren.

Aflopende Zaak

Zie ik dat goed? Ik heb net een ijsje gekocht bij het voormalige benzinestation bij de Kwekersbrug en loop richting de oude Prodentfabriek. Rechts van me zie ik twee campers staan ter hoogte van de brandweerkazerne. Ik loop naar de overkant van de brug en kijk naar beneden. Ik wist wel dat er een officiële camperplaats was naast de Kwekersbrug, maar wat me nu pas opvalt: beide campers hebben gele oprijblokken onder hun wielen.

Het brengt me meteen terug naar de tijd dat we zelf een camper hadden. Voor ons een ideaal vervoermiddel tijdens de vakantie. Handig met kleine kinderen; alles bij de hand en fijne slaapplaatsen. Wij gingen vooral naar kleine natuurcampings. Wat wel altijd een dingetje was; bij een natuurlijk terrein moest je vaak blokken onder de wielen doen om horizontaal te kunnen slapen. Een secuur werkje. Meneer Enzofoort reed dan voorzichtig voor- en achteruit en ik probeerde de blokken op het juiste moment onder de wielen te schuiven. Logisch dat dat nodig is wanneer je in heuvelachtig gebied op een camping staat, maar waarom hier in het vlakke Amersfoort?

Ik kijk nog eens goed. Het is echt waar, de camperplaats loopt scheef. Dat is toch bizar? Via het trappetje naast de brug loop ik een stukje naar beneden. Het platform lijkt nog maar een paar jaar oud. Mijn fantasie slaat op hol. Heeft een bouwkundige zitten slapen en zou er een rekenkundige fout zijn gemaakt? Of zouden ambtenaren in het stadhuis verschil van mening gehad hebben over de hoogte en kozen ze voor dit scheve poldermodel? Wie het weet mag het zeggen!

Terwijl ik weer naar boven loop komen er van alle kanten auto’s aan. Echt een rustige lokatie is het niet. Maar ach, je staat aan de Eemhaven, op loopafstand van de binnenstad.
Wel jammer dat er maar plaats is voor drie campers. Een beetje weinig voor zo’n mooie stad als Amersfoort. Mocht de gemeente ooit nog eens overwegen een extra terrein voor campers aan te leggen dan zou ik zeggen; zoek een minder drukke weg en maak er dan vooral een vlak terrein van. Scheelt een hoop gedoe.

Solidariteit

Het haalde niet eens de voorpagina van deze krant. Islamitische Staat liet vorig weekeinde een vrachtauto exploderen in Bagdad, midden in een winkelstraat. Meer dan 200 mensen stierven. Mannen en vrouwen zoals u en ik. En kinderen, heel veel kinderen. Het leek wel alsof de berichten over deze aanslag verdwenen tussen het andere nieuws, als de stengeltjes van een uitgebloeide paardebloem in de wind. Gek, want dit was de dodelijkste IS-aanslag van dit jaar.

De aanslag op de luchthaven van Istanbul kwam wél binnen bij veel mensen. Dat voelt toch anders. Bagdad kennen we niet, op het vliegveld in Turkije zouden we zelf geweest kunnen zijn.
Vorige week werd er op het Lieve Vrouweplein een bijeenkomst georganiseerd om die aanslag in Istanbul te herdenken. Toevallig was ik in de buurt. Ik zag mensen samenkomen en een minuut stilte houden. Heel even heb ik overwogen om me bij de groep aan te sluiten maar ik heb het niet gedaan. Ik twijfelde; voor wie sta ik daar en is het niet opzichtig. Heeft het niet iets van kijk mij eens solidair zijn?

Dat was anders na de moord op twaalf mensen bij Charlie Hebdo in Parijs begin vorig jaar. Toen stond ik nog wel op het plein; als journalist vond ik dat ik dat moest doen. De tekst Je Suis Charlie zette me aan het denken.

Na de verschrikkelijke aanslagen in Parijs op 13 juni heb ik de Franse vlag over mijn foto op Facebook gezet. Waarom? Ik wilde iets doen en dit was wel het minste. Zo kon laten zien dat ik mee leefde met de slachtoffers en hun familie. Maar waar waren de regenboogkleuren over mijn foto na de verschrikkelijke schietpartij in Orlando op een homonachtclub? En heb ik iets gedaan na de aanslag in maart in Brussel waar 32 doden vielen en zo’n 340 mensen gewond raakten?

Ik weet niet hoe het met u zit, maar het lijkt alsof de aanslagen steeds sneller naar de achtergrond verdwijnen en mij minder doen. Tot het moment dat we massaal onze eigen rood-wit-blauwe vlag over onze foto’s op Facebook gaan plaatsen. Dan schreeuwen we het uit.

Als een kip zonder kop

Het was een zooitje op onze familiekalender afgelopen week; veel pijlen, krassen, uitroeptekens Die kalender hebben we in de keuken hangen en elk gezinslid heeft per dag een eigen vakje.Aan de linkerkant staan de dagen, aan de bovenkant een giraf, kip, nijlpaard, schaap en muis. Meneer Enzofoort zijn activiteiten staan onder de giraf en die van mij bij de kip. Dat kan geen toeval zijn. Het past ook wel bij hoe ik me voel deze week; een kip zonder kop. Het muisje staat boven de gezamenlijke activiteiten. In het vakje van vandaag staat ‘Theater Terras in de Kruiskamp’. Met uitroepteken.

De kalender was afgelopen week extra handig want het was een chaotische week. Terwijl Pien twee dagen toetsen had, moest Teun zich voorbereiden op het Vathorst Festival dat afgelopen woensdag werd gehouden. Een dag later had Pien nog een sportdag en bevond Teun zich tijdens het ‘mentoruitje’ op grote hoogte tijdens een hoogteparcours. De ene keer moesten ze vroeg naar school, een dag later pas tegen de middag of juist ’s avonds.

Meneer Enzofoort had het ondertussen druk met betaalde klussen, netwerkbijeenkomsten en workshops. Hij reed deze week van Honselersdijk naar Hoofddorp en voor hem was dit echt een storm voor de stilte. We kookten makkelijke gerechten die ook simpel op te warmen waren omdat we allemaal op andere tijdstippen onderweg waren en thuis kwamen.Mijn ‘things to do’ lijstje werd deze week steeds langer, want naast het bezoeken van het Vathorstfestival, moest ik nog foto’s maken voor een project van ArteGanza, mij aanmelden voor de BBQ van Welzin en iets doen aan de planten in de tuin; die schreeuwden om een knipbeurt. Ik moest ook nog werken tussendoor.

Komende week wordt het al wat rustiger in huize Enzofoort. De kinderen moeten alleen nog boeken inleveren en hun rapport halen. Vanaf het volgende weekeinde wordt het zelfs stil in huis. Teun gaat een week zeilen met de Karel Doormangroep en Pien gaat naar een theaterweek. Ik pak de kalender en zie dat ik nog vier blaadjes om moet slaan voor er een grote lange streep staat onder de kip. Het aftellen is begonnen. Adem in, adem uit.

 

Foto is van de voorstelling van Theater Terras. Erg leuk, blij dat ik gegaan ben.