Het wordt langzaam donker, de wind waait langs mijn gezicht. Ik zit op de fiets en rijd op het fietspad van de Bunschoterstraat. Op mijn stuur ligt een bos bloemen, gekregen van een collega. Op het kaartje lees ik; ‘Veel liefs’. In mijn fietstas zit een pot met tuinbloemen van een andere collega. Zo’n lief gebaar!
Samen met twee andere boventallige collega’s heb ik vandaag een barbecue georganiseerd. Vanmorgen boodschappen gedaan, fruit gesneden voor een salade, stoelen klaargezet en vlaggetjes opgehangen. Genoten, gegeten, bijgepraat en weer opgeruimd. En nu dus op de fiets.
Zeven jaar lang waren ze mijn collega’s. Tot ik de deur van Welzin achter me dichttrok. Ik ben alweer drie maanden weg. Een kwart jaar. De andere twee waren vorige week voor het laatst.
Het werk en gedoe mis ik niet, mijn collega’s wel. Ze zijn zo verschillend; De één maakte me vrolijk met een grap. De ander wist tijdens de vergaderingen precies wanneer ik boos was. Ik had collega’s die goed kunnen opruimen, collega’s die waanzinnig goed zijn in opvoedondersteuning. Collega’s waarmee ik de opleiding deed, collega’s waarmee ik samen het Video Home Training certificaat haalde. Collega’s waarmee ik lachte en waarmee ik ook huilde toen één van ons overleed. Juist een collega die altijd heerlijk kon lachen.
En nu dus op de fiets. Tijd om de dag te overdenken. Ik weet dat ik sommige van mijn collega’s nog wel zal zien. Ik heb al wat afspraken gemaakt waar ik mij nu al op verheug. Maar toch schiet ik vol. Veel liefs. Dat wens ik mijn fijne collega’s. Potverdorie, wat ga ik ze missen!
enzofoort 
Hoe zeg je dat je sluit een deur ,en zet een raam open , sterkte he lieverd ,
Ongelooflijk hoe jij je gevoel onder woorden kan brengen. Ik lees deze column net en het raakt me. Mis je op de werkvloer.
x Amber