Kleur bekennen

Het lijkt wel of ik dit schilderij eerder heb gezien. Ik buig me voorover om vanachter het touwtje zo dicht mogelijk bij het doek te komen. ‘Who’s Afraid of Red Yellow and Blue III’ heet het wereldberoemde schilderij van Barnett Newman. Het hangt in Kunsthal KAdE en ik vond dat ik het nu moest gaan zien. Zo’n bekend schilderij, hier in Amersfoort!

Het is rustig in de ruimte. Links van het doek zit een suppoost op een stoel. Een sympathieke charismatische man waar je toch geen ruzie mee wilt krijgen. Ik vraag hem of hij er niet moe van wordt, stilzitten in zo’n ruimte. Hij lacht. Ja, het is best vermoeiend. Mijn blik gaat weer terug naar het schilderij. Een heel groot rood vlak met links een blauwe strook en rechts een dun geel strookje. Ik weet niet goed wat ik ervan vind. Het is niet zo dat ik er enorm van onder de indruk ben. Eigenlijk zou ik het doek van dichtbij willen zien en even aan willen raken, maar dat touwtje zit er niet voor niets. Het is niet het oorspronkelijke schilderij. Eind jaren tachtig is dit doek met een stanleymes bewerkt door een schizofrene man met een psychose. Het is gerestaureerd, maar niet zoals het had gemoeten. Van de oorspronkelijke stipjes die Newman op het doek had geschilderd is niets meer te zien en de kleur schijnt ook anders te zijn.

Ik loop door en bekijk de andere schilderijen van de expositie “De Kleuren van De Stijl”. Mooi om te zien hoe verschillende kunstenaars onderzoek deden naar kleur. Eén tekening doet mij denken aan de tekenles op de middelbare school. Daar moesten we zelf ook kleuren mengen. Echt een feestje, net als deze tentoonstelling. Wat een bijzondere schilderijen. Wat een kleur! Ik verwonder mij bij een lichtinstallatie en ga op een vliegtuigstoel zitten die ontworpen is door Rietveld. Daarna loop ik nog even terug naar het wereldberoemde doek van Newman. Ik kijk nog eens goed. Nu weet ik het weer. Het doet me denken aan de slaapkamer van Pien. Daar hebben we een paar jaar geleden exact dezelfde rode kleur op de muur geverfd. Met een roller! Zonder blauw en geel…

Kilometervreter

Sinds een maand heb ik een app op mijn telefoon: ‘Runkeeper’.  Wanneer ik een wandeling maak kan ik na afloop precies zien waar ik gelopen heb, hoe groot de afstand was en hoe snel ik die heb afgelegd. Eigenlijk is de app voor mensen die hardlopen, maar wandelen mag gelukkig ook. En ik kan je melden; het bijhouden van het aantal kilometers is verslavend!

Van de week bleek na een rondje Eemhaven en stadscentrum dat er iets mis was gegaan en dat het aantal kilometers en de route niet waren opgeslagen. Ik was hevig teleurgesteld. Meneer Enzofoort vroeg bezorgd of er iets mis was. Mijn antwoord: De app heeft de kilometers niet bijgehouden, nu heb ik voor niets gelopen! Onzin natuurlijk, want mijn hoofd was weer leeg en ik voelde me heel gelukkig tijdens de wandeling maar dat de kilometers niet waren opgeslagen irriteerde me mateloos.

Ineens begreep ik de lol van de avondvierdaagse. Ik denk dat veel kinderen die hem deze week gelopen hebben normaal niet staan te springen om met hun ouders mee te gaan wandelen. Maar het gaat om de prestatie. Om de medaille. Om na het opspelden samen met je klasgenoten door de stad te lopen en te worden toegejuicht. Dan denk je niet meer aan het gehaast en gevlieg, aan de blaren op je voeten, aan de spierpijn in je kuiten en aan het feit dat je ’s ochtend amper je bed uit kunt komen omdat je zo moe bent. Die medaille is puur geluk! Puur geluk kun je ook zomaar tegenkomen in Amersfoort dit weekeinde. Enthousiaste Amersfoorters hebben de ‘geluksroute’ georganiseerd.  Daarbij gaat het niet om kilometers, snelheid of een medaille, maar om het geven en ontvangen van geluk.

Ik vind het een leuk en lief initiatief. Bij de Lieve Vrouwetoren worden enveloppen met gedichten uitgedeeld. We kunnen lekker stoepkrijten bij basisschool ‘De Vlindervallei’ en in Hoogland kan iedereen meedoen aan  Geluksganzenborden. En dit is nog maar een kleine greep. Op de Langestraat vraagt iemand voorbijgangers waar ze gelukkig van worden.

Ik weet het inmiddels. Ik word gelukkig van wandelen. Maar vooral omdat ik op mijn app kan zien dat ik deze maand al zevenendertig kilometer heb gelopen. Plus die vier die niet opgeslagen zijn.

 

 

 

 

Trots

“I have to learn, have to try, have to trust, I have to cry…” Mijn 13-jarige dochter Pien zit achter de piano. Ze zingt dit nummer van Krezip terwijl haar vingers vliegensvlug over de zwart-witte toetsen gaan. Ik zing mee en doe de tweede stem. Ze heeft niet door dat ik naar haar kijk. Wat een prachtdochter heb ik toch. Gevoelig, lief en soms een tikkie naïef. Maar ook een doorzetter, en een muzikaal kind. De tranen springen in mijn ogen en ik moet moeite doen om de emotie niet door te laten klinken in mijn stem. Wat ben ik toch trots op haar.

Even later maak ik een wandeling langs de Eemhaven richting De Stuw. Ineens zie ik mijn zoon Teun lopen. Dat is waar ook. Hij gaat bij de Karel Doormangroep even een mast lakken, zodat die zaterdag klaar is wanneer ze naar de randmeren gaan om te zeilen. Teun ziet mij niet, waant zich onbespied. Wat een lang eind is hij toch. Vijftien jaar inmiddels en 1.87 centimeter lang. Ik denk terug aan toen hij nog een klein ventje was en naast zijn pake liep, hand in hand. Toen nog een kleuter, nu al richting volwassenheid. Wat ben ik toch trots op hem.

Ik loop langs een moestuin en de tranen wellen op in mijn ogen. In de verte zie ik een oudere man met zijn handen wroeten in de aarde. Zijn haar is grijs. Ik zie mijn vader. Ik herinner mij  hoe hij met zwarte modderhanden thuiskwam. In een emmer radijsjes, rabarber en boontjes. Veel boontjes. Vandaag zou hij 88 geworden zijn. Zou… Hij is al tien jaar dood.

Ik leun tegen een muurtje. Met mijn ogen dicht probeer ik mijn vader voor te stellen met de kinderen nu. Teun zou al groter zijn dan zijn pake en iets moeten bukken om hem onhandig te knuffelen. Pien zou een grapje maken en samen met hem een spelletje kaart spelen, zittend voor de bank. En ik zou vol trots naar mijn kinderen en hun opa kijken.

Ergens hoop ik dat mijn vader trots naar zijn kleinkinderen kijkt. Geloofde ik maar in een hemel…

Examentijd

Dat examen Nederlands was een makkie gisteren. Lucas Bolsius denkt aan de vragen die hij kreeg over de muurgedichten die op diverse plaatsen in Amersfoort te zien zijn. Gedichten van bekende en onbekende dichters. Appeltje eitje, was dat. Lucas pakt zijn rood-geel-blauw gekleurde schooltas en doet er een flesje water in. Hij kijkt op de klok en ziet dat hij moet opschieten om op tijd bij geschiedenis te zijn. Dat examen gaat over Johan Van Oldenbarnevelt, ook niet al te moeilijk.

Dit weekend wordt het nog even flink doorblokken want dinsdag komt het vak waar Lucas het meest tegenop ziet; economie. Wat een rampvak is dat toch! Onderwerpen zijn de overschrijding van de kosten van poppodium Fluor, de extra kosten die gemaakt moeten worden voor de verbouwing van het JvO-gymnasium en de kosten voor het verbeteren van de rotonde bij het Eemplein. En misschien ook nog een vraag over het ingewikkelde horecaplan bij Sportcomplex Amerena. Het vak economie heeft Lucas slapeloze nachten bezorgd en hij verwacht hiervoor een herexamen te moeten doen, net als zijn klasgenoten Bertien en Hans.

Gelukkig gaat aardrijkskunde redelijk. Onderwerp is het klimaat en Lucas moet alles weten over het plaatsen van zonnevelden, over laadpalen voor elektrische auto’s, aardgasvrije woningen en het stoppen van houtrook. Voor duurzaamheid & klimaat verwacht hij, net als klasgenootje Astrid een dikke voldoende.

Volgende week staat ook nog kunst op het programma. Na het tentamen over de broedplaats De War stond hij gemiddeld heel slecht. Gelukkig gaat het examen over “Who’s afraid of Red, Yellow en Blue” dat te zien is in de Kunsthal KAdE. Daar hoeft hij niet veel meer voor te leren.

Lucas ziet wel op tegen maatschappijleer. Dat gaat over de breuk binnen de PvdA. Over wat er gebeurd is tussen El Messaoudi en De la Combé en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn voor de stad. Echt positief voor het beeld van politici is dit niet, en wat hij daar nu van moet vinden… Volgend jaar op 21 maart weten we of de klasgenoten van Lucas geslaagd zijn. Lucas zelf verwacht nog wel een aantal jaar te mogen blijven zitten en hangt binnenkort de vlag uit. Met schooltas. In stijl!

VRIJHEID

Halfstok hing hij gisteren. Vanmorgen hing ik opnieuw uit het raam van mijn slaapkamer om de vlag in de houder te steken, maar nu in een feestelijkere stand. Ik kijk naar de wapperende vlag en denk aan de reden om de vlag uit te hangen. Ik vier de vrijheid die ik heb. De vrijheid om te denken wat ik wil. De vrijheid om te schrijven wat ik wil en de vrijheid om te doen wat ik wil. ‘Geef vrijheid door’ is de slogan die het Nationaal Comité 4 en 5 mei gebruikt. En toch wringt het daar wat mij betreft. Zijn we echt vrij om te denken wat we willen? En geven we de vrijheid echt door?

Gisteravond herdachten de meeste Nederlanders de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Maar er waren ook mensen die hun aandacht wilden richten op de duizenden vluchtelingen die zijn verdronken terwijl ze de oversteek maakten naar Europa. Die vluchtelingen waren op zoek naar vrijheid. De vrijheid waar wij zoveel waarde aan hechten. De organisatie van deze herdenking kreeg te horen dat dat niet de bedoeling was want 4 mei moet het gaan om de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog. Hoe vrij zijn we wanneer iemand anders ons vertelt wie we moeten herdenken?

Ik dacht gisteravond om acht uur aan mijn vader. Tijdens de bevrijding was hij vijftien, net zo oud als mijn zoon Teun nu is. En ik dacht aan mijn moeder. Hoe zij als vijfjarige in het begin van de oorlog de bommen naar beneden zag komen in Rotterdam. Zoals vandaag misschien een vijfjarige bommen ziet neerkomen in Aleppo.

We hoorden de afgelopen week emotionele verhalen van mensen die onderduikers binnen lieten, maar we vergeten zelf de deur open te houden voor vluchtelingen uit andere delen van de wereld. Nu er een deal is met Turkije (over vrijheid gesproken) is het rustig geworden wat de vluchtelingenstroom naar Nederland betreft. Het COA sluit vele opvangcentra en de rust lijkt weer wedergekeerd. Lijkt. Want ondertussen is het oorlog in andere delen van de wereld en zijn er nog steeds mensen zoals jij en ik die vrezen voor hun leven. “Geef vrijheid door”. Laten we ervoor waken dat het geen loze kreet wordt.