Applaus

“Als iedereen rechts gaat, wil ik links”. Eén van de weinige zinnen uit de voorstelling Kloon van Circus Amersfoort. Een voorstelling over jezelf durven zijn. Een ontsnapping uit de werkelijkheid waar je constant in de gaten wordt gehouden door de anderen.

Zeventien jongeren treden op in theater de Lieve Vrouw en één van die jongeren is mijn dertienjarige dochter Pien. Wekenlang heeft ze getraind en nu staat ze samen met de andere jeugdige artiesten in de spotlights. Ze doet mee met een acrobatiek-act, zit op de eenwieler, en jongleert met balletjes. Een diepe buiging en mijn applaus omdat ze zichzelf durft te zijn. Voor me zit een meisje van een jaar of zes bij haar moeder op schoot. Vol verwachting kijkt ze naar het podium. Terwijl er een paar meiden ondersteboven aan de trapeze hangen zegt ze net iets te hard. “Hoe doen ze dat nou?” Dat is de magie van het Circus! Het meisje is vol verwondering en enthousiast klinkt haar applaus.

Applaus ook voor de voorstelling van de derdejaars van het Vathorst College. Ruim 260 leerlingen deden daar vorige week aan mee. Dans, zang, drama en beeldende kunst. Geweldig hoe zoveel verschillende pubers samen één voorstelling kunnen maken. In één van de scènes loopt een jongen de verkeerde kant op. Hij gaat links in plaats van rechts. Hij durft zijn eigen keuzes te maken. Prachtig! Een andere jongen danst vol overtuiging een solo en ik word erdoor geraakt. Aan het eind van de voorstelling een dans met alle derdejaars. Tussen al die scholieren zie ik mijn zoon Teun staan. Volkomen zichzelf!

Ik heb bewondering voor al die mensen die met jongeren aan de slag gaan en prachtige voorstellingen maken. Bij Circus Amersfoort is sinds kort een club speciaal voor kinderen en jongeren met een beperking. Hoe gaaf is het dat ook zij op hun eigen niveau oefenen met acrobatiek, jongleren en andere circusacts. Dat zou nooit gaan zonder vrijwilligers. Ook voor hen klinkt applaus.

Ik wens Amersfoort voor 2017 veel cultuur met diepe buigingen. Vooral ook voor en door jonge mensen, tenslotte heeft de jeugd de toekomst. En onthoud; als iedereen naar rechts gaat, ga dan ook eens naar links! Of andersom…

Makkelijker?

,,Dit is niet normaal meer”, meneer Enzofoort kijkt wanhopig op zijn scherm terwijl er stoom uit zijn oren komt. ,,Ik ben al een half uur aan het klooien en ik begrijp er geen barst van.” Ik pak de brief van ParkeerService erbij en lees dat er ‘een nieuwe gebruiksvriendelijke omgeving is ontwikkeld’. Ik kijk weer naar meneer Enzofoort en begrijp dat hij nog niet in die nieuwe gebruiksvriendelijke omgeving is beland.

Begin van de maand kregen we een brief van de ParkeerService over een nieuwe digitale bezoekregeling. Ze zouden per 14 december overgaan op het systeem van Key2Park en ik lees: ‘met bijbehorende app zijn de mogelijkheden uitgebreid en kunt u gemakkelijk uw bezoek aan- en afmelden”. Zover is het volgens mij nog lang niet. Ik hoor meneer Enzofoort zuchten. ,,Man wat een gedoe. Via mijn DigiD ben ik binnen gekomen, maar toen bleek mijn inlognaam al te bestaan, daarna was het wachtwoord niet goed, toen moest ik wachten op een emailverificatie maar volgens mij ben ik er bijna”. Ik knik maar eigenlijk begrijp ik er niets van. ,,Er zou toch ook een app voor op je mobiel komen?” ,,Die app voor de telefoon is nog niet beschikbaar”, zegt meneer Enzofoort, Op dat moment zie ik op de website de wervende tekst; “Parkeerservice, maakt parkeren makkelijker!” Ik moet bijna lachen als het niet om te huilen was.

,,Volgens mij hebben we ineens ook een paar euro minder op onze account staan. Er staat nog maar 33 cent op en ik heb geen idee hoe ik dat moet opwaarderen.” Ik hoor de wanhoop in zijn stem. De bel gaat. Een vriendin staat voor de deur. Ze is met de auto. Op de computer verschijnt de tekst; “Er is een fout opgetreden tijdens de communicatie met de server. Mogelijk dat u geen bereik heeft of dat de service tijdelijk niet bereikbaar is. Probeer het later nog eens”. Met en klap doet meneer Enzofoort zijn laptop dicht.

We sturen onze visite naar een aangrenzende wijk waar geen parkeerkaart nodig is want een boete willen we niet riskeren. Was de ouderwetse parkeer-kraskaart er nog maar. Dan had je tenminste het gevoel dat je wat kon winnen.

Boe!

Mijn hart klopte in mijn keel. Stilletjes stond ik in een steegje uit te hijgen. Ik was 15 jaar en fietste met twee vrienden richting huis na een avondje theater op school. Een politieauto kwam de hoek om en en ineens riep Jan: ,,Wegwezen, ik heb geen licht”. Terwijl ik een sprint inzette en naar rechts stuurde, ging Jan linksaf. Marieke nam de weg rechtdoor. Mijn enige doel was; een boete ontlopen want ik wist dat mijn licht het niet deed. Het ijzerdraadje van mijn dynamo naar het lampje zat los en een boete moest ik zelf betalen.

Inmiddels heeft Teun de leeftijd die ik toen had. Hij heeft geen dynamo op zijn fiets want in zijn lamp zit een batterij. Meneer Enzofoort en ik vragen geregeld aan de kinderen of hun licht het nog doet. Dit om boetes, maar vooral ook ongelukken te voorkomen want zonder licht ben je zo slecht zichtbaar in het donker.

Om ongelukken te voorkomen wordt ook aangestuurd op een app- en bel-verbod voor fietsers. Minister Schultz van Haegen werkt aan een wet hiervoor. De vader van de dertienjarige Tommy-Boy, leerling van het Vathorst College, is één van de drijvende krachten achter dit verbod. Zijn zoon keek vorig jaar net even op zijn mobiel toen hij een weg overstak. Hij werd geschept door een auto en overleed. Je moet er toch niet aan denken dat het je eigen kind overkomt!

Ik fiets vaak op het fietspad langs de Holkerweg in Schothorst en roep dan wel eens “boe!” naar tegemoetkomende fietsers die op hun mobieltje zitten te turen. De verbaasde blikken die je dan krijgt! Toch moet ik eerlijk toegeven dat ik zelf ook wel eens de neiging heb om mijn mobiel te pakken. Dan hoor ik een piepje in mijn jaszak en moet ik moeite doen om niet tijdens het fietsen toch even op het schermpje te kijken. Een verbod is wel zo duidelijk; geen mobiel op de fiets en anders een flinke boete. Ik heb wel mijn twijfels over handsfree bellen met oortjes in, want dat mag straks nog wel. Als ik dan hard  “boe!” roep, horen de fietsers het niet eens. Toch jammer.

Kerstinflatie

Moeten we het nog wel willen; Kerstmis vieren? De christelijke kerstboodschap verschuift steeds meer naar de achtergrond en ik heb steeds minder met dit feest. Sterker nog; ik zie er als een berg tegen op. Afschafffen wat mij betreft. En tijd voor een nieuwe landelijke discussie; de Kerstmiscussie.

Het grootste struikelblok is de ingewikkelde ‘kerstpuzzel’; wie gaat waar heen op welke dag. Nu hebben wij het nog makkelijk want meneer Enzofoort en ik zijn nog steeds blij met elkaar en wij hebben dus maar twee families waar we rekening mee hoeven te houden; mijn schoonfamilie en mijn eigen familie. Maar zelfs dan is het al een hele klus om een kloppend rooster te maken.
Daarnaast moeten de kerstdagen gezellig zijn. Nou ben ik wel van de kaarsjes en de sfeerverlichting maar ik heb begrepen dat een traditionele kerstboom niet meer hip genoeg is, dus moet er eentje komen van staaldraad en zonder trendy ballen in brons-kleur doe je ook al niet meer mee.
Wat te denken van het kerstdiner? Gelukkig hebben meneer Enzofoort en ik daar dezelfde ideeën over. Voor ons geen zes-gangen-menu met ingewikkelde recepten; een bord stamppot is ook prima.
Aan Kerstkaarten doen we al jaren niet meer. Het geld dat we uitsparen storten we op de rekening van een goed doel. Zo kopen we ons schuldgevoel af.
Ging ik eerder nog wel eens naar de ‘U zijt wellekome-viering’ in de Sint-Franciscus-Xaveriuskerk, sinds ze toegangskaarten hebben ingevoerd doe ik dat ook niet meer. Echt welkom voel ik me niet.
En dan het Kerstpakket. Of ik dit jaar nog een krijg is niet duidelijk. Een kerstpakket krijgen vind ik eigenlijk het enige leuke van de kerstdagen. Zo hebberig ben ik dan weer wel. 
Kerstmuziek is verboden in huize Enzofoort. Een kerst-cd opzetten doe ik dan ook stiekem als de andere gezinsleden het niet horen. Tenslotte nog de kerstfilms; Home Alone heb ik al veel te vaak gezien.
Kortom; ik heb last van een soort kerstinflatie en daarom pleit ik voor het afschaffen van de kerstdagen. Gewoon geen verplichtingen, geen verlichtingen en geen verwachtingen. Wat mij betreft heeft de kerstman gelijk. Hij zegt niet voor niets; Ho ho ho…

Opschudding

Het leek wel een aardbeving. Een flinke. Zo’n 7.8 op de schaal van Richter. Sjonge jonge, wat is het welzijnswerk door elkaar geschud in onze stad. De gemeente Amersfoort had het idee om al het welzijnswerk onder te brengen in één stevige, goedlopende organisatie. Verschillende partijen werd gevraagd een voorstel in te leveren en toe te lichten.

Door een procedurefout was er even onduidelijkheid maar uiteindelijk kwam ‘Indebuurt033’ als winnaar uit de bus. Een organisatie waar Welzin, MEE en B&A in zitten. Dat was een flinke schok voor U Centraal, bestaande uit Ravelijn, SOVEE en Stadsring 51. Zij hadden de champagne al koud staan omdat zij dachten dat zij gewonnen hadden. De chaos leek compleet en heel Amersfoort schudde op haar grondvesten.

Er ontstond een flinke breuklijn in de stad. Mensen waren boos, verdrietig en teleurgesteld. Het betekende namelijk dat een aantal organisaties moest stoppen. Er werd gedreigd met een gerechtelijke procedure, maar deze week liet U Centraal weten dat ze geen rechtszaak gaan aanspannen in het belang van de stad. ‘Dit is onze laatste bijdrage aan een stevig welzijnswerk’, schreven ze in een advertentie. Ik heb daar wel bewondering voor, want bij een aardbeving van deze omvang is het belangrijk om de schade voor de inwoners zoveel mogelijk te beperken. U Centraal wenst Indebuurt033 zelfs veel succes met het inrichten van het welzijnswerk. Misschien bedoelen ze het wat cynisch, maar volgens mij heeft de nieuwe organisatie die steun wel nodig want het is me toch een klus. Buurtnetwerken, buurtbesturen, inwonersvertegenwoordigers, informatiepunten, wijkplannen. De ambities zijn torenhoog en die toren moet stevig gebouwd worden want voor je het weet stort hij weer in tijdens de naschokken en raakt de stad opnieuw verscheurd.
Inmiddels hebben honderden mensen gesolliciteerd bij Indebuurt033 en ik hoop dat alle kennis die aanwezig was binnen andere organisaties nu bij deze organisatie terecht is gekomen. Wel ben ik benieuwd of we uiteindelijk, wanneer het stof is neergedaald, zullen weten hoeveel mensen hun baan zijn kwijtgeraakt. Zij hoeven zich in ieder geval niet te vervelen; Indebuurt033 is nog op zoek naar vrijwilligers en die oud-professionals kennen het welzijnswerk als geen ander. Betere vrijwilligers kun je je niet wensen toch?