Fijne Voorstelling

Omgekeerde heimwee heb ik. Ik zou zo terug willen naar de campings in Engeland. Wat heb ik genoten, genoten van de prachtige Zuidkust en het samenzijn met mijn gezin. Het luchtbed, de vieze oploskoffie en de haren in het doucheputje konden mij niet deren. Zelfs het door mij veroorzaakte deukje in de gehuurde auto kon mij niet veel schelen; ik was er immers even ‘helemaal uit’.

Maar dat is verleden tijd. Er is geen weg meer terug. Het is begonnen! Mijn eerste werkdagen zitten er op. Teun en Pien moeten ’s ochtends weer uit bed worden getrokken, de lunchtrommeltjes zwerven door het huis en ook meneer Enzofoort heeft zijn bezigheden weer opgepakt. Ruim een week ben ik terug in Amersfoort en mijn agenda staat al vol met verplichtingen. Ik zit alweer helemaal in de flow. Nou ja, niet helemaal. Gelukkig is het laatste weekend van augustus altijd een mooie afsluiting van de vakantieperiode; het straatfestival Spoffin is neergestreken in onze stad.

Er zijn jaren geweest waarin ik amper naar de stad ging om te kijken naar al die bijzondere optredens omdat ik met mijn hoofd onder een kussen lag te treuren om het feit dat de vakantie voorbij was, maar dit jaar gaat dat niet gebeuren. Na de Spoffin Amuses donderdag en het foto’s maken van optredens bij ondermeer het Corderiuscollege gisteren, heb ik de smaak te pakken gekregen. Ik ben nieuwsgierig naar Theatergroep Troubamour met hun voorstelling over de vluchtelingenproblematiek. Ik ga luisteren naar het concert van Little Warrior en ik laat me verrassen door alles wat er verder nog op mijn pad komt. Ik trek makkelijke schoenen aan om de afstand tussen Plantsoen West, de Appelmarkt en het Lieve Vrouwenkerkhof makkelijk te kunnen overbruggen. Zonnebrandmiddel op mijn neus, flesje water mee en kijken. Niet alleen naar de artiesten, maar ook naar de het publiek. Genieten van de verwachtingsvolle kinderkopjes. Lachen om het ongemakkelijke gevoel bij de personen die door de spelers uitgekozen worden om te participeren in de voorstelling.

Maandag begin ik weer aan het echte leven. Dan stort ik me op werk, gezin, Amersfoort en de wereld. Dit weekeinde droom ik nog even weg. 

 

 

Rozenblaadjes

Je bent 9 jaar. In je hand een mandje. Een mandje gevuld met bloemblaadjes. Rozenblaadjes in wit, roze en rood. Je hebt vandaag je mooiste jurk aangedaan. Wit met gekleurde vlindertjes. Om je heen zie je tantes, ooms, vriendinnetjes, buren, vrienden van je vader en moeder. Ook oma en opa zijn er.

De sfeer is raar. Het is leuk om iedereen te zien maar het is ook een verdrietige dag. Een dag waarop je het liefst je hand in die van je moeder zou willen verstoppen. Een dag waarop je op haar schoot wil zitten om haar te knuffelen. Een dag waarop je even bij haar wil staan en haar armen om je heen wilt voelen.

Dat kan vandaag niet. En morgen niet. Volgende maand ook niet. Nooit meer… Mama is er niet meer. Nou ja, ze ligt in de kist. In die mooie witte kist waarmee we naar  de begraafplaats zijn gelopen. De zon schijnt. Je mag iedereen rozenblaadjes geven. Een lange rij mensen komt langs. Iemand strijkt langs je gezicht. Een ander geeft je een zoen op je hoofd.

Was mama maar hier. Zo alleen…