Emmer en touwtje

Ach ja. De blauwe emmer. Ik zie Teun nog zitten. Hij was een jaar of twee en we waren op vakantie naar Frankrijk. Teun vermaakte zich prima. Met een emmertje, wat water, en een touwtje. Ik kon daar uren naar kijken, terwijl ik ondertussen wat probeerde te lezen.

Ik zet de emmer bij de rest van de campingspullen. Met pijn in mijn hart doe ik er afstand van. Sinds we geen auto meer hebben stond onze vouwwagen wat doelloos in onze garagebox. Daarom hebben we besloten de vouwwagen samen met de campingspullen te verkopen en de garagebox leeg te maken. Ontspullen heet dat.

Het wegdoen van spullen is niet mijn sterkste kant. Helemaal niet omdat ik er zoveel fijne herinneringen aan heb. Herinneringen aan het schepnetje waarmee Pien honderden kikkervisjes uit de vijver bij de camping van Vilsteren viste. Daarna werden ze in de emmer gedaan. Diezelfde blauwe emmer waar Teun eerder zoveel lol aan beleefde. Toen Pien de kikkervisjes terug moest gooien aan het eind van de vakantie huilde ze tranen met tuiten.

Ik pak de gaslamp waar meneer Enzofoort en ik ons aan warmden tijdens een natte, koude vakantie in Zweden. Terwijl de kinderen in hun slaapcabine diep in de slaapzak weggedoken lagen te slapen, zaten wij ’s avonds samen in de vouwwagen te bibberen van de kou. De lamp gaf naast licht ook wat warmte. Ondertussen hadden tientallen Zweedse kikkertjes lol in onze voortent.

Nu is het dus tijd om de vouwwagen en de kampeerspullen weg te doen. Gelukkig gaat hij naar een leuk gezin met kleine kinderen. Geen Teun en Pien meer in de tentjes onder de wagen, maar een meisje van vijf en haar driejarige broertje. Voor hen is de vouwwagen magisch en binnenkort spelen zij met het visnetje en de emmer.

Ik heb nu al heimwee aan onze vakanties. Maar de tijden zijn veranderd. Pien is bijna veertien en Teun bijna zestien. We vieren nu op een andere manier onze vakantie. In een appartement, op een eiland. De emmer is een zwembad geworden. Het touwtje een telefoon. Teun en Pien zullen zich uren vermaken. En ik zit dan met een boek in mijn hand tevreden naar hen te kijken.

 

 

 

 

 

Pannenkoekstad

Wat jammer dat Teun en Pien niet meer de leeftijd hebben dat ze in sprookjes geloven, want ik vind het een geweldig idee. Een Pannenkoekenparadijs in de Koopgoot, het nieuwste plan van ondernemer Dirk-Jan Stip. Ik zie het al helemaal voor me. De Amersfoortse kunstenaar Anders Wolhar die al menig festival heeft opgesierd met zijn prachtige decorstukken kleedt de koopgoot sprookjesachtig aan, zodat de verbeelding ruimte krijgt. Wellicht dat Thijs Trompert ook een bijdrage kan leveren. In plaats van een grote stier bouwt hij een prachtige draak bovenop het plein naast de koopgoot.

De rol ‘chef pannenkoekenbakken’ zie ik weggelegd voor kok Pim Haaksman. Bij hem kreeg ik altijd al een soort Efteling-gevoel. Zangeres Emma Lou straalt in een sprookjesjurk en vermaakt de kinderen en hun ouders met vrolijke liedjes. Die liedjes worden afgewisseld met verhalen, voorgelezen door Guido de Wijs die op een grote paddestoel zit. Om hem heen kinderen met plakkerige handen van de stroop en ogen vol verwondering.

Maar de hoofdrol; die van Pannenkoek-koning, gaat toch wel naar Dirk-Jan Stip. Ik heb bewondering voor deze Amersfoortse ondernemer en baas van Corazon. Waar anderen de moed verliezen gaat hij door. Waar anderen binnen de gebaande paden blijven, gaat Dirk-Jan buiten de lijntjes. Waar anderen hun geloof verliezen, ziet Dirk-Jan nog hoop. Wat zou het mooi zijn wanneer die vermaledijde koopgoot mensen uit de hele regio trekt. Dat Amersfoort op de kaart wordt gezet als Pannenkoekstad. Dat de koopgoot een begrip wordt in de hele provincie of zelfs heel Nederland. Moeten we nog wel een positievere naam verzinnen voor die goot. ‘Drakenest’ vind ik wel leuk, maar dan raken we in de war met dat andere probleemgebied. Misschien ‘Het Eetkasteel’ of ‘Het Pannenkoekpaleis’. Dat klinkt een stuk positiever.

Pien en Teun geloven niet meer in sprookjes, maar ze houden wel van pannenkoeken en ze krijgen de leeftijd voor een bijbaantje. Pien kan als Tinkelbel de kinderen vermaken in het speelparadijs en ik denk dat Teun het erg goed zou doen als Robin Hood. Terwijl de ouders natafelen neemt hij de kinderen mee en laat hen met pijl en boog schieten. Het hele project is wat mij betreft een schot in de roos!

In de politiek

Het lijkt me wel wat: met mijn eigen partij in de gemeenteraad. ‘Amersfoort Enzofoort’ zou ik de partij noemen. Bekt wel lekker. En de speerpunten? Zorg, cultuur en duurzaamheid.Ik heb de dinsdagavond nu nog vrij, dus dat komt goed uit. De rest van de week kan ik besteden aan het lezen van stukken en het discussiëren over belangrijke zaken. Dat zou ik dan doen in het KAdECafé of de bibliotheek want ik denk dat ik daar meer inspiratie krijg dan in het aftandse stadhuis dat gerenoveerd gaat worden.

Wat mij ook wel leuk lijkt; eindelijk eens door de wandelgangen lopen. Verder vaak lunchen en af en toe een toneelstukje opvoeren bij een raadsvergadering. Want ik heb begrepen dat de beslissingen vaak al eerder zijn genomen en de discussies en stemmingen tijdens de raadsvergaderingen vooral voor de show zijn. Als cultuurliefhebber ben ik dol op toneel dus dat zit wel goed.

Ik zou wel in de buurt willen zitten van de tweelingzussen Rita en Bettie van Plateringen. Zij willen de komende verkiezingen mee doe met hun partij ‘Amersfoort Anders’. Ze vragen zich bij elk politiek initiatief af; “worden we daar gelukkiger van?”. Zo niet, dan moet er een streep doorheen. Het lijkt mij een gezellig stel. Zij willen dat geluk centraal staat in het besturen van de stad en niet het geld. Klinkt goed, maar als ik in de raad zou komen, zou ik toch mijn best doen om met  een realiseerbaar partijprogramma te komen. Helaas kost bijna alles geld. Roepen dat geluk centraal moet staan is mij wat te gemakkelijk.

De zussen willen afstand nemen van ‘het voortdurende zeiken, zeuren en zielig doen dat de plaatselijke politiek nu kenmerkt.’ Daar zeggen ze wat. Het is inderdaad vaak gezeur en gezeik. Dat zie je ook terug op twitter.  Volg de raadsleden maar eens en lees hoe ze op elkaar reageren. Af en toe heb ik last van plaatsvervangende schaamte als ik de rotopmerkingen lees. Er is weinig respect naar elkaar toe.

Nu ik er zo over nadenk… Die stukken die ik dan moet lezen. Geen dinsdagavond meer vrij.  De venijnige respectloze opmerkingen via twitter. ‘Word ik daar gelukkig van?’. Ik denk het eigenlijk niet. Streep er doorheen!

 

Tranentrekkers

Zouden er deze week extra veel papieren zakdoekjes verkocht zijn bij de supermarkten? Zouden er veel paracetamolletjes geslikt zijn? En is er meer wijn en bier geschonken ’s avonds voor het slapen gaan? Het waren namelijk hectische weken voor heel veel mensen. Iets met laatste loodjes. Om eerlijk te zijn duizelt het mij ook een beetje.

Voor mij was de voorstelling van dochter Pien in “Het oneindige verhaal” van de toneelgroep van ’t Hooghe Landt het hoogtepunt. Mijnheer Enzofoort en ik waren onder de indruk van het hoge niveau van het stuk. De spelers, de techniek, het decor… het was één groot feest. En als trotse moeder had ik aan het eind van het stuk een papieren zakdoekje nodig, zo’n sentimentele muts ben ik dan ook wel weer.

Ik denk dat veel ouders van toekomstige brugklassers ook een traantje hebben weggepink want hun kinderen schitterden in de eindmusicals. Je laat je blik nog eens gaan langs al die kinderen, die klasgenootjes die allemaal een andere weg in zullen slaan en slikt. Het is toch een tijdperk dat wordt afgesloten. Sommige ouders zagen met een brok in hun keel hun kind een diploma ophalen. Anderen hadden het druk met het achter de vodden aanzitten van hun kinderen die boeken moesten inleveren, of hadden nog even contact met de mentoren over het wel of niet overgaan van hun kroost. Neem nog een paracetamolletje.

Opa’s en oma’s werden ingevlogen om toch vooral te komen kijken naar de einduitvoeringen bij bijvoorbeeld Scholen in de Kunst of andere muzikale clubjes. En naast deze bescheiden optredens waren er dan ook nog al die andere grotere festivals en muziekoptredens. Zelf ben ik zondag nog gaan Struinen in de Tuinen en heb ik maandag genoten van het Spaanse jeugdorkest in de Xaveriuskerk. Dias Latinos heb ik wegens tijdnood moeten laten schieten. Het is een drukke periode. Sportdagen op school, barbecues bij verschillende bedrijven, verjaardagen die alvast worden gevierd, zaken die moeten worden afgerond.

De laatste loodjes zijn bijna voorbij. De jeugd in onze regio heeft officieel vakantie! Dus ook tijd voor de ouders om alvast wat te relaxen. Geniet van de relatieve rust en haal even adem. Voor je het weet zit je weer in de vakantie-inpak-stress.

Schoon genoeg

Wat een bende is het eigenlijk in de poort. Nu ik er op let zie ik ineens heel veel zwerfafval liggen. Met in mijn linkerhand een plastic zak en in mijn rechterhand een ‘litterpicker’ loop ik door de steeg achter ons huis. Tussen wat struikjes ligt een leeg blikje. Ik pak hem met de grijparm en gooi hem in de plastic zak. Ik ben nog geen vijf minuten bezig maar het gaat me al goed af. Mijn oogst; een lege snoepzak, een stuk aluminiumfolie, een waterflesje en nu dus het colablikje. Mijn oog valt op wat peuken die op de stoeptegels liggen. Zou dat ook lukken met mijn afvalknijper? Ik probeer het en ja hoor, zelfs een sigarettenpeuk krijg ik opgepakt. Wanneer ik aan het eind van de poort ben heb ik zo’n 25 peuken in de zak.

De ‘litterpicker’ heb ik net gehaald bij de Nieuwe Graanschuur in de Bloemendalsestraat. Via Facebook zag ik dat onder meer Milieudefensie en de gemeente Amersfoort een initiatief steunen om samen een vuist te maken tegen zwerfafval. 033zwerfafvalzat.nl is de website waarop ik las hoe ik aan de gratis afvalknijper kon komen. En wat zo leuk is; via de plattegrond op de website kun je zien in welke straten al mensen actief zijn. Een beter milieu begint bij mijzelf en daarom heb ik me direct aangemeld en de afvalknijper opgehaald. Ergens voelde ik me wel een beetje opgelaten toen ik net mijn huis uitliep met deze stok en plastic zak, maar mijn schroom sloeg al snel om in fanatisme.

Ik hoop oprecht dat de actie een succes wordt en er veel meer Amersfoorters de afvalknijper ter hand nemen. Hoewel de echte oplossing voor het zwerfafvalprobleem natuurlijk ligt bij de mensen die het afval zomaar op straat gooien. Inmiddels zit mijn zak vol en ik loop de tuin in. Ik sta bij mijn grijze container en twijfel. Normaal gesproken scheid ik al het afval maar om nou tussen de peuken en de andere zooi de plastic flesjes en blikjes uit de zak te vissen om in de oranje bak te doen gaat me net te ver. Volgende keer houd ik het plastic en de blikjes meteen apart. Of overdrijf ik nou?