Luchtkasteel

Ik ben dol op Funda. Geregeld kijk ik naar statige huizen die te koop staan en waar ik wel in zou willen wonen. Huizen met vijf slaapkamers, zodat ik mijn bureau en gladstrijkplank kwijt kan. Huizen met tweede toilet. Huizen met wat meer ruimte omdat onze twee pubers letterlijk en figuurlijk meer plaats innemen en de huiskamer ineens een stuk kleiner oogt dan 15 jaar geleden. Eigenlijk groeien we een beetje uit ons jasje en het lijkt me heerlijk om een groter huis te hebben maar voorlopig zit dat er nog niet in.

De gemeente groeit ook uit haar jasje. Of eigenlijk zitten er flink wat gaten in. Het pand voldoet niet meer aan de veiligheids- en energie-eisen en een overheid moet zich natuurlijk wel aan haar eigen regels houden! Er zijn verschillende mogelijkheden; De jas houden en hem verstellen. Dat gaat een flinke investering worden van zeker 30 miljoen euro. Asbest eruit, dak isoleren, nieuwe ramen. Waarschijnlijk loopt dat bedrag nog flink op want dat zie je ook altijd bij programma’s als “Ik Vertrek”. Een goede solide tweedehandsjas aanschaffen was ooit ook een optie. Het lege Agispand was heel geschikt voor alle ambtenaren, maar iemand heeft zitten slapen want de gemeente viste achter het net. Triest wel. Dit leek mij de meest passende en goedkoopste oplossing. Met al die lege kantoren in Amersfoort zou dit een win-winsituatie zijn geweest. De derde optie; de oude, versleten jas weggooien en een nieuwe jas laten maken is natuurlijk meest prettige. Je kunt een pand laten bouwen dat precies aan de eisen voldoet. Een pand dat er goed uitziet en functioneel is; een statig stadhuis. Maar 60 miljoen is twee keer 30 miljoen. Best veel geld.

De kans is groot dat er wordt gekozen voor renovatie. Jammer er dan 30 miljoen euro moet worden geïnvesteerd in zo’n immens lelijk gebouw. Als de gemeente zich dit keer wel aan de planning houdt valt dinsdag de beslissing. Ik zou niet graag in de schoenen van de raad willen staan. Kiezen uit drie opties die eigenlijk allemaal niet echt goed passen. Ik hou mijn jas nog even aan en surf voorlopig risicoloos op Funda. Lekker dromen over mijn eigen luchtkasteel.

Om de tafel

De hele dag niets eten en drinken en pas ’s avonds na het ondergaan van de zon gaan eten. Ik kan me er niets bij voorstellen en ik zou het ook niet kunnen. Ook kan ik mij niet voorstellen dat er een God bestaat die dat belangrijk vindt. Maar om een periode te vasten en stil te staan bij het leven, tot bezinning te komen en de tijd en rust te nemen om zaken te overdenken heeft wel iets moois en sereens.

Raadslid Youssef el Messaoudi heeft de afgelopen weken ook nagedacht en hij denkt dat het goed zou zijn wanneer politie en burgemeester aanwezig zouden zijn bij een gezamenlijke iftar, een uitgebreide avondmaaltijd tijdens de Ramadan. Volgens El Messaoudi kan het een belangrijke brugfunctie vervullen en de kloof dichten tussen de verschillende bevolkingsgroepen in de stad. Liefde gaat door de maag, zal hij hebben gedacht, en het zorgt voor verbinding. En ik geef hem daarin gelijk.

Volgens El Messaoudi zijn de politie en de burgemeester niet zo happig en hij vindt dat de politie juist in deze periode met jongeren uit de wijk Koppel om de tafel zou moeten. Hier ben je mij kwijt. Zou hij bedoelen dat het goed is dat ze eens op een normale manier met elkaar kennis maken in plaats van elkaar te ontmoeten tijdens rellen op de Meridiaan? Wanneer er problemen zijn met –of eigenlijk door- jongeren in de wijk Koppel, waarom moet de politie dan midden in de nacht gezellig samen met ze eten voor de verbinding?

Laat die jongeren zelf eens aansluiting zoeken. Misschien kunnen ze het initiatief nemen en bijvoorbeeld meedoen aan NL doet, dat jaarlijks georganiseerd wordt door het Oranje Fonds. Of misschien kunnen zij zich als vrijwilliger inzetten om speeltoestellen op te knappen in de verschillende speeltuinen in de stad. Met natuurlijk een hapje en drankje na afloop, samen met de buurtbewoners en de wijkagent. Dan weet ik bijna zeker dat burgemeester Bolsius ook wel even langskomt voor een praatje en een sapje. Kortom. Bruggen slaan, daar ben ik dol op. Samen eten ook. Maar de organisatie daarvan bij de gemeente leggen vind ik raar. Dat is de wereld op zijn kop. Ramadan Moebarak!

Kwetsbaar

Ik wilde geen column schrijven over de dood van Savannah en Romy. Wat valt er nu nog over te zeggen? De vermissing van Savannah op donderdag. Het vinden van een lichaam in Achterveld op vrijdagavond. De verwarring omdat dit om een ander meisje ging. De hoop dat Savannah nog op zou duiken en tenslotte het verschrikkelijke nieuws dat ook zij om het leven is gebracht. Beiden gevonden in het water. Dat alles binnen een paar dagen, op nog geen twintig kilometer bij elkaar vandaan.

Het zou zomaar een thriller kunnen zijn van een beroemd schrijver. Met een spanningsopbouw van heb ik jou daar. We zouden het boek in één adem uitlezen en dan tegen elkaar zeggen; twee moorden binnen zo’n korte afstand op twee van die prachtige meiden door twee verschillende minderjarige jongens is iets te toevallig. Dat verzin je niet. Klopt. Dat verzin je niet… het is geen boek. Het is geen film. Het is een nachtmerrie waar je niet uit wakker wordt.

Ik wilde geen column schrijven over de dood van twee prachtige meiden. Maar ik denk aan Kris en Lisanne. Drie jaar geleden vermist in Panama. Een zoektocht. Hoop dat ze nog leefden. En later het verschrikkelijke nieuws dat er resten waren gevonden. Het greep mij bij de strot. En dan Eva en Belle. Twee jaar geleden schuilden zij voor een regenbui in het park Randenbroek. Een bliksemschicht maakte een eind aan hun jonge leven. De stad was in rouw. Hoe is het toch mogelijk dat telkens twee ‘Amersfoortse’ meiden op steeds zulke verschrikkelijke manieren om het leven komen? Kris, Lisanne, Eva en Belle. En nu dus ook Savannah en Romy.

Ik wilde geen column schrijven over twee veertienjarige meisjes.  Maar een ander onderwerp klopte niet. Ik knuffel extra met mijn dochter Pien en omhels mijn zoon Teun die bijna net zo oud is als de vermoedelijke daders.

Ik wil geen column schrijven over de dood. Omdat ik er eigenlijk geen woorden aan kan geven. Ik kan me niet voorstellen hoe het is voor de ouders van Romy en Savannah. Voor de familie van de daders. Voor de politie. Voor klasgenoten. Liever had ik deze column niet geschreven.

Snoeihard

 

Door het geluid van de elektrische heggenschaar horen we het gekrijs niet van de merel die ons al weken terroriseert. Hij waakt over een nestje jonge merels die in de hederastruik verstopt zit. Meneer Enzofoort laat het nestje met de jonge merels ongemoeid en duikt een andere hoek van de tuin in. Een uurtje geleden kwam mijn man thuis met een grote doos met een elektrische heggenschaar. ,,Ik heb er toch maar één gekocht”, zei hij. ,,Met twintig procent korting viel de prijs wel mee.” Ik glimlach. We hadden er eerder al eentje gezien bij het tuincentrum en toen keek hij er ook al verlangend naar. Nu hij in de doe-het-zelf-zaak was geweest kon hij hem niet laten liggen. Ik vind het prima. Onze tuin is namelijk binnen een paar weken een soort oerwoud geworden en het zitgedeelte is overwoekerd met klimop en andere planten.

Groene takken en bladeren vliegen door de tuin. Binnen twee uur ligt de tuin vol. Meneer Enzofoorts T-shirt zit onder de bladeren en er lopen de spinnetjes over zijn schouders. Hij puft even uit op ons houten bankje.

,,Wat doen we met het afval?’’ vraag ik. ,,De groenbak is veel te klein voor deze grote hoeveelheid.’’ We pakken de computer en zoeken op internet naar grote tuinafvalzakken. We komen er niet helemaal uit. Uiteindelijk bieden stevige blauwe zakken van het tuincentrum de oplossing. Samen proppen we al het tuinafval in de zakken en regelen een auto bij Greenwheels om de negen zakken af te kunnen voeren.

Meneer Enzofoort is trots op het resultaat en plaatst een foto op facebook. Binnen tien minuten schrijft een vriendin; ,,Waarom heb je niet een tuinzak bij de ROVA besteld?”. Een tuinzak via de ROVA? Dat is voor ons een nieuw fenomeen. Na een telefoontje blijkt dat we een tuinzak thuisbezorgd kunnen krijgen die een week later weer wordt opgehaald. Gratis en voor niets! We bellen de huurauto af en zetten de zakken onder het afdakje. Tevreden kijken we vanaf onze tuinstoelen naar de tuin. Ineens komt hij recht op ons af vliegen. De agressieve merel. Ik duik weg en onze kat Muis rent in paniek naar binnen. Of het nestje de volgende snoeironde overleeft? Ik betwijfel het.

Veel liefs…

Het wordt langzaam donker, de wind waait langs mijn gezicht. Ik zit op de fiets en rijd op het fietspad van de Bunschoterstraat.  Op mijn stuur ligt een bos bloemen, gekregen van een collega. Op het kaartje lees ik; ‘Veel liefs’. In mijn fietstas zit een pot met tuinbloemen van een andere collega. Zo’n lief gebaar!

Samen met twee andere boventallige collega’s heb ik vandaag een barbecue georganiseerd. Vanmorgen boodschappen gedaan, fruit gesneden voor een salade, stoelen klaargezet en vlaggetjes opgehangen. Genoten, gegeten, bijgepraat en weer opgeruimd. En nu dus op de fiets.

Zeven jaar lang waren ze mijn collega’s. Tot ik de deur van Welzin achter me dichttrok.  Ik ben alweer drie maanden weg. Een kwart jaar. De andere twee waren vorige week voor het laatst.

Het werk en gedoe mis ik niet, mijn collega’s wel. Ze zijn zo verschillend; De één maakte me vrolijk met een grap. De ander wist tijdens de vergaderingen precies wanneer ik boos was. Ik had collega’s die goed kunnen opruimen, collega’s die waanzinnig goed zijn in opvoedondersteuning. Collega’s waarmee ik de opleiding deed, collega’s waarmee ik samen het Video Home Training certificaat haalde. Collega’s waarmee ik lachte en waarmee ik ook huilde toen één van ons overleed. Juist een collega die altijd heerlijk kon lachen.

En nu dus op de fiets. Tijd om de dag te overdenken. Ik weet dat ik sommige van mijn collega’s nog wel zal zien. Ik heb al wat afspraken gemaakt waar ik mij nu al op verheug. Maar toch schiet ik vol. Veel liefs. Dat wens ik mijn fijne collega’s. Potverdorie, wat ga ik ze missen!