Missie

Ik had een missie gisteren tijdens Koningsdag, namelijk het vinden van een specifiek koffiekopje. Dinsdag brak ik het lievelingskopje van meneer Enzofoort. Je kent dat wel. Zo’n kopje dat lekker vasthoudt, precies groot genoeg is en zo fijn drinkt. Het kopje stond op het aanrecht en ik wilde het in de vaatwasser zetten, maar dat was al niet meer nodig. Het lag ineens in stukjes op de keukenvloer. Meneer Enzofoort was niet boos of verdrietig, maar wel teleurgesteld. Vandaar dat ik gisteren heel Amersfoort heb afgezocht of ik ergens tussen de spelletjes, de boeken, de oude skates en het geluid van kinderen op hun blokfluit, zo’n zelfde kopje kon vinden.

Het leek mij geen kansloze missie, want het kopje was een paar jaar geleden gekocht bij Jans Pakhuys aan de Grote Sint Jansstraat. Mensen met een beperking maken en verkopen hier kunst en cadeautjes en wij hadden dus zo’n kunstig kopje. Om eerlijk te zijn; ooit hadden we er vier maar de andere drie waren al eerder gesneuveld. Zo gaat dat in huize Enzofoort. Ik ben naar de winkel gegaan maar helaas zat dit type kopje niet meer in het assortiment. Terwijl meneer Enzofoort zich in zijn tulpenpak hees liep ik al langs de verschillende kleedjes. Ik begon op de Bloemendalsestraat. Wat een sfeer! Ooit zat ik daar zelf met Teun en Pien en dozen vol met zooi. Gisteren gingen zij hun eigen gang en kon ik mij storten op mijn eigen missie. Het gaf sturing aan mijn dag.

Ik zag pauwenveren, limonade in infuuszakken, koekjes en veel bekenden, maar tijd voor een praatje had ik niet. Ik stond dan ook niet al te lang stil bij de verschillende kraampjes en heb me vooral gefocust op serviesgoed. Kopjes genoeg. Ook met Willem Alexander en Maxima er op, maar niet het kopje waar ik naar op zoek was. Ook niet in de Langestraat en op de Kamp. Gisteren is het niet gelukt maar mijn kansen zijn nog niet verkeken. Op 10 juni hebben we rommelroute in de wijk Kruiskamp en de binnenstad. Als je iemand dan ziet turen naar het servies dat er tussen staat ben ik het. Want scherven brengen misschien geluk, maar meneer Enzofoort blijft voorlopig teleurgesteld.

Dit is het kopje waar het om gaat. De kleuren zijn nu wat flets, maar waren feller toen het kopje nog nieuw was.

Gevelgeval

 ,,Gevelbedrijf Berouwers, goedemiddag” De stem van secretaresse Jessica klinkt vrolijk. Ze bekijkt ondertussen een reisgids. ,,Ja hoor, meneer Buijtelaar, de gevelplaten worden op tijd geleverd. Ik verbind u nog even door met de directeur.” Ze drukt op een knop en verbindt de wethouder met haar baas. Al tien jaar werkt ze hier en al die jaren gaat het enorm goed met het bedrijf.

Ze zat hier nog geen week en toen kregen ze de opdracht voor de glazen gevel van het RCE-complex aan het Smallepad. Dat gaf de zaak een flinke boost want het ging om enkele honderden ramen. En nu, na acht jaar, moet het huidige glas met scherpe punten vervangen worden door nieuw gelaagd glas. Geheel volgens planning. De planning van haar baas dan. Totale kosten van het project 2,25 miljoen euro. Kassa! Klantenbinding heet dat, daar is Berouwers goed in.

Daarna kwam het plaatsen en het vervangen van de rode betegelde geveloppervlakten van de HU aan de rotonde bij De Nieuwe Poort. Haar eigen echtgenoot heeft op een nacht met veel moeite één keramieken tegel losgewrikt. Daarna moest alle rode betegeling worden vervangen want stel je voor dat zo’n tegel op het hoofd van een student belandt.

Jessica vijlt haar nagels en denkt aan de bollen op het Eemhuis. Daar kon haar man natuurlijk niet bij. Maar haar baas had al lang bedacht dat de bollen los zouden laten wanneer ze vol zouden lopen met water en dat water zou bevriezen. Pure natuurkunde; ijs zet uit. En ja hoor, ook dat was gelukt. Die bol was naar beneden gedonderd en ook daar hadden haar collega’s een paar dagen werk aan.

Aan het eind van dit jaar hebben ze nog de oplevering van de Amerena. Ook zo’n leuk project. Prachtige blauwe en zeegroene gevelplaten zullen er worden geleverd. Deze keer heeft de directeur bedacht dat er iets moet gebeuren met de verlijming van de platen. Als de temperatuur hoger is dan 30 graden dan smelt de lijm. Kortom: de komende jaren zit het nog wel goed met Gevelbedrijf Berouwers. Ze bladert door de reisgids voor haar neus. Misschien kan ze nog een last-minute regelen. Van de bonus die ze kreeg van haar baas.

Enquête

‘Wat betekent Pasen vooral voor u?’ Het is de eerste vraag van een digitale enquête van Citisens. Ik kijk naar de antwoorden; ‘Vrije dagen, Tijd voor bezinning, Begin van de lente, of Geen van bovenstaande’. Het is nog maar de eerste vraag en de twijfel slaat al toe. Vrije dagen heb ik momenteel al genoeg en echt een lentegevoel heb ik ook niet. Ik vul dan ook ‘Geen van bovenstaande in’. Daarna komt een stelling. ‘De naam Paasfeest zou moeten worden vervangen door Lentefeest’. Zo… dat is best een pittige. Ik druk op ‘Niet mee eens’ maar voel tegelijkertijd al een hele discussie opkomen over in hoeverre je Christelijke feesten moet opdringen aan een grote bevolkingsgroep die niet gelovig is. Leven en laten leven is mijn motto. Hoewel… het is vandaag Goede Vrijdag en we herdenken juist dat Jezus gestorven is. Toch?

Op naar de volgende vraag. ‘Wat gaat u doen tijdens de Paasdagen?’ Tja, dat is nog niet helemaal zeker, wij zijn niet van die planners. Uit de vele antwoorden kies ik ‘naar een festival of evenement’ want we hebben tenslotte al kaartjes voor het Mallejan Festival maandag. Het is het eerste kleinkunstfestival van Amersfoort en aangezien meneer Enzofoort en ik enorme liefhebbers zijn van kleinkunst laten we deze kans niet aan ons voorbij gaan.  Of we de laatste Bokketrap mee gaan maken zondag weet ik nog niet, maar als het even lukt zijn we ook daar van de partij. Ik ga verder met de enquête. ‘Is uw huis rondom Pasen speciaal versierd?’ Toen Teun en Pien nog klein waren had ik ruim van tevoren paastakken in huis waar ik gekleurde eitjes in hing. Ik kijk eens rond en realiseer mij dat er echt niets aan Pasen doet denken.

Terwijl de enquête zijn eind nadert voel ik mij steeds onrustiger worden. Geen versiering, nog niet nagedacht over een paasbrunch en zelfs geen paaseitjes in huis. Wat ben ik voor een moeder! Terwijl ik een concert van Bach opzet maak ik een boodschappenlijstje. Hopelijk zijn de paaseitjes en de paastakken nog niet uitverkocht. Straks loop ik naar zolder, ergens achter in de berging staat nog een doos. Met gekleurde plastic eitjes en een kip van stro.

 

Lieve tante Door

Wat zou je trots zijn geweest en wat zou je gelachen hebben. Je was ook deze keer het middelpunt, maar of je het allemaal meegekregen hebt betwijfel ik. Om je heen stonden prachtige bloemen en bijna iedereen die jouw lief had was aanwezig. Op de kist een foto waarop je stond zoals ik je kende; vrolijk en breed lachend. Er hing een scherm waarop de afgelopen negentig jaar voorbij kwamen. De zwartwit-foto waarop je als jonge vrouw lag te zoenen met je man ontroerde mij het meest. Toen wist je nog niet dat jullie leven samen niet zo lang zou duren. Hij stierf terwijl je zwanger was van je jongste zoon. Wat moet dat moeilijk zijn geweest. Je hebt er nooit over willen praten.

Wat zou je trots zijn geweest op je zoon en schoondochter die zelf gitaar speelden en zongen tijdens deze herdenking. En dan die speech van je oudste zoon; met een lach maar ook een traan. Het liedje door je kleindochter, de mooie woorden van de anderen. Het greep mij naar de keel, maar toch was het ook goed. Negentig jaar ben je geworden, met de laatste twee jaar mist in je hoofd.

Wat zou je trots geweest zijn op je kleinkinderen die jou na de herdenkingsbijeenkomst naar je graf droegen. Op de begraafplaats die ik zo goed ken. De pastoor zegende jou en de kist met een ‘wc-borstel’. Als je er zelf naast had gestaan had je er vast een opmerking over gemaakt. Jij en mijn vader kunnen elkaar bijna aanraken, zo dicht liggen jullie bij elkaar. Heb je hem inmiddels gevonden in de hemel?

Na afloop was het een gezellige boel. Jammer dat je daar niet bij was. Koffie met oranjekoek, een Fries dúmpke of een stuk suikerbrood en ondertussen bijkletsen met neven en nichten. Het is een raar iets; een uitvaart. Ik heb altijd zo’n naar gevoel in mijn keel en probeer uit alle macht mijn tranen binnen te houden. Waarom eigenlijk? Ik realiseer mij op zo’n moment ook ineens dat ik een generatie ben opgeschoven. En het maakt veel duidelijk; Je moet het leven vieren, want je weet nooit wat je nog te wachten staat.